'Saar, wakker worden.' fluistert iemand in mijn oor, maar ik open mijn ogen niet. Ze kunnen krijgen wat ze willen, maar mij wakker maken? Never! 'Saar, toe nou! Luister voor een keertje.' hoor ik Michaels stem, maar ik blijf koppig liggen.

'Lukt het hier een beetje?' hoor ik dan Ashton vragen. Abrupt open ik mijn ogen, omdat ik bang ben dat Ashton me anders wat aan doet. 'Wat is er, Saar?' vraagt Ashton lief en raakt me aan. 

Meteen haal ik zijn hand van me af en draai me op mijn rechterzij. 'Mag ik jou telefoon, Sara?' vraagt Michael met een harde stem. Van schrik kijk ik hem aan en denk goed na over mijn droom, die ik vannacht had. Maar ik heb mijn telefoon niet eens bij.

'Sorry Michael, maar die heb ik niet bij me. Die heb ik thuis laten liggen.' vertel ik en het verbaasd me, dat ik weer normaal kan praten.

'Je liegt, die heb je wel bij! Anders kwam onze alfa niet naar ons toe.' zegt Michael boos en trekt me overeind. 'Ik lieg niet, alsjeblieft geloof me! Anders was ik gisteren allang niet meer terug gekomen.' zeg ik.

'Jawel, dan had ik jou gewoon ook gevonden.' zegt Ashton, die zich er mee bemoeid.

'Ash, bemoei je er niet mee!' zegt Michael en richt zijn aandacht weer op mij. 'Je gaat even met mij mee, naar de alf-'

'NEE! Ik wil niet mee, ik-'

'Saar, rustig! Ik geloof je, maar de alfa wilt het graag van jou zelf horen.' zegt Michael geruststellend en ik word iets rustiger.

'Wanneer moet ik naar hem toe?' vraag ik bang, wat Michael op merkt. 'Eigenlijk nu. Wie van ons mag er met je mee?' vraagt Michael en ik zie in zijn ogen dat hij heel graag mee wilt. Heel even kijk ik naar Ashton, die me ook op de zelfde manier aan kijkt.

'Mag ik ook voor Luke kiezen?' vraag ik, omdat ik Michael niet echt vertrouw. 'Nee, die ligt nog te sl-'

'Natuurlijk, wil ik wel met je mee!' zegt Luke, die ineens in de deur opening staat. Ik stap van het bed af en loop met trillende benen naar Luke toe. Michael en Ashton kijken me na, terwijl ik met Luke mee loop naar de voordeur. Nu ben ik wel erg benieuw wie hier de alfa is!

'Kom Saar, we zijn dichtbij.' zegt Luke, die me mee sleurt.

'Luke, loop ik te traag voor je?' vraag ik grinnikend.

'Een beetje wel ja.' zegt Luke ongeduldig. Tss! Volgens mij is Luke altijd ongeduldig. Ik zet er een beetje voort bij, maar nog steeds ben ik te traag voor Luke.

'Zeg Luke, welke kanten moeten we nog op?' vraag ik dan, met een leuke plan in mijn hoofd. 

'Links af, dan nog een eind vooruit en dan zijn we er.' legt Luke uit.

'Moet ik harder lopen?' vraag ik, maar Luke schud zijn hoofd.

'Nee, hoor. Ik kan jou gerust mee sleuren.' zegt hij plagerig.

'Goed, dan ga ik maar harder lopen.' zeg ik en ruk me los uit zijn greep en ren voor hem uit. Ik sla linksaf en ren dan rechtdoor, maar opeens word ik opgetild door iemand.

'Hier blijven, kleine!' zegt Luke met een boze stem. 'Hey, ik wou niet ontsnappen. Ik dacht, dan ga ik maar rennen anders bleef je me mee sleuren.' zeg ik grinnikend en hij rolt met zijn ogen. 

'Dalijk als we terug gaan, draag ik jou. Een mens is te traag, om er op te letten. Daarin tegen is een wolf weer te snel.' zegt Luke sarcastische en ik schiet in de lach. 'Kom, dan gaan we naar binnen.' zegt Luke en geeft me een duwtje naar de deur. Ik zucht en met bibberende benen loop ik naar de deur toe.

'Vertel me je naam en leeftijd!' beveelt even later de alfa mij.

'Sara, 17 jaar.' zeg ik met een bibberende stem van angst.

'Okay, Sara en heb je dan toevallig een telefoon bij je?' vraagt hij.

'Nee, ik ben mijn telefoon vergeten mee te nemen toen ik ging wandelen. Dus die ligt thuis.' vertel ik en de alfa kijkt me gerust gesteld aan.

'Oké, dan vorm je vanaf nu geen gevaar voor de roedel. Want ja, zonder telefoon kan je en 1 niet de weg terug vinden. En 2 ze kunnen jou telefoon allen thuis opsporen.' zegt de alfa achterbaks en de alfa wuift met zijn hand. 

Nathan, mag iemand haar bijten of niet?' vraagt Luke aan de alfa, die blijkbaar Nathan heet.