Die avond liggen Vanella en ik naast elkaar in het gammele tweepersoonsbed. De volle maan die aan de hemel staat zorgt ervoor dat de kamer in geheimzinnig, wit licht baadt. Terwijl ik opgekruld op mijn zij lig en uit het raam tuur, ligt zij languit gestrekt op haar rug naar het plafond de staren. Plotseling voel ik wat scherpe nagels in mijn schouder prikken.
'Jezus, heb jij ooit die klauwen van je geknipt?', murmel ik pissig.
Ik hoor gedempt gegiechel achter me. Langzaam draai ik me om.
'Is er soms iets?'
Vanella  staart me een beetje meewarig aan en verzucht dan: 'Ik heb het koud.'
Oh. Voorzichtig leg ik mijn arm om haar middel en schuif wat dichter naar haar toe.
'Zo beter?'
Zij legt op haar beurt haar ijskoude hand in mijn nek, waardoor er rillingen over mijn ruggengraat lopen, en trekt zichzelf wat meer naar mij toe.
'Zeker.'
Vervolgens sluit ze haar ogen en bestudeer ik haar lange, donkere wimpers, haar fijne, onopvallende sproetjes, haar schattige, brede neus, haar zachte, volle lippen...
Wacht. Wát?!
Vlug knipper ik een paar keer en knijp vervolgens mijn ogen stijf dicht, om niet veel later in een onrustige en duistere slaap weg te zakken.