Geschreven op 12 december 2018

H O O F D S T U K  5

Wanneer de bus met een bizarre snelheid moet stoppen, wordt er door de verbaasde buschauffeur vol op de remmen getrapt. Met een gezichtsuitdrukking die boekdelen spreekt, opent hij aarzelend de deuren van het voertuig. Het moment dat Tara binnen wil treden opent de man zijn mond, maar sluit het dan toch weer.

Lucht-happende vis, is alles wat Tara denkt. Zonder haar er verder iets van aan te trekken, stapt Tara de lege – op een aantal dronken tieners na – de bus in. Met haar oortjes vreselijk in de knoop, neemt Tara plaats en begint aan een paar frustrerende minuten trekken aan het snoertje.

'Bushalte Molenlaan,' klinkt er door de speakers in de bus. 'Nog twee haltes voordat we bij het centraal station zijn.' De uitleg gaat aan Tara voorbij. Ze heeft dan nog niet eerder in de nachtbus gezeten, voornamelijk doordat haar vader het onzin vindt dat ze na twaalven nog buiten zou moeten zijn, maar kent de bushaltes wel uit haar hoofd.

De tijd gaat snel voorbij met muziek in. Voordat Tara er ergen in heeft, hoeft ze nog maar een klein kwartiertje door te brengen met mensen die een hevige walm aan alcohol om hen heen hebben hangen. Zo luidruchtig als de jongvolwassen zijn, zit Tara al op het hoogste streepje van het geluid van haar mobiel.

Geërgerd rolt ze met haar ogen. Daarbij laat ze een net te harde zucht, waardoor ze de – ongewenste – aandacht trekt van de mensen voor haar. Niet doorhebbende dat dit gebeurt, richt Tara haar aandacht op de voorbijkomende natuur aan de andere kant van het raam. Pas wanneer ze opmerkt dat er een nogal ruikend persoon naast haar is komen zitten, kijkt ze verschrikt op.

Met opgetrokken wenkbrauwen blijft ze vragend naar de ladderzatte jongen naast haar kijken. 'Hallo?' zegt Tara vragend, niet begrijpend wat hij naast haar doet of van haar wil. 'Hallo,' herhaalt Tara nogmaals wanneer de jongen niets terugzegt of zijn bedoelingen duidelijk maakt.

Het enige wat gebeurd, is dat de jongen haar met een brede glimlach aankijkt. 'Slokkie?' weet hij dan half uit te brengen. Hierbij heft hij het nog maar halfgevulde bierblikje en duwt het richting het gezicht van Tara. Zij trekt onmiddellijk een moeilijk gezicht en trekt haar neus in afgunst op. 'Nee, bedankt,' antwoordt ze snel.

De jongen schudt teleurgesteld zijn hoofd. 'Moppie toch,' begint hij. Zijn rug keert hij nu naar Tara en kijkt zijn vrienden aan. Het groepje bestaat uit nog twee andere jongens en drie meiden. Bij het zien van hun verschijning, schat Tara dat de dames nog niet meerderjarig zijn, waardoor zij hun make-up wat dikker hebben aangebracht; om op die manier ouder over te komen dan dat ze werkelijk zijn.

Tara herkent haarzelf daar ook wel in. Ondanks dat ze nog maar zestien is, heeft ze genoeg ervaring met het doen van make-up om te zien dat het nu zo is gedaan om een paar jaartjes bij hun werkelijke leeftijd te kunnen tellen. Zelf heeft ze het ook een keer uitgeprobeerd, samen met een goeie vriendin. Dit eindigde echter in een regelrechte ramp.

Alfonso was erachter gekomen. Hij had het plan van Tara en Soraya volledig afgekeurd en was uit zijn dak gegaan tegen de twee meisjes. Ze hadden dan ook geluk dat Tara's moeder thuis was om Alfonso te kalmeren en in gesprek te gaan met hem. Sindsdien heeft Tara haar make-up niet meer aangeraakt. 

'Ah, Greg, laat haar toch met rust.' De brunette spreekt op en schudt teleurgesteld haar hoofd in de richting van de jongen – Greg. Hij steekt verbaasd zijn handen in de lucht. 'Hoezo dan?' zegt hij verontwaardigt. 'Ik wil gewoon gezellig doen-,' gaat hij verder, 'een lekker feessiemaken in de bus.'

'Mara heeft gelijk,' valt een blonde haar vriendin bij. 'Greg, kom gewoon weer bij ons zitten. Kijk dan naar dat arme meisje.' Met haar vinger wijst ze naar de ongemakkelijke emotie die over heel Tara's gezicht te zien is. Greg draait zich om en staart met een intense blik naar Tara. 'Ik zie niets wat mij niet aanstaat hoor,' oppert hij dan.

'Ik anders wel,' kaatst Tara uit automatisme terug. Meteen worden haar ogen groot en kijkt ze in lichtelijke paniek om haar heen. Ze hoopt dat de twee meisjes die net voor haar – soort van – opkwamen, haar nu weer zouden redden. Echter, het blijft stil. De meiden letten al niet meer op en zijn druk in gesprek met de twee andere jongens die zich ook bevinden in de bus.

'De volgende halte is het Krülerplein. Halte Krülerplein.'

Zodra de woorden het trommelvlies van Tara bereiken, klikt ze – harder dan nodig – op het stopknopje aan de wand van de bus. Ondanks dat dit absoluut niet de halte is waar ze moet uitstappen. De grote letters aan de voorkant van de bus beginnen een felrood te branden. In het spiegeltje is een nieuwsgierige blik te zien van de buschauffeur. Zodra hij de situatie doorheeft, knikt hij begrijpend.

Al een stuk voordat de bus het daadwerkelijke bushalte paaltje bereikt, wordt er al afgeremd. 'Mag ik erlangs?' Ondanks dat Tara het als een vraag stelt, laat ze weinig ruimte en tijd over voor Greg om te antwoorden. Met wat extra kracht, duwt ze de jongen ruw aan de kant. Hij heeft te veel drank op om daar echt fatsoenlijk op te reageren en laat het gaan.

Met stevige en tegelijkertijd wankele passen loopt Tara naar de deur toe. Die gaat vrijwel meteen open. Een koude, nachtelijke wind blaast meteen Tara vol in haar gezicht. Ze slaat haar armen over elkaar heen, in de hoop dat haar dit wat extra warmte zal opleveren.