Geschreven op 8 april 2018

H O O F D S T U K  1

Kreunend laat Tara haar hoofd tegen de stenen muur vallen. Het brandende gevoel rond haar polsen is iets waar ze ondertussen wel aan gewend is geraakt, niet wegnemend dat het nog steeds pijnlijk kan zijn, maar de gloednieuwe zilverenketen rondom haar nek is iets wat met tijd maar niet lijkt te wennen.

Klagen tegen de Wachters of vragen stellen aan andere gevangen heeft geen nut, iets wat Tara door de jaren heen heeft geleerd. In het begin had ze een aantal pogingen gedaan; misschien dat bevriend raken met een Wachter in haar voordeel zou werken of een gesprekspartner aan dezelfde kant van de tralies voor gezelschap, maar dat was tevergeefs geweest.

Tegenstribbelen, haar verzetten of een poging van het verzamelen van informatie over haar situatie is iets wat Tara ook heeft opgegeven. Het enige wat het haar in de jaren – althans dat vermoed ze – die zijn verstreken heeft opgeleverd, zijn extra littekens. De nieuwsgierigheid die Tara ooit bezat is er goed uitgeslagen, tot voldoening van de Wachters.

Het vurige, bijdehandse meisje dat Tara in het begin van haar pubertijd was, is diep weggestopt. Niet uit vrijwilligheid, maar puur om te kunnen overleven. Dat is iets wat Tara ook weet: Wat ze nu doet is geen leven, maar overleven. Een stand wat voor haar als normaal en gewoon aanvoelt; herinneringen van nog geen zes jaar geleden lijken eeuwen geleden.

'Délgado,' bromt de bekende Wachter tegen Tara vanaf de andere kant van kerker. Naar zijn mening duurt het te lang voordat Tara reageert, en slaat hij hard met zijn hand – die in leren een handschoen zit – tegen de tralies. Tralies die wederom uit zilver bestaan.

Dit levert de reactie op die hij wilde zien: Met grote ogen kijkt de gevangene op, wetend wat haar staat te wachten. De angst die dan weerspiegelt in Tara's ogen is hetgeen wat de Wachter dan de meeste voldoening geeft. De manier waarop hij haar paniek kan bezorgen, zonder haar nog ook maar met een vinger aangeraakt te hoeven hebben.

Tara laat haar blik weer zakken, verdoofd staart ze voor haar uit; wachtend op het herkenbare – bijna vertrouwde – geluid van een sleutel die in het slot van haar cel wordt gestoken, waarna de deur zal openzwaaien, gevolgd door de zware voetstappen van de Wachter.

'Heb je er zin in?' stelt hij de retorische vraag met een misselijkmakende grijns. Hij loopt richting Tara en neemt de staat van haar welzijn in zich op. Vergeleken met hoe ze er uitzag toen ze hier net in gevangenschap kwam en de wereld van een Wolven variant van het gladiatorengevechten – de Pugna Vincula – betrad, is ze ernstig verslechterd.

Met een harde ruk trekt de Wachter Tara van de grond, wat gepaard gaat met pijnlijke kreten en het geluid van sissend huid. Tranen verschijnen meteen weer in Tara's ogen, maar de drang om naar haar keel te grijpen – waar de pijn het ergste is – negeert ze. Ervaring heeft haar geleerd dat het alleen maar naarder wordt, gezien ze niets kan doen om het te verlichten.

Tara doet verder geen enkele poging om de Wachter van het werk te houden en gehoorzaamd braaf wat hij haar opdraagt. Ze draait zich zo voorzichtig mogelijk naar links toe, zodat de man makkelijker bij de achterkant van haar polsen kan. De lange ketens worden losgehaald van de zilverenpolsboeien.

De Wachter maakt vervolgens een onbreekbaar touw vast aan de boeien, voordat hij de ketens aan de halsboei losmaakt. Daar komt echter geen touw aan vast, de Wachter ervan overtuigt dat het laatste beetje verzet nu wel uit Tara is gedwongen.

'Lopen,' oppert de man en geeft Tara een duwtje, niet te hard, in de richting van opening. Tara blijft keurig naast de Wachter lopen, zijn tempo en pas overnemend. Het laatste wat ze wilt is dat hij haar terug trekt – of voortrekt – waardoor de boeien op haar polsen nog meer over haar huid schuren.

Het stuk dat Tara nu gaat afleggen kent ze uit haar hoofd, ze heeft het al zo vaak gelopen. Iedere keer liep ze met haar hoofd hooggehouden, haar schouders naar achteren en borst voor uit; met de gedachten dat het niet erger kon worden dan de vorige keer in de Arena. Telkens weer werd haar nog geen drie uur later ongelijk bewezen.

