Geschreven op 28 mei 2024

H O O F D S T U K  13

Tot een klein balletje opgerold ligt Tara op de grond van haar verblijf. Huiverend heeft ze haar hoofd tussen haar armen gestopt en met haar handen heeft ze haar oren afgedekt. Alle gedachten die door haar hoofd gaan, probeert ze uit te zetten. Ze wil niets voelen of denken. Het enige wat ze wil, is leegte. Donkere, diepe leegte.

Dagen vliegen op deze manier voor Tara voorbij. Zoals ze vrij lang heeft gedaan om aan het ritme van de Pugna Vincula te wennen, is dit zo bij haar erin gesleten. Elke ochtend wordt wakker gemaakt door Sigrid. Zij neemt Tara mee naar het huis van Alpha Vidar om daar schoon te maken en andere huishoudelijke klusjes uit te voeren. In de middag maakt Vidar zich vaak kenbaar en wordt gevolgd door een bezoekje aan de kerkers samen.

'Opstaan meisje,' hoort Tara de stem van Sigrid klinken. 'We zijn al aan de late kant en de Alpha is niet in een best humeur.' De woorden van Sigrid komen bij Tara aan. Ze verstaat ze luid en duidelijk. Ze begrijpt wat ze betekenen en wat er van haar verwacht wordt. Ze wil opstaan, ze wil uitvoeren wat er van haar verwacht wordt. Maar ze kan het niet. Ze kan niet meer.

Sigrid loopt richting Tara en knielt naast haar neer. Haar hand legt ze op de Tara haar arm. 'Kom op,' zegt ze. 'Hier hebben we de tijd niet voor.' Hoewel haar woorden dringend klinken, lijkt Tara een greintje van medelijden te bespeuren in Sigrids stem. Voorzichtig schudt Sigrid aan Tara haar arm. 'Ik kan niet zonder je weggaan,' probeert ze nog een laatste keer. 'Als ik je nu niet mee krijg, dan weet ik niet in wat voor staat de Alpha zal zijn.'

Wederom hoort Tara wat Sigrid zegt. De woorden komen luid en duidelijk door in haar trommelvliezen. Haar hersenen maken nog de connectie van wat ze betekenen, en ook wat voor gevolg dit kan hebben. Tara probeert haarzelf omhoog te duwen met behulp van haar handen. Bij het plaatsen beginnen haar armen hevig te trillen en zakt ze door haar polsen heen. Waar Tara eerst haar tranen had kunnen bedwingen, weten deze nu te ontsnappen.

Met rollende tranen maakt Tara oogcontact met Sigrid. 'I-ik kan n-niet meer,' weet ze uit te brengen. Haar stem is net zachter dan gefluister. Sigrid slikt en blijft een aantal tellen stillen. Dan fronst ze haar wenkbrauwen en kijkt ze Tara bedenkelijk aan. 'Goed dan,' spreekt ze. Sigrid komt uit haar gehurkte houding naast Tara en gaat weer normaal staan. Ze knikt naar Tara. Vervolgens draait ze zich om en verlaat ze de kamer.

Door de uitputting, zowel mentaal als fysiek, heeft Tara de energie niet om te kunnen denken aan wat er zo zal gaan gebeuren wanneer Sigrid zonder haar bij de Alpha aankomt. Waar Tara had gehoopt dat duisternis weer bezit van haar zou nemen, hoort ze een luide klap vanuit de verte. Zware voetstappen volgen en worden steeds beter hoorbaar.

'Nee, u kunt niet zo-,' lijkt de stem van Sigrid te klinken. Een luide, zware, lage grom onderbreekt de woorden die nog uitgesproken moesten worden door de bediende. Kippenvel vormt zich op de huid van Tara en angstig knijpt ze haar ogen dicht. Ze zou het niet heel erg vinden als haar hart op dit moment zou besluiten er mee te stoppen.

