KILLING ME SOFTLY

Hoofdstuk 6: Verplaatsen

Met haar handen op haar rug gedrukt, wordt Veda ruw door een gang geduwd. Domenico loodst de jonge vrouw zo haastig als hij kan richting de uitgang van het gebouw. Hij moet haar goed vasthouden zodat ze niet struikelt vanwege het tempo waarin er gelopen wordt. Terwijl ze door de lange gangen lopen, hoort Veda geschreeuw van zware mannenstemmen. De combinatie van schemerlichten, grauwe gangen, het geluid en haar eigen angstige gevoelens zorgen voor het intense gevoel van chaos. Daarnaast helpt het niet mee dat de woorden van de getatoeëerde door haar hoofd blijven gaan. Bijkomen op deze onbekende plek was verschrikkelijk en deed haar adrenaline al niet ten goede, laat staan dat ze nu verplaatst wordt door de man wiens motieven haar nog niet duidelijk zijn.

Veda haar hart begint steeds heviger te kloppen en de misselijkheid neemt toe. Het einde van de gang is zichtbaar en de grove, stalen deur staat al open. Erboven knippert het lampje van de nooduitgang. Buiten is het donker. Al toeterend komt er een donkere auto voorgereden en wordt de zijdeur open gegooid. 'In stappen,' wordt er in de richting van Veda en Domenico geroepen. Het bevel wordt gehoorzaamt; Domenico duwt Veda voor hem uit en drukt haar hoofd - met beleid - omlaag zodat ze zich niet per ongeluk kan stoten tegen de bovenkant. Veda laat zich als een mak schaap leiden. Haar instincten vertellen haar niet om weg te rennen of haar te verzetten, hoe graag ze ook had gewild dat zij wel de moed had om iets te doen in deze situatie.

Domenico duwt Veda door waardoor zij in het midden op de achterbank belandt. aan haar rechterkant zit een voor haar onbekende man, het enige herkenbare is de wrede uitstraling zoals bij de man die ze Enzo genoemd had worden. Aan de linkerkant wringt Domenico zich op de achterbank. Zodra hij de deur achter hem dicht trekt, rijdt de auto in volle vaart een slecht verlicht terrein af en een donkere onverharde weg op. In haar zij voelt Veda iets hards en kouds prikken; de man aan haar rechterkant heeft zijn pistool getrokken en tegen haar aangedrukt. Het gevoel is onprettig en haar huid begint beurs aan te voelen waar het wapen tegenaan wordt gehouden. Veda klemt haar kaken op elkaar om geen geluid te maken. Het overkomen van zielig of zwak zal waarschijnlijk niet in haar voordeel werken, zegt ze tegen haarzelf.

'Doe dat ding weg, verdomme,' zegt Domenico bars tegen de andere man. 'Weg zeg ik je,' voegt hij er geïrriteerd aan toe en werpt een ijzige blik. De ander wil er tegen in gaan, maar stopt met praten voordat hij geluid had weten te maken. Hij snuift afkeurend maar geeft een kort knikje en doet wat er opgedragen was. De stilte die volgde wordt verbroken door Domenico zelf. 'Het spijt me, mi amore,' begint hij. Uit zijn zak haalt hij een stuk zwarte stof. Veda verroert zich niet en laat Domenico haar blinddoeken.

* * *

Veda weet niet precies hoeveel tijd er is verstreken sinds ze door de man de auto in is geduwd. Wat ze wel weet is dat ze in deze tijd nu al twee keer van auto verwisseld zijn en dat deze rijstijl haar misselijk maakt. Nog steeds klopt haar hart in haar keel en gieren de zenuwen door haar lijf. De adrenaline blijft gierend door haar lijf pompen. Aan de ene kant hoopt ze dat de auto rit snel stopt en ze iets van haar zicht terug zal krijgen, aan de andere kant kan de rit niet lang genoeg duren. Wie weet wat haar te wachten staat zodra ze hun bestemming bereiken. 

Zodra deze gedachten door Veda heen gaan, komt de auto met een abrupte stop tot stilstand. Er gaan enkele seconden voorbij en dan wordt de blinddoek voor haar ogen vandaan gehaald. Domenico kijkt haar streng aan. 'Geen geintjes, begrepen?' Veda slikt en knikt. Ze zou het nu niet in haar hoofd halen om iets te proberen. 'Goed zo.' Domenico opent de deur van de auto en stapt uit. Terwijl hij zich uit de auto manoeuvreert, ziet Veda het pistool wat tussen zijn lijf en de band van zijn broek geklemd zit.

Domenico draait zich om zodat hij weer de auto in kijkt en gebaart naar Veda dat ze moet uitstappen. Veda is blij dat ze niet meer naast de andere man hoeft te zitten en haast haarzelf de auto uit, naar Domenico toe. Hij steekt zijn hand uit, die Veda aanpakt en op die manier geholpen wordt uit de auto te komen. Hij trekt haar meteen dicht naar haar toe zodat hij met zijn gezicht maar een aantal centimeters van de hare is verwijderd. 'Luister, doe wat je gezegd wordt en haal je niets in dat knappe hoofdje van je,' spreekt hij zacht. 'Anders zal ik je vastgebonden in de achterbak van mijn auto moeten vervoeren.'

Veda heeft geen kans gekregen om te reageren want Domenico heeft zich al weer omgedraaid. Het is erg donker en Veda lijkt zich te bevinden op een kleine, verlaten parkeerplaats. Domenico staat 20 meter verderop. Hij houdt een deur open van een nieuwe auto. Veda weet dat ze geen schijn van kans maakt tegen deze man, de twee mannen die zich in de auto naast haar bevinden of de wapens die zij dragen. Met een onzekere pas loopt ze richting Domenico en stapt voorzichtig in aan de passagierskant. Een harde klap volgt als Domenico de deur dichtgooit. Hij loopt voor de auto langs en kijkt Veda door de voorruit heen aan. Hij grijnst en geeft haar een knipoog voordat hij doorloopt.

Domenico start de auto. Zonder iets te zeggen begint hij met rijden, de auto waarin ze zaten, achter hen latend. 'Ik heb CD's in het dashboardkastje liggen,' wijst Domenico. 'Als je wil, kan je wat uitzoeken.' Veda fronst haar wenkbrauwen en even voelt ze de constante angstige emotie van net niet meer. Ze weet niet waar ze meer verbaasd over moet zijn, dat de mysterieuze man die haar ontvoerd heeft, aanbiedt om muziek aan te zetten of dat hij CD's heeft voor zijn muziek. Veda besluit dat dit niet het moment is om hier mee bezig te zijn en het voor lief moet nemen dat deze man een vriendelijke kant laat zien. Toch blijft Veda tegen haar zelf zeggen dat ze moet blijven oppassen; ze weet nog steeds niet wie hij precies is, wat hij van haar wil of wat zijn beweegredenen zijn.