Chapter Seven

Kanina pa ako niyayaya ni Anglo pero hanggang ngayon ay nakatingin pa rin ako sa message na natanggap ko kanina lang. Nakakunot na ang noo niya sa akin na tila nawiwirduhan sa hindi ko paggalaw. He walked towards me and that's the time that I got my senses back.

"Problema mo?"

Umiling ako, "Just received a message. It's nothing."

Tumango lang siya sa sinabi ko at dahan-dahang naglakad papunta sa pintuan. Suot ko na rin ang damit na suot ko bago ako mawala para walang makaalam na Anglo took me here. Lumingon ulit siya sa akin at mas lalong kumunot ang noo niya nang hindi ako kumilos.

"Ano ba 'yan? Patingin nga."

Naglakad ulit siya palapit sa akin at hinablot ang cellphone sa kamay ko. My eyes begin to bulge. Is that even right? He took my cellphone without even asking for my permission!

"Hey, you could at least ask for-"

"Shhh."

Nilagay niya ang daliri niya sa bibig ko kaya natigil ako sa pagsasalita. Nang tapos na siyang basahin ay inabot niya rin agad sa akin ang cellphone ko, "Kilala mo 'yan?"

"Of course not. Kaya nga ako nagtataka at bakit niya alam ang number ko 'di ba?"

Tinalikuran niya ako at naglakad na ulit palabas. I decided to ignore the message. I think she likes Zach. Wala na akong magagawa roon. Alam ko namang hindi mangyayari ang sinasabi niya dahil alam kong mahal ako ni Zach. And I know that he will choose me over someone else. Una palang ay hindi na dapat pa siya pumili because I'm his fiancee.

"Suot mo 'to. Baka may makakilala sa'yo."

He handed me his hoodie. Even though that it's not original like the one that Zach have, it's still smells nice. I immediately wear his hoodie at sumunod nalang kung saan siya pupunta. I saw her mother waving her hand at me kaya ngumiti rin ako pabalik. I looked at the sky. Maliwanag na.

"Sakay na."

I nodded from what he said. Mabilis akong umupo katabi niya at nilagay ang seatbelt. Mahigpit ang hawak ko sa cellphone ko and I'm trying not to answer the message that I received a while ago. Imbis na sagutin iyon ay binaling ko nalang ang sarili sa pag tingin sa mga punong nadadaanan namin.

"Akala ko ipaparanas mo sa akin ang impyerno. You told me that when you kidnapped me, right?"

Saglit niya akong tinitigan at tumingin ulit sa daan. I thought wala siyang balak na sagutin iyon pero napanguso ako sa naging sagot niya, "I'm not a monster, Savitri. Panakot lang 'yon. Uto-uto ka ba?"

"You're so mean. Alam mo bang pwede kitang ipakulong kapag nakabalik ako sa bahay namin?"

I heard him laugh pero hindi ko na 'yon pinansin pa. He said that I'm uto-uto? That's absurd. Ni isang tao ay wala pang nakakapagsabi sa akin na ganoon ako!

"Medyo matatagalan tayo. Nagugutom ka ba?"

"Kinda but don't buy. I think kapag uwi ko nalang. Kaya ko namang tiisin."

Saglit niyang itinigil ang sasakyan nang may nadaanan siyang tindahan. Lumingon pa siya sa paligid ng sasakyan na tila ba may hinahanap. He looked at the backseat at doon ko nalaman na ang wallet niya pala ang hinahanap niya, "Hey, I said don't buy-"

"Tanga. Masamang nagpapalipas."

Lumabas na siya sa sasakyan at iniwan akong nakanganga. What the fuck? I'm trying not to be maluho na nga for today para yung perang ipambibili niya ng pagkain ko ay para sa pamilya niya nalang but he told me that I'm stupid? How dare he?! How dare you Anglo Del Rosario to say that?!

My arms are folded when he return. May dala siyang isang plastic at isang bote ng mineral water sa isa niyang kamay. He placed the plastic on my lap and continue to drive. Kahit na gutom ako ay hindi ko ginagalaw 'yon.

Me? Stupid?

I am stupid?!

"Ba't ka nakahalukipkip diyan? Ayaw mo ba?"

Sinamaan ko siya ng tingin dahil sa tanong niya, "How dare you call me stupid?!"

"Ewan ko sa'yo. Galit ka ba o nagtatampo?"

Hindi ko nalang pinansin ang sinabi niya at binuksan ang plastic. I saw a bread and two chocolate biscuits. Hindi ko alam kung ano ang gusto niya kaya ang biscuits nalang ang kinuha ko. I think he's starving din naman kaya sa kaniya nalang yung tinapay.

"Ayaw mo nung tinapay? Paborito 'yan ni Lily-"

"I know that you're starving. Sa'yo na 'yan."

Kinain ko na yung biscuits at nagtira ako ng tubig nang matapos ako. I'm not that type of girl na uubusin 'yon just because he kidnapped me. I think my parents are wrong din naman because they didn't let Anglo's father to speak about the misunderstanding. I feel so sad knowing na hindi makalakad ang tatay niya dahil sa tatay ko.

But... he shouldn't blame my father, right?

He told me na isa ang tatay niya sa pinagkakatiwalaan ng tatay ko that's why I think my father was just hurt to not let him speak about it.

"Dito nalang. Ibaba mo na ako. I don't want our guards to see you. Baka ano pa gawin nila sa'yo."

