'Ik ga verhuizen naar Hills!' zeg ik in een adem. Ik zie hun wit weg trekken en kijken me geschrokken aan.

'Heb je liggen huilen?' vraagt Stella verbaasd.

'Ja, joh! Dat kan je toch zien aan haar ogen, Stel!?' lacht Ollie en ik kan er ook gelukkig om lachen. 'Yes! Je kan nog lachen. Wanneer ga je weg? Zeg alsjeblieft niet morgen!' smeekt Ollie en ik haal mijn schouders op.

'I don't know. Ik zal het vanavond vragen aan mijn ouders.' zeg ik verdrietig. 'Maar het was wel mijn laatste dag vandaag op school.' zeg ik en een traan verlaat mijn rechter oog.

'Saar, niet huilen alsjeblieft! Dan ga ik dalijk ook huilen.' grinnikt Ollie. Ik grinnik ook, haar ga ik echt heel erg missen. Zij is en blijft de grappigste in de groep!

'Saar, kom je eten?' hoor ik mijn vader opeens roepen. Snel wend ik mijn blik op de tijd en zie dat het al 18:00uur (6uur) is.

'Meiden ik ga eten, dalijk na het eten vertel ik meer. Als ik hopelijk wat meer weet, tot kijk!' zeg ik en hang dan op. Ik leg mijn telefoon op het nachtkastje en loop dan rustig naar beneden. Wat gaan pap en mam vertellen?

Ik loop de keuken in en zie dat de tafel al gedekt is. Mijn vader staat achter het fornuis het eten nog wat op te warmen en mijn moeder zit al aan tafel. Ik blijf wat hangen bij de deurpost en staar hun maar wat aan. Ze doen gewoon normaal, alsof het gewoon de normaalste zaak is van de wereld!

'Saar, sta nou niet zo te hangen en kom gewoon aan tafel zitten. We bijten niet!' zegt mijn moeder rustig, maar ik weet dat ze boos is. Daarvoor ken ik haar te goed, ik ken mijn ouders door en door. Zelfs toen ze nog niks hadden verteld over het huis in Hills, zag ik dat er iets aan de hand was. Ik ga aan tafel zitten en mijn vader zet het eten op tafel. Er hangt een nare sfeer, alsof mijn ouders ruzie hebben gehad. Althans ik heb niks gehoord, toen ik boven was.

'Mam, pap, wanneer gaan we hier weg?' vraag ik voorzichtig en weet het antwoord al denk ik. Waarschijnlijk al morgen!
Ze kijken elkaar boos aan en ik zie aan hun ogen, dat ze het zelf nog niet weten. 'Robert, wat moeten we nou zeggen?' vraagt mijn moeder teleurgesteld.

'Roos, ik vertel het wel.' zegt mijn vader en slikt heel eventjes. Is het nou echt zo lastig, zij willen graag verhuizen. Het was niet mijn idee!

'We verhuizen morgen al! Dus dalijk moet je maar je koffers gaan inpakken.' vertelt mijn vader en ik trek wit weg. Nee, dit meen je toch niet!

'Maar mag ik dan nog wel mijn vriendinnen dalijk facetimen?' vraag ik in de hoop dat het mag. Ik weet hoe moeilijk ze daar over kunnen doen. Ze knikken en ik vrolijk al een beetje op.

'Kom we gaan eten. Het eten is anders al afgekoeld.' zegt mijn moeder en schept mijn bord op.

Na het eten mag ik eerder van tafel, van mijn ouders en ik ren naar mijn kamer. Meteen pak ik mijn telefoon en facetime Ollie en Stella.

'Hey, en?' vraagt Ollie gelijk.

'Ik verhuis morgen al!' zeg ik en barst in tranen uit. Ik ga hun zo hard missen en zij mij!

'Kan je ons anders niet mee smokkelen?' vraagt Ollie grinnikend.

'Nee, helaas niet. Kon dat maar, maar mijn ouders vinden dat waarschijnlijk niet goed.' snik ik lachend. Ik hoor hun lachen en denk terug aan vroeger, toen we nog kleine meisjes waren.

'Saar, nu niet denken. Jij denkt altijd! Maar je zou daar ook leuke vriendinnen krijgen, geloof me maar! Daar ga je ook plezier hebben en wij komen zeker op vakantie langs bij jou.' zegt Ollie en ik glimlach blij.

'Dat is waar, altijd positief blijven in moeilijke tijden. Zelfs nu!' zeg ik blij en dan eindigen we het gesprek. Wat een opluchting!