'Ik denk dat vandaag je geluksdag wordt,' glundert de Wachter met een onheils blik in zijn ogen. Tara slikt hoorbaar, na een tijdje doorgebracht te hebben in de kerkers van de organisatoren van de Pugna Vincula, doet ze geen moeite meer om haar angst te verbergen.

Iedereen in haar positie zou bang zijn. Wie dat niet is, is een ongelofelijke dwaas.

'Het is onbeschoft om niet te reageren, dat weet je toch,' snauwt de Wachter als Tara stil blijft. Uit irritatie trekt hij hard aan het touw in zijn handen, waardoor een zacht kreetje uit Tara's mond ontsnapt. Gelukkig weet ze haar evenwicht te behouden, waardoor nieuwe open wonden op haar handen van de kiezelstenen op de grond haar nu nog bespaard wordt.

'Je hebt geluk dat we er al bijna zijn,' fluistert de Wachter en trekt Tara dichter naar hem toe. 'Ik had anders nog heel wat nieuwe wapens op je willen uitproberen,' voegt hij eraan toe en laat dan zijn scherpe hoektanden zacht – maar toch ook hard genoeg om Tara te beangstigen – over haar kaak schrapen.

Uit de verte hoort Tara het enthousiaste gejuich van de Wolven en de kreten van boosheid als iets niet verloopt zoals zij hadden gewenst. Een ziek evenement is het, andere woorden heeft Tara er niet voor. Het liefst zou ze even haar ogen willen sluiten, diep ademhalen en energie verzamelen om een nieuwe sessie in de Pugna Vincula aan te kunnen; echter, die tijd is er niet.

Met grof geweld trekt de Wachter Tara de Arena in, laat haar expres struikelen, waardoor ze met een doffe klap op de grond belandt. Meteen worden de neusgaten van de Wolven gevuld met de geur van vers bloed, wat hen alleen maar fanatieker laat roepen.

'Opstaan!' buldert de Wachter met luide stem, voor de hele Arena te horen. Hij geeft een harde ruk aan het koord, wat Tara op haar tanden doet laten bijten. Met wat moeite weet ze overeind te krabbelen en maakt dan haar weg naar de Wachter, wetend dat hij zo het touw zal overhandigen aan de organisator – die het woord dan ook verder zal doen.

'Van harte welkom, Wolven!' opent de organisator en spreid zijn armen wijd in de lucht. Wat gejoel weerklinkt van de tribune en vanuit Tara haar ooghoeken ziet ze wat enthousiaste vuisten in de lucht bewegen. 'Vandaag heb ik Tara Délgado, gevangene 7654, in de aanbieding voor jullie. Iemand geïnteresseerd in meer informatie?'

De man met licht blond haar houdt zijn standaard praatje, iets wat Tara ondertussen achterste voren zou kunnen opzeggen – mocht dat nodig zijn. Wanneer er genoeg geluid klinkt vanaf de tribune, zal de man verder gaan en extra informatie verzorgen voordat er geboden zal worden.

'Leeftijd!' hoort Tara iemand schreeuwen, wat daarna wordt gevolgd met wat beamende knikken van andere Wolven naast hem. Anderen vallen hen weer in de reden, geen zin hebbend om te moeten wachten op informatie met wat ze uiteindelijk niets gaan doen. Ze willen voor nu gewoon wat simpel vermaak, geen levensverhalen.

Vragen naar haar uithoudingsvermogen – hoe lang het duurt voordat Tara knock out gaat in een gevecht – snapt ze dan nog. Geeft ze de toeschouwers gelijk in om het te vragen, maar dingen zoals haar leeftijd, afkomst en volledige naam vindt Tara naar.

Dat doet er verder toch allemaal niet toe?

'Als er iemand is die Tara wil kopen, voor eigen gebruik, spreek dan nu op. Anders zullen we verder gaan naar het standaard programma,' gaat ze organisator onverstoord door nadat hij alle gewenste vragen van zijn publiek over de gevangene heeft beantwoord. Voor een aantal minuten blijft de man stil, om de Wolven om hem heen de tijd te geven en na te denken over hun volgende zet.

Wanneer het stil blijft, knikt hij goedkeurend. 'Laten we verder gaan naar het vermaak,' roept hij in zijn microfoon en op dat teken, begint luide muziek op de achtergrond te spelen. Tara haalt diep adem, haar nog iets als voor te bereiden op de pijn die haar zo toegebracht zal worden.

* * * * * * *

Opgedragen aan mijn allerliefste en lekkerste Frietje (SomeFckingUsername) gezien je me echt heel erg hebt geholpen met dit hoofdstuk, dus echt dikke shout-out naar jou!