Na een poosje zitten we, met een enorme tas van Vanella, samen op de scooter. Mijn armen heb ik rond haar middel geslagen, en elke keer dat er een hobbel is klamp ik me angstvallig aan haar vast. Zoals nu.
'Bonk'
Ik slaak een kreetje, en druk me tegen Vanella aan. Ze lacht en schudt met haar hoofd, waardoor de kraaltjes in haar haar vrolijk tegen elkaar aan tikken.
Na een ontzettend lange reis — ruim dertig minuten — komen we aan bij mijn appartement, en spring ik soepel van de scooter af.
Althans, dat probeer ik. In werkelijkheid blijf ik haken, en rol ik een soort van de stoep op. Nors wrijf ik over mijn pijnlijke knie, terwijl ik Vanella achter me hoor schaterlachen. Stom wijf.
Snel lopen we naar binnen en gaan naar de zesde etage. Daar aangekomen, woel ik een beetje heen en weer in een plantenbak, en voel ik opeens wat metaal door m'n vingers heen glippen. Mijn gezicht klaart meteen op, en triomfantelijk trek ik het kleine sleuteltje uit de aarde.
Vanella kijkt me, voor de zoveelste keer, hoofdschuddend aan, maar volgt me toch naar binnen.
Langzaam, krakend en piepend, zwaait de deur naar mijn kleine, maar lichte appartement open. Terwijl we woonkamer inwandelen trek ik mijn jas uit en drapeer hem over een stoel.
'Doe alsof je thuis bent.'
'Ja, komt goed... Alleen... Het is wel erg stoffig hier, hè? En een beetje, uh, oud..?'
Ik grijns.
'Jaja, dat komt omdat ik hier haast nooit ben. En je mag gerust zeggen dat alles half uit elkaar valt, dat weet ik zelf ook wel.'

Na een poosje heb ik al het hoognodige ingepakt in een knalgroene rugzak, en loop weer de woonkamer in.
'Nou, klaar om te gaan?'
Vanella proest het uit en wijst naar mijn rugzak. Ik vat dat op als een 'ja'.
'Ach, hou je bek toch en kom mee.'

Ik hou gewoon heel erg van groen.