Ik neem de laatste hap en schuif dan mijn bord naar voren. 'Was het lekker?' vraagt Ashton, die opnieuw zijn hand op mijn heup legt. Hij leert het nooit, met zijn poten van me af te blijven! Voor de 2de keer sla ik hem nog eens hard weg en sta dan snel op. Maar voor ik het weet, trekt Ashton me weer terug op de stoel.

'We zijn nog niet klaar met eten, m- darling.' zegt Ashton en wou volgens mij: my darling zeggen. Ik zucht en sla mijn armen over elkaar heen. Echt irritant dat mijn stem weg is ik kan helemaal niks zeggen.

'Wie wilt er wat drinken?' vraagt Michael en ik zie hem jaloers naar Ashton kijken. God, wat hebben deze jongens? 'Iets.' fluistert Ashton in mijn oor. Verschrikt kijk ik hem aan en kijk hem niet begrijpend aan. Hij glimlacht, maar zegt niks. Ugh, vreselijk! Ik wou dat ik het wist.

'Waar is jou telefoon? Die moet je inleveren, anders dan verraadt je ons.' vraagt Ashton en ik zucht. Teleurgesteld staar ik naar de tafel, omdat ik niet kan praten natuurlijk. Maar ook omdat ik hem niet eens bij me had, toen ik ging wandelen. 'Ik zie het al! Je wilt hem niet geven hé?' zegt Ashton boos.

Ik sta snel op en ren naar mijn kamer toe. Dat is niet waar! Als ik hem bij me had, had ik hem echt wel gegeven. Maar helaas is de realiteit anders, ik heb hem niet bij! Ik duw de deur dicht en meteen ren ik naar de kast.

'Jongens, achter haar aan!' hoor ik Michael zeggen. Dan stap ik de kast in en ik zie dat ik de kast van binnen uit op slot kan doen. Maar dat is handig! Ik doe de deur dicht en draai het slot om.

'Jongens, ze is sowieso in haar kamer. Zoek overal, ook onder het bed!' hoor ik Calum de jongens commanderen. Ik gluur door het sleutelgat en zie Ashton naar de kast toe lopen. O boy! Wat moet ik doen? Wacht, hij kan de deur toch niet openen.

Ik zie dat hij de knop vast pakt en wilt de deur openen, maar de deur gaat niet open. Haha! Heb ik hem toch even mooi te pakken. 'Jongens, ze zit in de kast! Haal de sleutel even, Michael.' hoor ik Ashton zeggen en meteen kruip ik ineen en maak mezelf zo klein mogelijk.

Niet veel later gaat de deur open en voor ik het weet lig ik naast de kast. 'Daar ben je, kleintje.' zegt Luke plagerig tegen me en tilt me op. Ik spartel tegen, maar het helpt niet en Luke legt me in bed. 'Dan ga je maar slapen! Krijg je voor vanavond niks meer.' zegt Luke en verlaat samen met de andere jongens de kamer.

Fijn! Voorlopig kom ik hier niet weg. Misschien is het beter als ik gewoon hun vertrouwen win en dat ik dan op die manier later kan ontsnappen. Dat vind ik een goed idee van mezelf, maar wat als ik later opeens verliefd word, wat moet ik dan doen? Laat ik maar beter gaan slapen en kijken wat me morgen te wachten staat. Ik sluit mijn ogen en lig al snel onder zeil.

Ik wil mijn telefoon pakken, maar dan kom ik er achter dat ik die niet bij me heb. O boy! Dat meen je toch niet! Ik zucht en besluit terug te lopen naar huis. Nu maar hopen dat ik de weg nog terug weet!

Even later hoor ik weer iets ritselen en meteen sta ik stil, omdat ik iets langs mijn benen voelde strijken. Ik begin gejaagd te ademen en paniekerig kijk ik om me heen. Helaas brengt dat niks op en ik begin te rennen. Ik wil hier uit! Opeens voel ik een paar handen mijn enkels vast pakken en ik smak op de grond. Abrupt draai ik me om en zie een doekje in mijn zicht. Help! Dan wordt het doekje op mijn mond gedrukt en alles word zwart.