KILLING ME SOFTLY

Hoofdstuk 2: Familie Romano

Het zweet staat Veda op het voorhoofd terwijl ze in de weer is met de stofzuiger. Sinds zeven uur staat ze er alleen voor. Rico en Nina zijn naar huis gegaan om het heugelijke nieuws van Elisa en haar man Marco te vieren: Ze krijgen er een tweede kleinkind bij. Veda heeft er het volste begrip voor, maar het betekent niet dat het werk daardoor minder zwaar is. Het is ondertussen bijna elf uur in de avond en Veda is bijna klaar met het opruimen, schoonmaken en afsluiten van de zaak. Het idee van een zacht bed en hopelijk een betere nachtrust dan afgelopen nacht klinkt aantrekkelijk in het hoofd van Veda.

Nog steeds klinkt er muziek door de boxen in het café, nu wel een wat harder dan het volumeniveau van vanmiddag. Meezingend en bewegend zet Veda de stofzuiger uit. Ze houdt de stang bij haar mond alsof het een microfoon is en gaat helemaal op in de muziek. Ze heeft de "golden oldies" aangezet en weet haarzelf op die manier te motiveren om een beetje door te werken. Ook is het vooruitzicht van twee vrije dagen een goed zetje in de rug. Haar plan voor morgen is om een boek te lenen en richting een stukje afgelegen strand te gaan. In haar gedachten is Veda al half op het strand terwijl ze de stofzuiger in de kast opruimt en de kassa voor een laatste keer controleert. Ze kijkt de ruimte rond, alles staat weer opgeborgen waar het moet; op een aantal dingen na die ze vast voor Rico en Nina moest klaarzetten wanneer ze overmorgen weer opengaan. Het licht in de keuken doet Veda uit en ze wil doorlopen naar de voordeur, als ze iets in het raam ziet bewegen. Geschrokken kijkt ze opzij en knijpt ze met haar ogen in de hoop iets te zien aan de andere kant van het glas. Een donkere schaduw op een muur is het enige wat ze ziet en haar hart begint meteen een stuk harder te bonzen. Veda blaast zachtjes haar adem uit om haar zenuwen wat onder controle te krijgen. 'Het is gewoon een zwerfkat,' mompelt ze tegen haarzelf, '-niets aan de hand.' Toch blijft ze nog een aantal seconden naar het raam kijken om te zien of het beeld nog verandert. Veda schudt haar hoofd en knijpt in haar eigen handen. 'Het is niets,' herhaalt ze als ze haar tas pakt. Ze stapt de straat op en een warme avondlucht komt haar tegemoet. Uit haar schoudertas graait de sleutels om de voordeur van het café af te sluiten. In de verte hoort Veda inderdaad een kat miauwen, '-zie je nou wel,' zegt ze tegen niemand in het bijzonder. Met een luide klik valt de deur in het slot en begint Veda met teruglopen naar het huisje van Rico en Nina.

Rico en Nina hadden hun garage omgebouwd tot kleine studio toen Elisa een jaar of zeventien werd zodat zij daar destijds wat meer privacy zou hebben. Dit kwam nu mooi uit gezien Veda hierin mag verblijven, in ruil voor hulp in het huishouden. Veda had verwacht dat ze iets van huur had moeten betalen, maar het echtpaar had over hun gulle harten gestreken en gezegd dat het "allemaal niet nodig was". Het had, en nu nog steeds, erg verkeerd gevoeld voor Veda om het te accepteren en er gebruik van te maken. Maar Veda is haar er ook van bewust dat ze niet in de mogelijkheid verkeert om dit aanbod af te slaan of het op een andere manier te kunnen regelen.

