Godver, godver, godver.
Fel licht schijnt in mijn ogen als ik het steegje uit de drukke straat op ren.
Dat gaan we dus nooit meer doen.
Na een poosje minder ik vaart en kijk ik om me heen. De huizen zijn hier imposanter en chiquer. De bomen zijn hoog en de kleine voortuintjes zijn keurig onderhouden; alles aan deze buurt schreeuwt gewoon 'rijk'.
Plotseling zwaait een van de witgelakte deuren open. Een meisje met neon-paars haar vliegt schreeuwend naar buiten. Er zitten rafelige gaten in haar skinny jeans en haar leren jack is op de schouderstukken bezet met scherpe studs.

'Laat me gewoon met rust! Jullie hebben nooit een greintje begrip voor mij!'

Vanuit het huis klinken zacht de stemmen van een man en een vrouw.
'Ik... tolereer... maanden...'
'...komt heus weer... nooit lang weggebleven...'

Het meisje slaakt nog een gefrustreerde gil en beent dan woedend weg op haar zwarte plateau hakken. Haar paarse haar zwiept nijdig achter haar aan. Een beetje buiten adem probeer ik haar achterna te gaan. Door de steken in mijn zij hinkel ik een soort van, maar dat doet er niet toe.
Eindelijk mindert het meisje vaart en loopt langzaam naar een fontein toe. Ze gaat voorzichtig op de rand zitten en staart naar de vallende druppels. Dan geeft ze een pets in het water. Zo rebels.
Ze bindt snel haar haar in een simpel staartje en graait dan met haar hand langs de bodem van de fontein. Triomfantelijk vist ze een aardige hoop muntgeld uit het water tevoorschijn.
Pfft, rijke mensen.
Het is maar goed dat deze niet al te lang meer te leven heeft.