Geschreven op 4 november 2018

H O O F D S T U K   2

Totaal over de zeik stampt Tara de trap op, omhoog naar boven – richting haar bescheiden slaapkamer. Geen moment is ze stil, maar vriendelijk zijn haar woorden allesbehalve. De hoeveelheid woede die zij nu voelt, heeft ze nog nooit zo intens ervaren. En dat terwijl Tara een nogal kort lontje heeft en goed kan botsen met haar moeder.

Eenmaal in haar kamer, smijt ze met fors geweld de deur dicht. Dit zorgt voor helse schreeuwen van beneden en gerinkel van glas. Tara klemt haar kaken strak op elkaar om te voorkomen dat ze in het Spaans door zal gaan met beledigingen maken. De ingeslikte opmerkingen en gegil van alle niveaus in huis weerhouden Tara niet om een ruime en stevige rugzak uit de kast te pakken en die op haar bed te gooien. Allesbehalve; het moedigt haar aan om door te zetten met dit plan.

Ondanks dat Tara's zicht belemmerd is door brandende tranen in haar ogen, graait ze in haar kast naar haar – favoriete – kledingstukken. Wanneer de tas uitpuilt van spijkerbroeken, truien, shirts en ondergoed, ritst Tara de sluiting dicht. Wetend dat ze meer nodig heeft dan kleding om te kunnen overleven, of ergens opnieuw te beginnen, pakt ze een tweede tas.

Haar legergroene schoudertas, die technisch gezien van Mateo is, vult ze met – volgens haar – belangrijke benodigdheden; een tandenborstel met tandpasta, een handdoek, een borstel met enkele elastiekjes, de pil en andere medicijnen zoals pijnstillers, een alles-in-1 shampoo voor onder de douche, haar identiteitsbewijs en pinpas. Als laatst pakt ze haar mobiele telefoon, met oplader en een powerbank in.

Zo in haar emotie, hoeft Tara geen tweede keer na te denken over hoe handig dit plan nu werkelijk is. Wat er vandaag is gebeurd is de druppel. Nooit had Tara gedacht, of kunnen bedenken, dat haar ouders zo zouden omgaan met wat zich het afgelopen halfjaar heeft afgespeeld.

Alleen de gedachte aan haar broer, haar ouders en het onbegrip voor Tara's gevoelens en gedrag, doen de tranen nu echt overstromen. De kamer wordt vervolgens gevuld met gepijnigde kreten van frustratie. Langzaam zakt Tara door haar knieën heen en laat zich hulpeloos op de grond in elkaar gedoken liggen.

* * *

'Tara?' klinkt een zacht meisjesstemmetje, gevolgd door het geluid van lichte voetstappen die de donkere kamer in komen lopen. Bij het horen van Paloma, veert Tara overeind. Meteen droogt ze haar tranen en probeert zo goed als mogelijk haar uitgelopen mascara weg te vegen met haar mouw.

'Ja?' antwoordt ze met een licht trillende stem. 'Wat is er Loom?' Wetend dat haar zusje haar kan zien zitten, steekt Tara haar armen uit. Nog geen seconde later wordt die ruimte opgevuld met een tenger negenjarig lijfje. 'Ben je nog boos?' vraagt Paloma voorzichtig en positioneert zich zo dat ze op schoot zit bij haar oudere zus en haar recht in de ogen kan aankijken.

Tara schudt haar hoofd. 'Maak je maar geen zorgen,' fluistert ze terug. 'Ik zal niet meer zo schreeuwen. Het spijt me dat ik dat deed waar je bij was.' Oprecht beschaamd voor het gedrag dat Tara heeft vertoond in het bijzijn van haar jongere zusje en broertje, laat ze haar hoofd lichtelijk naar beneden hangen.

Voor een aantal minuten blijven de twee Délgado zusjes zo zitten; van elkaars gezelschap genietend. Dan duwt Tara Paloma zacht en uiterst voorzichtig van haar af. Ze staat op en knipt het licht aan in haar kamer. Uren zijn voorbij gegaan sinds het mentaal en fysiek instorten van Tara, en de avond is al gevallen.