Tumango lang siya at dahan-dahang itinabi ang sasakyan hindi kalayuan sa amin. I sighed. Gagawin ko lang naman ang pinapagawa niya sa akin at okay na 'di ba? He just want me to tell to my dad that his father is innocent and help him find a suitable job for him.

I think that's easy.

Pretty easy for me.

"Ikaw nalang ang pag-asa ko, Savitri. Don't let me lose my hopes. Thank you and I'm sorry."

I smiled from what he said. I handed him my phone at tinitigan niya lang 'yon.

"Anong gagawin ko riyan? May cellphone rin naman ako-"

"Save your number. Stupid."

He smirked from what I said. Kinuha niya rin naman ang cellphone sa kamay ko at nagtipa roon. Inayos ko muna ang damit ko at tumingin sa salamin. Nang makuntento ako sa itsura ko ay humarap na ulit ako sa kaniya upang kunin ang cellphone ko.

"Done?"

"Yes. Ba't ka pa nag-aayos? Maganda ka naman."

Umawang ang labi ko dahil sa sinabi niya. Did he just say that I'm pretty?

"I'll just contact you when things are pretty okay na. Thank you rin. Uhh b-bye."

Mabilis akong bumaba ng sasakyan at tumakbo para makalayo sa kaniya. I keep on running at nang malapit na ako sa bahay namin ay parang sumisikip ang dibdib ko. Nandito na naman ako. I know that I'm safe here pero ayoko na nandito ang mga magulang ko. I love them but I can't breathe when they are here.

I saw a lot of police near our Mansion. Nakaharang din ang iilan nilang sasakyan sa daan kaya hindi nakakapasok ang ibang private cars na kailangang pumasok. I chose to enter at our back door. Ayokong may makapansin sa akin. Nang makapasok ako ay wala akong nakitang kahit isang maid sa kitchen.

That's much better.

Walang nakakita sa akin.

I run upstairs to go to my room. Nakahinga ako nang maluwag nang makapasok ako. Bakit maraming pulis sa labas namin? Pinapahanap na ba ako nila Dad dahil nawawala ako? I smiled from the thought. They still care about me, right?

I looked outside to see what's happening. Nandoon si Dad at may kausap na pulis na tingin ko ay kasing edad ko lang. Hahayaan ko nalang silang malaman na nandito ako. Ayokong pumunta sa baba at makialam sa kung ano ang ginagawa nila.

I heard a footsteps and I think that it's coming towards my door. Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isip ko but I chose to hide and that place is under my bed. Nakatingin lang ako sa mga paa nila while I'm covering my mouth, trying not to make any noise.

"Hindi niyo man lang ba hahanapin si Savitri?"

I think that's Mike.

"She's old enough to handle herself, Mike. Matanda na si Savitri and she chose to leave. That's not our problem anymore."

What? What the hell was that? I know that's mom's voice. Anong ibig niyang sabihin? Na ako ang may kasalanan na umalis ako sa amin? They triggered me that time! They let me feel that I'm so worthless, what kind of parents are they?

"Besides, hindi mauubos ang pera namin dahil lang wala si Savitri. If she wants to leave, let her be. This is for her own future, Mike. We're not selfish."

"Tita, that's not the problem. Savitri loves the both of you. We need to find her."

"Uuwi siya kung gusto niya, Mike. We love her too but we can't risk the company. Someone stole a big money. Big, Mike."

I felt a warm liquid dropping beside my eye. I am crying. Hindi dahil sa mababaw na dahilan. Ang akala ko ay hinahanap nila ako dahil maraming pulis but it turns out that they are finding someone who stole a big money to our company? How ironic is that?

I covered my mouth to stop myself from crying. Mike is still here. Ayokong malaman niyang nandito ako.

"Argh!"

Tumayo si Mike sa pagkakaupo sa kama ko at akmang bubuksan niya na ang pinto nang mahulog ang susi niya. Nanlaki ang mata ko. There's a possibility that he might see me here! Mabilis akong tumayo pero nakalimutan kong nasa ilalim pala ako ng kama ko kaya tumunog ito tanda ng nauntog ako.

Anglo's right.

Stupid Savitri!

Sumilip si Mike sa ilalim ng kama ko at nanlaki ang mata niya nang makita ako, "Savitri?! What are you doing down there?!"

He helped me to stand up when I crawled out under my bed. Tinitigan niya akong mabuti at bigla akong niyakap, "God, Savi. Where the hell did you go?"

"Someone kidnapped me."

"What?!"

I stopped from crying. Ayoko rito. Ang alam ko lang ay gusto kong umalis sa bahay na 'to. I don't want to see my parents.

"That's not the problem here, Mike. I want to leave. I want them to find me. I want them to realize that I'm more important than that money."

"Hey, someone kidnapped you and you don't want me to worry?! Did you recognize the face? I will surely wreck his face once I saw-"

"He's nice. Stop plotting a revenge towards him."

Inupo niya ako sa kama ko at hinayaan akong mag-kwento sa nangyari sa akin sa bahay nila Anglo. I told him that his family is nice and may pabor lang sa akin si Anglo kaya niya nagawa iyon sa akin. He really wants to talk to Anglo regarding on his favor.

He also told me that Anglo was wrong for kidnapping me.

Somehow it's true but I can't blame him.

His father is paralyzed because of my father. I want to help his family but I don't know how. I don't know how to clear his father's name, now that I'm in a state like this. Na hindi kami maayos ng magulang ko.

"I want to leave. I want to leave here, Mike. Can you help me? Can you help us?"

His forehead creased when I said that, "What do you mean 'us'?"

"I want to stay at Anglo's house."