Geschreven op 18 november 2020 

H O O F D S T U K  12

'Wie hebben we hier?' Grijnzend kijkt de man in de ogen van Vidar. Beide zijn terug veranderd naar hun menselijke vorm en blijven zonder enige gêne naakt in het bos staan. Vidar trekt een wenkbrauw omhoog en zijn mond is tot een dunne lijn gevormd.

'Ymir,' spuugt Vidar, '-wat moet jij hier?' Vidar zijn ogen zijn dunne spleetjes en houden elke beweging die Ymir maakt goed in de gaten. Hij begint langzaam in rondjes om de vijf jaar oudere man te lopen. Ymir doet zijn bewegingen na en houdt zijn hoofd lichtelijk schijn, om Vidar goed in de ogen aan te kijken.

'Ik had een warmer welkom verwacht,' negeert Ymir de woorden van Vidar, '-kleine broer.' Vidar gromt laag als duidelijke waarschuwing naar Ymir. 'Het is Alpha voor jou,' sist hij en doet een stap naar voren, om de ruimte tussen hen kleiner te maken.

'Nou Alpha,' herhaalt Ymir, '-zoals ik al zei, een iets warmer welkom had best gemogen.' Vidar schudt zijn hoofd. 'Wat kom je hier doen?' Ymir lacht zacht en schudt zijn hoofd. 'Ik hoorde een aantal geruchten rondgaan bij verschillende Roedels en wilde zien of het klopt.'

Zonder erop in te gaan, veranderd Vidar terug in zijn Wolf. Ymir doet hetzelfde en volgt zijn jongere broer door het bos, terug richting het huis waar ze zijn opgegroeid. De tocht terug was akelig stil en de spanning tussen hen is te snijden. Echter, geen van beide voelt de behoefte om met de ander in gesprek te gaan – of eigenlijk elkaars bestaan te erkennen.

Eenmaal bij het huis aangekomen, zijn de broers al een aantal leden van de Roedel tegengekomen. De meeste hadden verbaasd, maar ook nieuwsgierig gekeken naar de twee mannen in hun Wolfvorm. Een aantal leden hadden Ymir herkent, maar genoeg die betwijfelde of hij het wel echt zou zijn.

Na zeven jaar lang afwezig te zijn geweest, willen de meeste niet geloven dat de man – die oorspronkelijk gezien de Alpha had moeten worden van de Roedel – ineens weer terug is gekeerd. Zeker gezien de reden waarom hij was vertrokken.

De leden die rondom het huis van hun Alpha zijn, voelen ook de snijdende sfeer die in de lucht hangt. Hoewel Vidar niet de fijnste Alpha is, blijft het hun Alpha en maken zij zich zorgen om hem en zijn welzijn. Vooral nu Ymir is teruggekeerd.

Vidar en Ymir veranderen terug naar hun Menselijke vorm, wat voor de Roedelleden die keken, het signaal is dat zij weer verder moeten gaan met hun dagelijkse bezigheden. Zonder schaamte roept Vidar de naam van Sigrid met de opdracht erbij om twee broeken mee te nemen voor hen beide.

Sigrid komt aangesneld en overhandigt eerbiedig de twee broeken. Ook zij kijkt verrast op bij het zien van Ymir, maar durft niets te zeggen in het bijzijn van haar Alpha Vidar. Vidar gebaard dat Sigrid koffie moet gaan zetten en leidt vervolgens de weg naar het kantoor, met Ymir die hem op de voet volgt.

Onderweg naar het kantoor, bekijkt Ymir de beschadigde gangen. Zijn gezichtsuitdrukking verhard en zijn kaken moet hij op elkaar klemmen om geen stomme opmerking te maken. Hij wil voorkomen dat hij een ruzie uitlokt bij Vidar, waardoor hij er niet achter zal kunnen komen of er iets als wraak te halen valt.

In het kantoor gaat Ymir zitten op een stoel aan de ene kant van het bureau. Vidar gaat op zijn eigen stoel zitten, waar hij de afgelopen dagen veel tijd in heeft doorgebracht. Zijn handen vouwt hij in elkaar en staart zijn broer in de ogen aan, wachtend tot Ymir het gesprek zal beginnen.

Wachtend tot Ymir uitlegt waarom hij ineens besloten heeft om terug te keren.

Maar zoals verwacht had kunnen worden, blijven Ymir's lippen stijf op elkaar. Met even donkere ogen staart Ymir terug. Zijn vingers tikken irriterend op het bureaublad. Gelukkig komt Sigrid binnen met twee kopjes zwarte koffie. Zij overhandigt deze aan de mannen en verlaat snel de ruimte weer.

'Vertel,' gromt Vidar. Ymir haalt zijn schouders op. 'Er gaan geruchten dat je nu al een paar dagen niet meer bij de Pugna Vincula bent geweest,' antwoord hij. 'Bij anderen zou ik daar niet verbaasd om zijn, maar bij jou,' hij stopt met praten om met zijn vinger te wijzen, '-zegt dat een hoop.'

Een lage maar zeer duidelijke grom verlaat de keel van Vidar. Bij ieder ander waren hun haren rechtop gaan staan en had een uitdrukking van angst bezitgenomen van hun gezicht, maar niet bij Ymir. Verveelt kijkt hij naar zijn broertje. 'Iets zegt mij, dat je daar iets hebt gevonden,' gaat Ymir verder.

Woest staat Vidar op. Met een knal klapt de stoel tegen de muur en grommen vibreren in de borstkas van de Alpha. 'Waag het,' daagt Vidar Ymir uit. 'Waag het om dat te zeggen.' Maar Ymir hoeft niets te zeggen: de reactie van de man voor hem heeft hem de bevestiging gegeven die hij zocht.