'Loom, je weet dat ik ontzettend veel van je houdt? En van Lucio natuurlijk,' vraagt Tara aan haar zusje terwijl ze haar hand vastpakt en door haar hurken gaat. Ze strijkt een plukje haar van Paloma achter aan oor en glimlacht met bedroefde ogen naar haar. Paloma knikt. 'Ik houd ook heel veel van jou, Tara.'

Het enige wat Tara doet is begrijpend knikken. 'Beloof mij dat je goed voor Lucio zal zorgen.' Niet begrijpend kijkt Paloma naar haar zus. 'En jij dan?' De ogen van Paloma worden groot en haar hoofd kantelt ze een klein beetje naar de zijkant. Nu schudt Tara haar hoofd. 'Ik kan hier niet meer zijn, Loom. Ik kan het gewoon niet meer,' legt ze uit.

Tara weet dat één of ander sprookje vertellen of een kleine leugen geen zin heeft bij haar zusje; eerlijkheid is het beste. Bovendien is Paloma oud – en wijs – genoeg om te begrijpen wat er aan de hand is en wat de redenen zijn achter Tara's keuzes.

Een dikke zoen wordt op Paloma's voorhoofd geplant waarna de negenjarige Tara in een stevige omhelzing trekt. 'Ik ga je missen,' mompelt ze. 'Ik jou ook heel erg, maar ik kom terug. Ooit,' voegt Tara eraan toe, echter het is zo zacht dat het voor Paloma onverstaanbaar is.

* * *

Met de twee goed gevulde tassen op haar bed, haar zwarte haar nu in een hoge paardenstaart geknoopt, kijkt Tara triest de slaapkamer rond. Ondertussen is ze in kleermakerszit op de grond beland, leunend tegen haar spiegelkast aan. Voor een aantal tellen sluit ze haar ogen en laat ze haar hoofd in haar handen vallen.

Ze heeft afscheid genomen van haar geliefde zusje. Daarna is Tara nog naar de slaapkamer van haar baby broertje geslopen, om hem ook nog een afscheidszoen te geven. Voor haar ouders heeft ze overwogen een brief achter te laten, maar uiteindelijk besloot ze dat zoiets niet nodig is.

Nu bukt Tara voorover en strikt ze de veters van haar sportieve schoenen vast. Als ze eenmaal haar dunne herfstjas over haar kanariegele trui heeft aangedaan, slaat ze haar rugzak over haar rug heen. De schoudertas hangt ze schuin over haar borst heen.

Met een diepe zucht, bestaand uit de zenuwen van het daadwerkelijk weglopen en het verdriet voor het achter laten van Paloma en Lucio, werpt Tara een laatste blik op het fotolijstje die ze op haar bureau heeft staan: Zij samen met een breed-grijnzende Mateo op haar vijftiende verjaardag, beide onder de resten van slagroomtaart.

Bij het zien van deze foto, weet Tara het laatste beetje moed dat ze nodig heeft bij elkaar te rapen, en loopt met zekere passen naar haar raamkozijn toe. Die schuift ze open waarbij ze oplet dat het niet te veel geluid maakt: Bij voorkeur wil ze het huishouden laten slapen en zo onopgemerkt mogelijk weg gaan.

Het kost Tara geen moeite om uit het raam te klimmen en via de waterleiding naar beneden te gaan. Op het weinige zicht dat ze heeft na; de slecht verlichtte straat geeft wel een nadeel bij een soepele landing.

Zodra ze met beide benen stevig op de grond staat, begint Tara haar tocht. Haar eerste idee is om naar de bushalte te gaan, twee straten verder op. Op die manier kan ze met de nachtbus naar het treinstation en eenmaal daar zal ze wel zien waar ze heen gaat. 

* * *

Zo, hier het eerste "verleden tijd" hoofdstuk! Ik hoop dat het niet al te saai was, maar ik vind het belangrijk voor een verhaal om genoeg "background" te hebben. Hierdoor zijn bepaalde keuzes en gevoelens in het verhaal later logischer. 

Ik zou het wel tof vinden als er een likey, comment en votey wordt achtergelaten, dus bij voorbaat dank!

x L.