'Au, au, AAH'
Triomfantelijk vis ik een glassplinter uit Vanella's duim en grijns.
'Hebbes.'
Boos kijkt ze me aan, en geeft me een zachte duw.
'Dat deed pijn hoor.'
'Baby'
Ze grinnikt en steekt haar tong uit. Nu pas zie ik dat er een klein blauw steentje doorheen zit. Ik glimlach en trek Vanella overeind.
'Aangezien we waarschijnlijk allebei voor doodslag gezocht zullen worden, is het misschien wel handig om te vluchten. Hoe is je thuissituatie?'
Verschrikt kijkt ze me aan.
'Vluchten? Waarnaartoe? Ik... Ik kan niet zomaar-'
'Hoe is je thuissituatie?', dring ik aan.
Zachtjes mompelt ze iets.
'Wat zei je?'
'Geen ouders, geen broers of zussen, ik zorg alleen voor mezelf...'
Oh. Dat verwachtte ik niet echt.
Arm meisje.
'Oké, dus geen gebondenheid, mooi zo. Hoe oud ben je?'
'Negentien'
'Negentien?!'
Stomverbaasd schud ik mijn hoofd. Ze lijkt maar zestien, hooguit zeventien.
Vanella glimlacht.
'Je bent niet de eerste die zo reageert. Hoe oud ben jij dan?'
'Pas zeventien geworden', grijns ik.
'Zeventien?! En dan zo in koelen bloede iemand vermoorden?! Maar je moet toch nog op school zitten, of, of-'
'Rustig maar, ik heb net mijn Havo-opleiding afgerond. Ik heb een klas overgeslagen op de basisschool,' zeg ik, als ik haar verbaasde blik zie.
'Maar dat doet er niet toe. Heb je toevallig een of ander vervoersmiddel waarmee we kunnen reizen? Een auto, of iets dergelijks?'
Een beetje twijfelachtig kijkt Vanella me aan.
'Wel een eh... Scooter... Maar ik weet nie-'
'Ooh, dat is perfect! Kom, we gaan naar je huis, pakken wat spulletjes in, en dan gaan we terug naar mijn huis en halen we nog wat spullen op. Goed?'
Onzeker slaat ze haar ogen neer, maar kijkt dan toch vastberaden op.
'Goed.'