Geschreven op 11 december 2018

H O O F D S T U K   3

Helse schreeuwen verlaten de keel van Tara en brandende tranen rollen over haar wangen. Ondanks de jaren ervaring met de marteling, heeft haar lichaam niets als immuniteit ertegen opgebouwd. Echter, de martelingen en voorwerpen gebruikt ervoor zouden erger worden als de organisatoren doorkrijgen dat een gevangen niet zoveel lijdt als voorheen.

Het zijn de schreeuwen die het publiek vermaken en de reden waarom de Wolven naar de Pugna Vincula komen. Om die reden heeft Tara zich maanden verzet om geluid te maken tijdens de uitvoeringen. Dat was haar manier om haar eer te behouden en de Wolven niet te geven wat ze wilden. Uiteindelijk is ze gezwicht; de pijn werd ondragelijk.

Honderden glunderende ogen staren naar het beschadigde lichaam van de jongedame. Bloed stroomt met misselijkmakende straaltjes uit diep gesneden wonden en oude littekens worden weer eens gebrand. Het voelt alsof de keel van Tara, en daarmee haar stembanden, langzaam wegkwijnen en het enige wat zij nog kan voelen is een vurige pijn.

Haar ogen vallen dicht en haar hoofd begint zwak naar voren te hangen, haar nek het begevend. Het lukt Tara's longen nog maar net om voldoende te functioneren om haar nu niet van de benodigde zuurstof te beroven. Haar hart begint met de minuut langzamer te kloppen, wat maar enkelingen opvalt.

De meeste aanwezige Wolven zijn te druk met hun sadistische vermaak om op te merken - dankzij het Wolvengehoor - dat het slachtoffer maar millimeters verwijderd is van de dood. Boos gejoel klinkt dan ook door de arena wanneer twee Wolven, onder leiding van de organisatoren van de Pugna Vincula, binnen komen rennen en het eind sein geven.

Met grootste moeite probeert Tara haar bewustzijn te behouden. Het enige waar ze aan kan denken is de vraag "hoe lang heb ik het volgehouden?". Uiteindelijk is dat waar het om draait. Hoe erg deze voorstellingen ook zijn, hoe groot Tara haar afkeer er ook voor is, het is niets vergeleken met wat de organisatoren haar zullen aandoen als ze het gemiddelde van haar uithoudingsvermogen naar beneden haalt.

Hoewel ze het zelf nooit heeft meegemaakt en alleen maar verhalen van andere gevangen heeft gehoord over de daden, is Tara wel vastbesloten om het dan niet mee te maken. De geruchten zijn al afschuwelijk genoeg. Laat staan dat je het zelf zou moeten ervaren.

Zo diep in haar gedachten en gefocust op het kunnen blijven ademhalen, is het Tara niet opgemerkt dat ze is los geketend van het plateau waar ze de afgelopen tijd op heeft moeten staan. Twee Wolven - die Tara niet herkend - houden haar bij iedereen een arm omhoog. Haar voeten bungelen slap in de lucht. Een heel spoor aan bloed wordt achtergelaten terwijl zij zich de Arena uitwerken.

* * *

Hevige pijnscheuten trekken door alles wat Tara kan voelen. Ze kan haar niet herinneren of het ooit, in deze afgelopen vier jaar, zo heftig is geweest als nu. Haar bewustzijn had ze verloren zodra de Wolven haar buiten de Arena hadden getild; iets wat ze haarzelf erg kwalijk neemt.

De staat waarin zij nu is, is ze al kwetsbaar genoeg. Als ze dan ook niet eens haar volledige aanwezigheid erbij had, dan is het al helemaal gedaan. Eigenlijk hoopte Tara dat ze niet meer wakker geworden zou zijn.

Hoe fijn zou het geweest zijn als ze voor eeuwig in slaap zou blijven? Herenigd met Mateo - hoewel Tara het betwijfelt of hij haar net zo graag zou willen zien als dat zij hem. Ondanks dat Tara weinig vocht bezit in haar lijf, beginnen tranen zich te vormen in haar ogen. Gelukkig voor haar vallen die niet en weet ze het op tijd weg te vegen.

Er springt een fel licht aan; verradend waar Tara zich nu bevindt. Bleke, witte muren maken het kamertje nog onaangenamer dan dat het al is. Om de lamp, die pijnlijk in de ogen van Tara schijnt, zit niets heen. Het hangt aan een enkel snoertje uit het plafond. De deur, waar zich forse en intimiderende mannen zich bevinden, lijkt nog maar half in de scharnieren te hangen.

Een bange gezichtsuitdrukking vormt zich dan meteen op het toegetakelde gezicht van Tara. Een emotie die ze naar haar mening te vaak, en te snel, voelt. Hoewel ze de neiging heeft haar armen om haar heen te slaan en haar benen hoog op te trekken ter bescherming, weerhoudt ze haarzelf er toch van. Mede doordat haar lijf te zwak is om iets te kunnen doen.

'Gevangen 7654?' vraagt een barse stem. De groene ogen, die Tara aan gif doen denken, kijken haar doordringend aan. Op zijn gezicht is geen enkel spoor van gevoel te zien. Dit maakt Tara alleen maar nerveuzer. De Wachters waar ze mee in aanraking kwam toonden tenminste emotie. Echter, niet hetgeen wat toepasselijk zou zijn in bepaalde situaties.

Zo goed als dat Tara kan, probeert ze te knikken. Ter bevestiging dat 7654 inderdaad haar nummer is. 'Goed,' mompelt de man. Hij heft zijn arm en maakt wat gebaren met zijn handen. Een derde man verschijnt achter hem. Die loopt met grote passen naar het krakkemikkige bedje waar Tara inligt.