De deur van Tara haar verblijf vliegt open en Tara durft niet te kijken. Bang om oogcontact te maken met waarschijnlijk een zeer woeste Alpha Vidar. 'Hoe,' begint een lage stem, maar sterft weg. Een kleine verbazing gaat door Tara heen: Dit klinkt niet als Alpha Vidar. 'Ik neem haar mee,' spreekt de stem dan, vermoedelijk tegen Sigrid die achter de man aan weer naar binnen was gelopen.

Twee grote armen plaatsen zich onder Tara en voor ze de kans krijgt om iets te zeggen of een poging tot tegenstribbelen te doen, wordt ze opgetild. Ze opent haar ogen en kijkt recht in twee lichtblauwe ogen. Ogen die sprekend op die van Alpha Vidar Thorvald lijken. Alleen stralen deze ogen een somberheid uit wat ze niet bij Vidar heeft gezien.

'Ik zal je niets doen,' fluistert Ymir tegen Tara. Hij zegt het zo zacht dat niemand anders dan zij het kan horen. 'Ik doe je geen pijn.' De woorden klinken oprecht, bijna betrouwbaar. Maar toch blijft een onbehagelijk gevoel door het lijf van Tara gieren. Wat voor ziek spelletje wordt er met haar gespeeld door deze twee broers?

Met Tara in zijn armen loopt Ymir langs Sigrid. Zij blijft hen met grote ogen nakijken, waar Ymir zich niets van aantrekt. Hij loopt de gangen door en houdt Tara stevig vast, alsof hij bang is dat ze elk moment uit zijn armen gerukt kan worden. Ondanks zijn ferme greep op haar, doet hij Tara geen pijn.

* * * 

Tara zit op bed. Op een heel zacht bed. Met haar rug tegen een muur. Haar benen zijn opgetrokken en schichtig kijkt ze de man voor haar aan. Ymir zit op een kruk. Tegenover het bed. Op drie meter afstand van Tara. Zijn armen hangen langs zijn lijf en ook hij blijft oogcontact houden.

Ymir heeft haar meegenomen naar een auto. Daar had hij haar ingeplaatst en was begonnen met rijden. Het bos in. Ze hadden een hele tijd in de auto gezeten en er was niets gezegd. Het enige wat Tara had kunnen zien waren bomen en bladeren. Voor haar gevoel waren ze heel diep het bos ingereden, tot het punt dat ze niet verder konden met de auto. Ymir had de auto geparkeerd en Tara proberen zelf te laten lopen. Dat was niet gelukt, waardoor hij haar weer in zijn armen had genomen. Ze hadden voor een aantal minuten moeten lopen en waren toen bij een klein houten hutje uitgekomen.

Nu zitten ze samen binnen. In de hoek was er een houtkachel aangestoken en knetterde warm vuur. Ymir schraapt zijn keel maar zegt niets. Tara is niet van plan om als eerst wat te zeggen, na de jaren bij de Pugna Vincula heeft ze dat wel afgeleerd. Alleen spreken wanneer er tegen je gesproken wordt.

'Ik heb Vidar gevraagd om je even te kunnen lenen.' Tara slikt bij het horen van de woorden uit Ymir's mond. Haar hartslag versnelt iets en haar ogen worden groter. 'Ik bedoel,' verbetert Ymir zichzelf, geschrokken van de reactie die Tara op zijn woorden heeft, '-te zeggen dat Vidar weet dat je hier bent. Je hoeft je geen zorgen om hem te maken.'

De woorden van Ymir waren vast geruststellend bedoelt, maar dat effect hebben ze niet op Tara. 'Wil je iets drinken?' Ymir staat op en loopt naar de kleine koelkast in de kamer. De deur opent hij en binnen in ziet Tara van alles liggen. Frisdrank, alcohol, flesjes water. 'Kies maar iets,' dringt Ymir aan.

