Geschreven op 17 + 18 november 2020

H O O F D S T U K  11

Zenuwachtig zit Tara in de kamer van Alpha Thorvald. Haar hart bonst in haar keel en het kost haar moeite om goed adem te blijven halen. Ondertussen probeert ze haar gedachten op iets anders te richten, zoals het werken met Sigrid vandaag. Maar toch dwaalt het in Tara's hoofd weer richting de Alpha.

Ze had hem al de hele dag niet gezien of van hem gehoord. Dit had ze erg verwarrend gevonden, gezien de gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Voor haar is het nog steeds niet duidelijk waarom hij haar weg heeft gehaald bij de organisatie van de Pugna Vincula, om vervolgens een mentaal spelletje te gaan spelen met haar.

Hoewel ze het niet erg vond om vandaag niet in de aanwezigheid te zijn van de Alpha, roept het bij Tara toch een aantal vraagtekens op. Een gevoel van onbehaaglijkheid door de onwetendheid van wat haar te verwachten staat, bekruipt haar. Er trekt een huivering door haar lijf. Ze slaat haar armen om haar heen terwijl ze geduldig blijft zitten op de plek die Sigrid haar een halfuurtje geleden had toegewezen.

'Nergens aankomen,' had Sigrid streng tegen Tara gezegd, wat werd gevolgd door een wijzend vingertje. 'Daar blijven zitten totdat de Alpha hemzelf iets anders zegt.' Het enige wat Tara had gedaan was braaf knikken, gaan zitten op de aangewezen plek en voor haar uit staren terwijl de tijd voorbij tikt.

Als Tara haar Wolfzintuigen nog had, dan had ze gehoord dat Vidar terug was op zijn eigen territorium en bijna klaar was met het lopen van de laatste ronde van de dag. Een ronde waarin hij bij alle openbare gebouwen en huizen van zijn Roedel langsgaat om te controleren dat alles goed verloopt.

Maar Tara heeft haar Wolfzintuigen niet, dus kan zij ook niet weten dat het nog maar een paar minuten duurt voordat ze weer met de duistere man oog-in-oog staat. Onzeker begint ze aan het uiteinde van het T-shirt te friemelen, om op die manier de tijd de tijd te doden en niet na te denken over vandaag.

'Ah, Tara.'

Geschrokken kijkt Tara achterom en ziet ze de Alpha in de deuropening staan. Een kleine twinkeling ontstaat in zijn ogen als hij de bange uitdrukking op het gezicht van het meisje voor hem ziet. 'Ga je niet voor je Alpha staan?' vraagt Vidar op een toon die de paniek doet versterken bij Tara. Alsof ze is gebeten door een slang, springt ze op en laat haar hoofd meteen zakken zodat ze naar de grond kijkt.

'S-Sorry A-Alpha,' fluistert Tara, half stotterend. Haar hart begint nog harder te bonzen, bang dat ze de man kwaad heeft gemaakt en er nu een straf zal worden gegeven. Het was voor het eerst sinds vier jaar dat ze een dag, bijna pijnloos heeft doorgebracht. Aan de ene kant beangstigt het Tara, omdat het niet normaal is en haar lijf – zowel mentaal als fysiek – er zo aangewend is. Aan de andere kant gaf het ook een gevoel van opluchting, ze voelde zich minder zwak dan gisteren.

'Tsk, tsk,' zegt de Alpha afkeurend terwijl hij op Tara afloopt. Hij pakt het uiteinde van Tara's staart vast en trekt er – nu nog – zachtjes aan. Hierdoor wordt Tara gedwongen haar hoofd iets naar achter te gooien, waardoor haar ogen nu naar het plafond zijn gericht.

'Je zult vast wel weten wat er gebeurt met niet-luisterende meisjes?'

Tara weet dat ze hier geen antwoord op te geven: het luide geluid dat haar kloppende hart maakt, zegt genoeg. Ze bijt haar kaken op elkaar en probeert haar ogen te sluiten om haarzelf in gedachte te distantiëren van haar lichaam.

'Hey, hey, ogen open,' fluistert Vidar in Tara haar oor. 'Ik wil niet dat je dit mist,' grijnst hij vals. Met een soepel beweging heeft hij Tara over zijn schouder gegooid en loopt hij met haar de kamer uit.

* * *

Met haar rug ontbloot, staat Tara midden in een kamer. Vol afgrijzen kijkt ze rond. Aan alle muren zijn gigantische spiegels vastgemaakt, zodat alles wat in de kamer gebeurt, goed te zien is. Haar handen zijn vastgemaakt aan een touw die aan het plafond vast zit. Hierdoor heeft ze haar armen hoog in de lucht hangen en kan ze net – als ze op haar tenen staat – op de grond balanceren.

