Man, wat heb ik toch een pesthekel aan ziekenhuizen.
Serieus, ik snap niet hoe iemand hier ooit zou willen werken.
De misselijkmakende geur, de veel te steriele en kraakheldere witte muren en vloeren, de veel te wanhopig vrolijk gekleurde kinderafdeling, de smerige koffie, en met name de mensen.
Huilende kinderen, strompelende oudjes en paniekerende volwassenen.
Zucht.

En nu zit ik hier stilletjes te wachten, temidden van al dit, en me te ergeren.
Plotseling komt de ziekenbroeder van net weer op me afgelopen.
Snel veeg ik mijn verongelijkte uitdrukking van mijn gezicht, en verander deze naar een bezorgde grimas.

'En?'

'Het spijt me mevrouw, maar hij is ter plaatse overleden.'

Alsof ik dat nog niet wist.

'NEE!'

Huilend en schreeuwend zak ik in elkaar, vlak voor de voeten van de broeder.
Hij knielt bij me neer en strijkt zachtjes over mijn haar, probeert me te sussen.
Zo is het wel genoeg geweest.
Een beetje onhandig krabbel ik overeind en ren met mijn handen voor mijn ogen het ziekenhuis uit, de straat op.
Buiten adem sla ik rechtsaf, een steegje in, en leun hijgend tegen de muur.

Tijd voor slachtoffer twee.

~~~

Hey lieve lezers!
Ja ik weet het, dit is niet echt iets wat ik vaak doe, maar ik wil jullie toch graag bedanken voor de 100 reads :)
Nu moet ik deze schatten op friet trakteren [ MichelleKnowsIt , Liona2003 ] :')
Maar nogmaals, onwijs bedankt, en tot het volgende hoofdstuk!

Xx, Ashama