'Ja, dat mag wel. Maar op 1 voorwaarde: alleen als zij het ook wilt.' zegt Nathan tegen Luke. Op zich is Nathan best knap. Mooi blond haar met fel blauwe ogen en een blanke getinte huid, wat hem er knap uit laat zien. Maar volgens mij is hij niet heel aardig, wat ik al gauw merk als hij ons weg stuurt. Luke trekt me mee, als hij ziet dat ik naar Nathan aan het staren ben.

'Dat doe je toch niet! Staren naar de alfa, gestoorde dat je er bent!' schreeuwt Luke tegen me en snel ren ik weg van hem. Niet dat ik nu naar zijn huis ren, maar naar het bos. Ik kijk nog even achter om, maar ik zie Luke nergens. Volgens mij kan hij me niet bijhouden, whaha! BOEM! Ik loop ergens tegen aan en verbaasd kijk ik op. Serieus, Luke!

'Dacht je te kunnen ontsnappen aan mij?' vraagt Luke met een serieuze blik.

'Nee, ik dacht naar huis te rennen met jou achter me aan. Maar euhm.. ik rende de verkeerde kant waarschijnlijk op.' zeg ik en word rood van schaamte. Hij schud zijn hoofd en tilt me zonder te vragen op. Ik spartel fel tegen, maar het heeft geen effect op hem. 'Saar, hou maar op!' zegt hij grinnikend. Ik zucht geïrriteerd en sla mijn armen over elkaar heen.

Even later komen we bij zijn huis aan en Luke zet me neer. 'Waag het, nu weg te rennen!' zegt Luke streng tegen me en we lopen samen naar de voordeur toe. We horen mensen schreeuwen en schelden tegen elkaar. Verbaasd kijk ik Luke aan en hij mij. 'Blijkbaar kunnen zij dus niet een uurtje alleen zijn.' zegt Luke zuchtend.

Ik grinnik, maar ben bang voor wat ik dalijk aantref. Dalijk hebben ze gevochten in hun wolf gedaante. Misschien is er iemand gewond! Luke opent de deur met een zwaai en sprint naar de keuken. Waarom naar de keuken? I don't know! Dat ga ik toch niet begrijpen. Ik doe de deur dicht en loop rustig naar de livingroom. Hoe kan ik zo rustig zijn? I don't know.

Na zeker 15 minuten komt Luke samen met Ashton en Calum binnen. 'Waar is Michael?' vraag ik bezorgd, maar Luke schud zijn hoofd en richt zijn aandacht op de andere jongens.

'Wie begon er?' vraagt Luke boos, waardoor ik zelfs bang van word. Ik zie dat Ashton en Calum elkaar aan kijken, maar ze geven geen antwoord. Ugh! Dat hoef ik niet te horen. Ik sta op en loop naar mijn kamer, waar ik op het bed ga liggen. Waarom ben ik in godsnaam, hier in beland?

Ik staar naar het plafond en denk aan mijn vriendinnen in Nederland. Hoe zou het met hun gaan? Ik mis ze zo erg! Het liefst waren we gewoon niet verhuist, dan zat ik hier ook niet. Of is dat nou mijn eigen fout? Had ik niet achter die jongens aan moeten gaan? Maar wie waren die jongens dan?

'Hey Saar, gaat het goed?' hoor ik Luke vragen, die de kamer in komt lopen. Ik draai mijn hoofd, zodat ik hem kan zien en ik zie een rode plek op zijn wang.

'Ja, hoezo?' vraag ik nieuwsgierig, want normaal komt hij niet zomaar binnen. 'Toen ik bezig was met Ashton en Calum, was je ineens weg. Dus ik dacht, er zou toch niet iets aan de hand?' vertelt Luke en ik grinnik.

'Ben je snel bezorgd?' vraag ik opeens uit het niets.

'Nu wel ja.' antwoord Luke mijn vraag.

'Wat is er met je wang gebeurd?' vraag ik en verander het onderwerp. 'Owh, Ashton heeft me een klap uitgedeeld, omdat hij het niet eens was.' vertelt Luke en achter hem zie ik een boze Ashton staan. 'Luke! Michael, die-' 'Ugh! Ik kom!' zucht Luke en verlaat de kamer. Wat zou er met Michael aan de hand zijn?