'Water.' Tara haar stem beeft lichtelijk omdat ze probeert niet te stotteren tijdens het formuleren van haar antwoord. 'A-alsjeblieft,' voegt ze er snel aan toe. Bang dat Ymir ineens zal ontploffen tegen haar. Ymir bukt voorover en pakt een flesje water uit de koeling voor Tara. Voor zichzelf pakt een blikje bier. 'Hier,' zegt hij tegen Tara als hij voor haar staat en steek zijn arm met het water uit.

Voorzichtig pakt Tara het uit zijn handen. 'Dankuwel,' mompelt ze. Het, dichte, flesje water houdt ze in haar handen als ze met haar ogen de man blijft volgen. Ymir neemt weer dezelfde positie als eerst aan. Dit keer niet met zijn armen langs zijn lijf maar eentje wat omhoog, om zijn blikje bier aan zijn lippen te kunnen zetten.

'Weet je wie ik ben?' vraagt Ymir na een slok genomen te hebben. Tara schudt zachtjes haar hoofd. 'N-nee meneer.' Een kleine grijns vormt zich op het gezicht van de man en hij trekt zijn wenkbrauwen iets omhoog. Dit antwoord had hij niet geheel verwacht. 'Heeft mijn lieve broertje niets over zijn familieleden vertelt?'

Geschrokken kijkt Tara naar Ymir. Broertje? Ze kan niet helemaal beseffen dat Alpha Vidar Thorvald een andere broer heeft. Een oudere broer die nu tegenover haar zit. 'Teleurstellend,' praat Ymir verder. 'Teleurstellend maar niet schokkend.' Tara weet niet hoe ze hier op moet reageren en blijft stil.

'Ik ben Ymir. Thorvald,' stelt hij zich voor en voegt nog zijn achternaam er aan toe. 'De broer van Vidar.' Ymir neemt nog een slok van zijn bier. 'Moet je niets drinken?' vraagt hij en gebaart naar het flesje water in Tara haar handen. Tara knikt, draait meteen de dop er vanaf en neemt een slok. 

'Jouw naam was Tara,' zegt Ymir. Het klonk half vragend, half mededelend. Tara knikt. 'Ja m-meneer.' Ymir haalt zijn wenkbrauwen op. 'Dus jij bent de reden dat Vidar niet meer naar de Pugna Vincula gaat.' Niet begrijpend kijkt Tara naar Ymir. Ze snapt niet wat hij van haar wil. Wat zijn doel is met dit gesprek. Wat hij wil bereiken met deze opmerkingen. 'Niet zo'n spreker dus,' zucht Ymir. 'Heeft Vidar alle woorden uit je geneukt?'

Tara verslikt zich in haar water en begint hevig te hoesten. Haar hoofd loopt rood aan en geschrokken probeert ze naar adem te happen. Ymir moet lachen. 'Niet zo preuts,' grijnst hij naar Tara. 'Ik ken Vidar langer dan vandaag.' Hij wiebelt met zijn wenkbrauwen maar bij het zien van de angstige blik op Tara's gezicht bij zijn woorden, verandert zijn houding.

Een serieuze blik valt op zijn gezicht en zijn kaken lijken zich aan te spannen. Zijn ogen worden iets donkerder en een emotie die Tara niet goed kan plaatsen, vormt zich in Ymirs blik. 'Vertel me eens, Tara,-' de stem van Ymir is monotoon. Serieus en autoritair. 'Wat heeft Vidar met jou gedaan?'

******************

WOW, DAT IS LANG GELEDEN. Hoe bedoel je writers block?! Oops. Maar goed, hier ben ik weer; met motivatie om dit verhaal verder en eindelijk eens en keer af te schrijven. Dit keer met minder lange pauzes ertussen ;) 

Ander nieuwtje; ik heb een nieuw verhaal online staan!! Killing Me Softly. Het is geen weerwolf verhaal, maar een dark romance met je cliché maffiaboy in één van de hoofdrollen. Zou het heel leuk vinden en waarderen als jullie daar een kijkje naar zouden willen nemen <3