Met grote ogen kijkt Tara toe hoe de man een infuus uit haar arm trekt. Eentje die ze tot nu niet had opgemerkt of gevoeld. Vervolgens loopt hij naar de andere kant van het bed, waar hij zich vooroverbuigt om iets onder het bed te pakken. De bekende ijzeren boeien - die tot kortgeleden zich altijd om Tara's polsen hebben bevonden - komen tevoorschijn.

Bij het zicht slikt Tara. Wetend wat van haar verwacht wordt, probeert ze haar armen uit te strekken zodat de man goed bij haar handen kan. Dit wil echter niet lukken. Haar armen blijven naast haar op het matras rusten.

Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt de man naar Tara en schudt minachtend zijn hoofd. 'Frederik,' roept hij. Een jongen, die niet veel ouder dan Tara lijkt, komt van zijn leunende positie tegen de deur vandaan. Zijn warrige blonde haren deinzen in het rond bij elke stap die hij zet.

Eenmaal naast Tara pakt hij haar armen vast. Hoewel Tara nooit van kou heeft gehouden, is het nu zeer prettig aan om koele handen op haar pijnlijke armen te voelen. Frederik tilt Tara haar armen in de lucht en daarbij plaatst de ander de ketens om Tara's polsen.

'Lopen,' blaft de man, die duidelijk de leiding heeft van het groepje, tegen haar. Ondanks Tara haar behoefte om hem te willen gehoorzamen, doen haar ledematen niet wat zij van hen vraagt. Met een doffe klap belandt ze op de grond en vallen haar ogen wederom dicht.

* * *

Achter in een wagen, valt Tara alle kanten op. Haar boeien zijn vast gemaakt aan de deur waardoor balans houden een nog grotere uitdaging is. Hoe vaak ze haar hoofd al heeft gestoten kan ze niet meer bedenken. Het enige wat ze zeker weet aan deze hele reis, is dat er een kans bestaat dat ze niet levend de eindbestemming zal halen.

Haar gehele lichaam doet pijn en het liefst zou ze willen stoppen met ademen. Uit ervaring weet Tara dat het helaas niet zo makkelijk is. Haar eigen adem inhouden zodat ze misschien wel zou stikken heeft ze vaak genoeg geprobeerd, maar er is altijd dat menselijke mechanisme dat ervoor zorgt dat ze toch weer naar lucht zal happen. Andere pogingen waren ook tevergeefs en werkte grotendeels van de tijd, averechts.

Ergens, diep - diep - vanbinnen, hoopt Tara dat ze verkocht is aan een goede Wolf die haar misschien wel een warm thuis zou kunnen geven. Maar Tara is niet een naïef klein meisje meer. Ze weet beter dan dit soort wilde fantasieën te bedenken. De kans dat er een normaal en vriendelijk persoon naar de Pugna Vincula komt, is nihil. Geen Wolf met gezond verstand zou daarbinnen treden.

Na heel wat hobbelige wegen te hebben doorstaan, komt het voertuig met Tara achterin tot stilstand. Door de onverwachtste stop, knalt Tara tegen de deur aan. Een luide bonk is te weerklinken, waardoor het ook niet lang duurt voordat zonneschijn in de donkere achterbank te zien is.

Dezelfde twee mannen die Tara had gezien voordat ze uit haar bed viel, staan weer voor haar neus. Frederik - waarvan Tara verbaasd is dat ze zijn naam nog heeft onthouden - doet als een stap in haar richting. Uit instinct wil Tara zo ver mogelijk terug de wagen in kruipen, maar doordat haar boeien vastzitten aan de deur, komt ze niet ver.

Een schelle lach volgt het tafereel, waardoor Tara haar hoofd meteen laat hangen. Energie om tranen te produceren heeft ze niet. De vechterslust van Tara is eveneens ver te zoeken, dus laat het meisje toe wat de mannen doen: Met grof geweld wordt ze het voertuig uitgetrokken, belandt hard op de grond en krijgt geen tijd om overeind te kunnen krabbelen.

* * * * * * *

Ik weet dat dit een korter hoofdstuk is in vergelijking met vorige. Komt doordat dit meer nog wat achtergrond is, qua scenes, voordat we weer verder gaan met het "echte" werk. Je kan natuurlijk niet zomaar verspringen van tijd en plekken in een verhaal ;)

Ik zou het wel leuk vinden als ik een votey en commentje krijgt <3

Ohja, pleeg ook geen plagiaat aub. Ik vind het echt niet tof als ik verhalen lees en dan dingen tegenkom die vet erg lijken op wat ik heb bedacht in mijn verhalen. Ik waarschuw daarom nogmaals maar iedereen: Anders krijg je met TeamKlootzak te maken.

Even een hele belangrijke mededeling: IK PROMOOT ABSOLUUT GEEN ZELFMOORD OF ZELFPIJNIGING!!! Dit is niet waar ik voor sta. Wat het wel is, is dat het hoort bij dit verhaal. Het vormt Tara tot wie ze is en hoe ze zal zijn in het verloop van het boek. DENK DAN OOK AUB NIET DAT IK HET AANMOEDIG OM WÉL ZELFMOORD PROBEREN TE PLEGEN OF JEZELF TE PIJNIGEN. Zoek ook alsjeblieft hulp wanneer dit het geval is. Mijn PM's staan ook altijd open mocht je niemand hebben om dit bij kwijt te kunnen.