Ymir hief zijn handen in verdediging op. 'Ik zal niets zeggen,' grijnst hij vals. 'Met als voorwaarde dat ik haar nu te zien krijg.' Vidar zucht en neemt een paar minuten om te kalmeren: hij heeft een innerlijke strijd met zijn Wolf, maar besluit toch toe te geven aan de woorden van Ymir.

* * *

Ymir volgt Vidar de trappen af, naar de kelder. Een kelder die hij jarengeleden zelf heeft ontworpen voor verhoring van krijgsgevangen. Hoewel Ymir verbaasd is over de route die zij nemen, houdt hij dat verborgen voor Vidar.

Eenmaal in de kamer, verrast het Ymir om een jong meisje vastgebonden te zien bungelen in het midden van de ruimte. Haar lijf is grotendeels ontbloot, maar op een manier dat van haar vrouwelijke vormen niet te zien zijn.

'Tara,' spreekt Vidar en laat de naam over zijn tong rollen. Kippenvel verspreid zich over Tara's lichaam en een kleine huivering van afkeer weet uit haar mond te ontsnappen. 'De geluiden die jij maakt,' zucht de Alpha, '-dat klinkt mij als muziek in de oren.'

Ymir volledig negerend, stapt Vidar op Tara af. Met zijn vinger gaat hij langs een bloot stuk buik, waarnaar zijn hand op haar heup eindigt. Hij knijpt erin en een gepijnigd kreetje wordt in Tara's keel gevormd.

'A-alstublieft, A-Alpha,' probeert Tara smekend. Ondanks dat ze bij de Pugna Vincula het smeken had afgeleerd, kan ze er niets aan doen om het toch te proberen. Naast dat deze man veel sterker is dan de heren bij de organisatie, doet het haar tien keer zoveel pijn wanneer hij haar iets aandoet.

Naast dat haar lichaam breekt, breekt haar hart ook. Iets waarvoor zij geen verklaring weet, behalve dat de Maan Godin haar vervloekt zal hebben om haar zo'n leven te geven.

Er vormen zich tranen in de ogen van Tara, die ze verwoed probeert weg te knipperen. Pas wanneer de tranen weten te ontsnappen, merkt Tara op dat er nog iemand in kamer is. Via de spiegels kan ze oogcontact maken met de man, die op een oudere versie van Vidar lijkt.

Maar Tara krijgt geen tijd om lang te kijken, Vidar onderbreekt het moment door in haar in haar nek te bijten. Niet hard genoeg om haar te laten bloeden – of te marken – maar precies hard genoeg om haar pijn te doen. Een blauwe plek vormt zich op plek en wederom vallen er tranen over de wangen van Tara.

'A-alstublieft, Alpha T-Thorvald,' brengt Tara nogmaals uit. 'Wat alstublieft, meisje?' gromt Vidar. 'Wat wil je?' Tara schudt haar hoofd, wat een hele pijnscheut door haar lijf doet trekken. 'M-maak er einde aan,' smeekt ze. 'I-ik w-wil niet m-meer, i-ik kan n-niet meer.'

Voor een kort moment verschijnt er een blik van medelijden in de ogen van Ymir terwijl hij toekijkt naar het schouwspel voor hem. Echter, de blik verdwijnt ontzettend snel. Hij is hier met een ander doel dan medelijden voelen voor iemand die hij niet kent. Dit meisje was niet de eerste die onder Vidar zijn macht lijdt, en als Vidar op deze manier met haar om bleef gaan; dan ook zeker niet de laatste.

Maar toch ziet Ymir iets bij Vidar en de manier hoe hij contact zoekt met het gevangene, dat hij nog niet eerder bij zijn bloedverwant heeft gezien. En dat is precies wat hij nodig heeft om zijn wraak te krijgen.

* * *

'Waarom?' Is het eerste wat Ymir aan Vidar vraagt als ze de kamer verlaten. 'Waarom wat?' kaatst Vidar terug. 'Waarom?' herhaalt Ymir enkel en blijft met vragende ogen naar zijn broer kijken.

'Er is iets aan haar,' mompelt Vidar kort af. 'Er is iets aan haar wat mijn Wolf gek maakt.' Ymir knikt, dit heeft hij zelf ook al kunnen bedenken. 'Maar waarom dan haar voor deze dingen gebruiken?'

Vidar keert zijn hoofd en grijpt in een soepele beweging Ymir bij de keel. Hij drukt hem tegen de muur aan en ontbloot zijn grote, scherpe tanden. Laag gegrom vibreert in zijn borstkas en doordringend kijkt hij naar Ymir. 'Omdat zij van mij is,' snauwt hij, '-dus ik kan doen met haar zoals ik wens.'

Vidar laat Ymir los en beent met grote stappen verder. 'Ik verwacht je zo direct in mijn kantoor. We hebben nog heel wat dingen te bespreken.' Ymir knikt, wrijft over zijn keel en loopt dan achter Vidar aan, het kantoor in.

Ze gaan weer op dezelfde plek zitten als eerst. 'Wanneer vertrek je?' vraagt Vidar. 'Dat weet ik nog niet,' antwoordt Ymir simpel. 'Ik denk dat ik wel een tijdje blijf. Misschien dat ik Tara wat beter wil gaan leren kennen,' grijnst hij.

Een luide grom vult de kamer, '-als je dat maar laat!' De stem van Vidar buldert door het kantoor, wat Ymir alleen maar meer aanmoedigt om door te gaan met wat hij van plan was. 'Rustig maar broertje, ik weet maar al te goed dat zij jouw eigendom is.' 

*****************

Binnenkort is dit verhaal ook in het Engels te lezen, dankzij de amazing ElusiveShadow :) En daarvoor heb ik al een prachtige cover laten maken door LowaLowa1