Nou, dat was makkelijk.
Ik vis een kanten zakdoekje uit mijn zak en veeg mijn vingerafdrukken van de kast.
Dat was dat.

Nu nog even hysterisch doen tegen de politie.
Ik loop naar de telefoon die in de hoek van de huiskamer staat, en toets 112 in.

'Politie, brandweer of ambulance?'

'Poli- nee ambulance', snik ik zo wanhopig mogelijk.

'Oké, waar bent u precies en wat is uw ongeval?'

'Ik...'

Shit. Waar ben ik eigenlijk?
Op een drafje ren ik naar het raam en kijk naar buiten.
Na snel rond te hebben gekeken vind ik eindelijk een straatnaambordje.

'Op de... Achterhoeve.', weet ik met moeite te ontcijferen.

'En er is een boekenkast op mijn vriend gevallen, ik krijg hem er niet onderuit en volgens mij ademt hij niet meer!', zeg ik met trillende stem, waarna ik in tranen uitbarst. Nice.

'Dank u wel voor uw informatie mevrouw, er komt zo snel mogelijk een ambulance.'

Hierna wordt de verbinding verbroken.
Ik gooi de telefoon op de grond en loop naar Jack, die inmiddels al in een flinke bloedplas ligt.
Een beetje onwennig probeer ik de kast op te tillen en aan zijn arm te trekken. Geen beweging.
Ja hallo, ik moet ze toch laten geloven dat ik hem wilde helpen?

Na een kleine tijd arriveert de ambulance.
Ik ren naar beneden en ruk de deur open.
Huilend stort ik me in de armen van een van de ziekenbroeders, die me opvangt en op een bankje neerzet.

'Mevrouw, wat is er allemaal precies gebeurd?'

Schokkerig haal ik adem.

'Nou we, ik... Jack en ik waren een beetje aan het kletsen, drinken en ik... Ik vroeg of hij een boek uit de kast wilde pakken en toen...', snik ik haperend.

De broeder strijkt zacht over mijn rug en knikt bezorgd.
Sukkel.

'De kast... Hij viel opeens en...', weer barst ik dramatisch in tranen uit.

De broeder slaat een arm om me heen en trekt me overeind.

'Kom, ik breng je even mee naar het ziekenhuis, daar kun je even rustig zitten, vind je dat goed?'

Beverig knik ik en loop trillend met hem mee.

Easypeasy.