Tranen prikken in Tara's ogen het moment dat het uiteinde van een zweep op haar rug aankomt. 'Dat klinkt niet verkeerd,' zucht Vidar. Hij loopt een rondje om het meisje heen terwijl hij zacht in zijn eigen hand slaat met de zweep. 'Ach meisje toch,' mompelt hij tegen Tara en veegt een traan van haar wang. 'Niet huilen, dit is pas het begin.'

* * *

Koud, vernederd en vol met brandende plekken op haar lijf, licht Tara op de grond. Haar armen heeft ze om haar benen geslagen en haar hoofd heeft ze tussen haar knieën gedrukt. Komt er ooit een einde aan dit ellendige leven? Talloze gedachten schieten door haar hoofd terwijl ze verwoed haar tranen probeert tegen te houden.

Het beetje hoop dat Tara had toen ze de Alpha voor het eerst ontmoette, was na de marteling van vanavond volledig verdwenen. Iets in haar liet haar zich aangetrokken voelen tot de man, maar wat dat precies is; daar kan Tara haar vinger niet precies opleggen. Maar na net weet ze het zeker: zij is gedoemd om enkel zo te leven en de Pugna Vincula is niets vergeleken met wat haar bij Alpha Thorvald thuis te wachten staat. 

* * *

Vidar staat op een groot podium met zijn Beta Oskar naast hem. Voor hen staat een deel van hun eigen Roedel, maar ook de selectie van Wolven die de kans hebben gekregen om zich bij deze Roedel toe te voegen. Alpha Ozack en zijn vrouw zijn nergens te bekennen: Vidar heeft hen heel duidelijk gemaakt dat zij niét welkom waren.

In de menigte staat ook Tara, die goed in de gaten wordt gehouden door Bjarne. Zijn hand is om de bovenarm van Tara gewikkeld, waarbij hij net genoeg druk uitoefent om Tara scherp te houden door middel van afknellende pijn. Bjarne trekt zich niets aan van de zachte geluiden die uit Tara's arm weten te ontsnappen.

Het was nu een dag later, maar de pijnlijke plekken op Tara's lijf lijken erger geworden. Staan op haar voeten doet pijn, haar rug geeft nog steeds een brandend gevoel en het bewegen van een ledemaat gaat ook niet zonder op de binnenkant van haar mond te moeten bijten om de pijn te proberen te negeren.

Niemand van Vidar zijn mannen begrijpt wie Tara is en waarom hij haar bij zich wil hebben, maar zij weten ook wel beter dan ernaar vragen. Bjarne en Oskar hebben een vaag vermoeden; maar beide hadden dat idee uit hun hoofd gezet. Voor zowel het meisje als voor hun Alpha zou zoiets niet best zijn.

'Beste Wolven,' begint Vidar zijn toespraak. Zijn ogen laat hij over de menigte glijden maar bij de ogen van Tara blijft hij kort hangen; een valse grijns verschijnt rondom zijn lippen. 'Vandaag zijn wij hier om nieuwe leden bij de Roedel te voegen.'

Eén voor één roept Oskar een naam, de desbetreffende persoon loopt vervolgens het podium op en Vidar pakt een ijzeren stang uit een korf met vuur. Het embleem wat op de stang staat, wordt op de rug – linker schouderblad – gebrand.

Het geluid wat ontstaat bij het gloeiende ijzer dat in aanraking komt met het menselijke vlees, is een naar en misselijkmakend sissend geluid. Vol afschuw kijkt Tara naar het tafereel voor haar. Bij elke kreet die wordt geslaakt, kan Tara precies inleven hoe het voelt voor degene die gebrandmerkt wordt.

Hoewel Tara het liefst haar ogen wil dichtknijpen en haar hoofd wil afwenden van het akelige gezicht, lijkt haar nek vast te zitten in een positie waarin zij alleen maar recht vooruit kan kijken. Een huivering trekt door haar lichaam, waardoor Bjarne opzij kijkt en het meisje in zich opneemt.

Hij kan bijna geen plek op haar lijf vinden waar geen schade is. Overal waar hij kijkt ziet hij blauwe plekken, slecht-geheelde littekens of nieuwe rode striemen met nog halfopen wonden. Het enige wat Bjarne kan doen is zijn hoofd schudden en zijn ogen van Tara afwenden. 

***************

Lieve lezers, ik weet dat dit een heel kort hoofdstuk is. Excuses hiervoor. Dat komt omdat ik maar kort even wilde teruggaan naar hoe het is tussen Tara en Vidar; om meer duidelijkheid te geven over de "relatie" tussen hen. 

Het volgende hoofdstuk zal langer zijn en ons weer meer mee nemen in het verhaal; want wie is Ymir precies? Wat voor effect gaat de komst van Ymir hebben op Tara en Vidar? Gaat Ozack nog wraak nemen? Breekt er toch nog een oorlog uit tussen de Roedel van Vidar en de Rune's?