Lopen.
Ik doe het graag.

Niet altijd hoor, meestal vind ik het best vermoeiend, maar af en toe doet het me wel goed. Geen verplichtingen, niks bijzonders, gewoon blijven stappen op de maat van de muziek die door mijn koptelefoon schalt, dan houd ik het wel vol.

Het mooie van lopen is de kans om je omgeving rustig te kunnen bestuderen.
Zoals vandaag.
Kinderen, volwassenen, gebouwen en auto's schieten langs me voorbij, tot plots mijn hart een slag overslaat en ik hem zie.
De wereld om me heen lijkt minutenlang stil te staan, en mijn adem stokt in mijn keel.

Dan plots weet ik het zeker.
Hij is het.

De eerste jongen
die ik ga vermoorden.