Na ongeveer twee uur te hebben gereden, zijn we in een veel rustigere omgeving gekomen. Ik rijd nu ook een stuk langzamer, omdat het zand op de landweggetjes ons anders om de oren zou vliegen. Aangezien we uit Hulst zijn vertrokken, zouden we nu eigenlijk wel-
'Vanella! Vanella word wakker!'
Meteen wordt het gewicht van haar hoofd dat op mijn rug rustte weggehaald, en zie ik in mijn ooghoek dat ze verward om haar heenkijkt.
'Waar zíjn we?'
'Volgens mij in België!'
'Oh? Hebben we zo lang gereden dan?'
'Ja hoor, ik denk zo ongeveer twee uur.'
'Oh mijn god. En ik heb al die tijd geslapen?'
Ik grinnik.
'Soort van wel, ja.'

Na een paar minuten zijn we aangekomen bij wat er op zich uitziet als een leuk dorp. Ik rem af, en Vanella springt al van de scooter. Zelf stap ik nu voorzichtig af en gesp mijn helm los.
Met de scooter aan de hand lopen we richting het dorp en in de verte doemt er al een naambord op.
'Lissewege..', weet ik met moeite te ontcijferen.
Vanella knikt nadenkend en klapt dan blij in haar handen.
'Maar dit ken ik! Hier ben ik vroeger vaak op vakantie geweest! Oh Moira, het is hier zo leuk. We kunnen gaan zwemmen in de zee, gaan fietsen, volgens mij is er ook een soort kasteel, en-'
'Ja, ja,' lach ik.
'Ik snap het al.'

We komen aan bij een hotel en snel zet ik de scooter vast aan een lantaarnpaal, voor we naar binnen lopen.
Het hotelletje is niet al te chique, maar wel erg knus, en met mooi uitzicht op de zee. Een klein nadeel is wel dat er aardig wat zand in allemaal hoekjes ligt.
'Zouden we alstublieft een kamer mogen?'
Vanella kijkt hoopvol in de richting van de balie.
De man die er zit, kijkt verrast op.
'Dag dames. Heeft u gereserveerd?'
'Oh, nee, is dat erg?'
'Nee hoor, we hebben nog wel plek. Dus, wilt u één, of twee kamers?'
'Één,' zeg ik snel, voor Vanella haar mond open kan doen. Ik zend haar een waarschuwende blik en kijk dan weer glimlachend vooruit.
'Prima.'

Niet veel later stommelen we onze kamer binnen. Niet al te klein, netjes opgeruimd en licht, en een klein balkonnetje met uitzicht op de zee. Ik knik tevreden.
Kwaad stoot Vanella me aan.
'Wat was dat daar beneden?'
'Nou sorry hoor, maar ik heb zo het gevoel dat ik niet genoeg geld heb om twee kamers te betalen voor weet ik hoe veel nachten. Misschien heb ik niet eens genoeg geld om fatsoenlijk eten voor ons te halen!', snauw ik, terwijl ik op het tweepersoonsbed midden in de kamer neerplof.
Verbaasd kijkt ze me aan.
'Hoe kom je dan eigenlijk überhaupt aan geld?'
Verontwaardigd snuif ik.
'Ik werk. Verschillende bijbaantjes heb ik gehad, van vakkenvullen tot callcenter-medewerkster, noem maar op. En af en toe doe ik wat opdrachtjes, niks bijzonders. Alleen helaas is het geld van een opdracht die ik een tijdje geleden deed nog niet op mijn rekening gestort.'
Peinzend staar ik voor me uit.
Vanella klopt me op mijn schouder en komt naast me zitten.
'Sorry, dat wist ik niet. Maar het komt heus goed.'
Ik glimlach.
'Je zult wel gelijk hebben.'