Tijdens het teruglopen blijft Veda om haar heen kijken en een onbehagelijk gevoel vormt zich in haar buik. Ze kan niet precies haar vinger erop leggen waardoor het komt, maar iets voelt niet goed. Alsof er een paar ogen in haar rug brandt. Veda probeert het uit haar hoofd te zetten, op deze manier maakt ze haarzelf gek. Ze versnelt haar pas en gaat de hoek om. Daar ziet ze al het knusse huis van Rico en Nina. Bijna thuis. De laatste paar stappen die ze nog moet zetten, vergroot ze. Nog maar vijf stappen, vier, drie. Veda steekt de sleutel in de deur en gaat haastig naar binnen. Meteen doet ze de deur van de omgebouwde garage weer dicht en op slot. Een opgeluchte zucht ontsnapt aan haar lippen. Zie je wel, je ziet gewoon spoken. Veda hangt haar tasje op aan de kapstok en begint met omkleden. Ze is gesloopt en wil niets liever dan gaan liggen. Het vooruitzicht van slapen, dichte ogen en donker, spreekt haar niet erg aan maar het niet hoeven bewegen; dat wél. 

* * *

Veda stapt de eetkamer bij de familie Romano binnen en ziet dat alle anderen al aan tafel zitten. Elisa is bezig met het voeren van de tweejarige Ricardo, haar zoontje wie ze vernoemd heeft naar haar vader. Rico is met Marco in gesprek en Nina is bezig met het ontbijt te maken voor iedereen. 'Goedemorgen liefje,' begroet ze Veda. Veda glimlacht en biedt haar hulp aan, maar Nina wuift het weg. 'Ga toch lekker zitten,' zegt ze en gebaart naar de lege stoel naast Elisa. Veda doet zoals haar gezegd is en neemt plaats naast Elisa. 'Dus Dorine,' begint ze en legt het lepeltje waarmee ze Ricardo voert neer. Gulzig pakt het kind de lepel zelf en begint in zijn bord ermee te prakken. Elisa negeert het en wendt zich volledig tot Veda. 'Wij,' hierbij wijst Elisa alle aanwezigen in de kamer aan, '-willen straks naar Rome gaan. Heb je zin om mee te gaan?' Even blijft het stil. 'Oh, uh,' stamelt Veda vervolgens, niet zo goed wetend wat ze nu precies moet zeggen. Naar zo'n grote en drukke stad gaan is één van de laatste dingen die Veda zou doen zolang het leven haar iet wat lief is. Nina merkt het ongemak bij Veda op. 'Als je lekker hier wil blijven, begrijpen we dat ook.' Veda knikt. 'Ik,' begint ze, maar kan niet de juiste woorden vinden om het aanbod af te slaan zonder ondankbaar te klinken. 'Ik weet dat je je had verheugd om lekker te lezen op het strand,' valt Nina haar bij. 'Ga dat maar lekker doen, voel je vooral niet schuldig.' Veda glimlacht dankbaar naar Nina.

Voor Veda voelt Nina als de moeder die zij nooit heeft gehad. Haar eigen moeder is in het kraambed gestorven en de vader van Veda, Mikhail, heeft ervoor gezorgd dat Veda heel goed wist dat het háár schuld is geweest. Mikhail was jarenlang depressief door het verlies van zijn vrouw, totdat hij Dena ontmoette. Dena Lucchese. De rillingen lopen over Veda's rug bij de gedachte aan die vrouw en haar familie. 'Dat klopt,' haakt Veda in op wat Nina zegt en probeert de herinneringen aan Dena en haar familie weg te schuiven. 'Ik wilde naar Silvio gaan om een boek te lenen,' legt Veda uit. Elisa wiebelt met haar wenkbrauwen bij het horen van die naam. 'Silvio? Ik hoorde dat hij weer single is.' Speels geeft ze Veda een por in de zij. Veda glimlacht als een boer met kiespijn naar Elisa en schudt haar hoofd. 'Dat is niet,' begint ze, maar Elisa valt haar in de reden, '-ik denk dat hij best geïnteresseerd is als je hem een kans zou geven.'