Geschreven op 8 april 2018

P R O L O O G

'Hoe kunnen jullie?' schreeuwt Tara woest tegen haar ouders. Vol ongeloof staart ze naar de mensen voor haar. 'Vertel mij alsjeblieft dat jullie niet serieus zijn,' gaat de zwartharige verder, wiens bruine kijkers op onweer staan. De enige emotie die het meisje momenteel voelt, is haat. Woede, boosheid. Alle gevoelens kroppen zich op tot een grote hoop ellende, waardoor de bijna zestienjarige haar uiterste best moet doen om de brandende tranen tegen te houden.

'Lieverd, alsjeblieft,' probeert Evelyn haar oudste dochter te kalmeren, maar dat mislukt vreselijk. Het lijkt een averechtse werking te hebben want Tara begint nu zoveel Argentijnse vloekwoorden te roepen die iemand in het huishouden Délgado ooit heeft gehoord. 'Genoeg!' buldert Alfonso en onderbreekt zijn dochter. Zijn gezicht is vertrokken van walging, maar de onmiskenbare emotie van gekwetstheid is duidelijk in zijn ogen af te lezen voor Tara. Echter, zij doet er verder niets mee.

'Jullie zijn vreselijk,' sneert ze, waarbij een traan weet te ontsnappen. 'Mateo is nog geen vijf maanden-,' begint Tara met brekende stem, maar komt niet verder dan die woorden. '-Hoe durf je zíjn naam te spreken?' sist Evelyn ziedend. 'Over hem wordt niet gesproken, Tara Valentina Délgado!' Met een dik Argentijns accent spreekt Tara's moeder haar volledige naam uit, waarbij een venijnige ondertoon doet opspelen.

'En waarom dan niet? Dat jullie hem willen vergeten, betekent niet dat ik dat ook wil!' schreeuwt Tara, nu helemaal over de rooie, tegen haar moeder. Haar lichaam begint oncontroleerbaar te trillen en zwarte vlekken beginnen voor haar ogen te dansen. 'Jullie waren er niet bij die dag, jullie zagen hem niet-'

Nog even en ze zal haar bewustzijn verliezen, dat is iets wat ze had moeten leren de afgelopen maanden. Sinds het ongeval, die resulteerde in het verliezen van haar geliefde oudere broer, is Tara niet meer de oude. Een deel van haar kwijt, wat grote gevolgen op haar gezondheid heeft gehad, waardoor erbij te veel inspanning Tara's lichaam zich zal afsluiten.

'Nu is het genoeg geweest,' tiert Evelyn over Tara heen. Ze heeft ondertussen haar gebruinde handen over de oren van Paloma – Tara's negenjarige zusje – gedaan, om te voorkomen dat ze de rest van het gesprek zal mee krijgen. Alfonso heeft de kleine Lucio op de arm genomen, gezien hij was gaan huilen toen het stemgeluid harder werd dan normaal.

'Kijk dan wat je doet,' gaat Evelyn verder tegen Tara, zonder enig greintje begrip voor het gedrag van haar dochter. 'Kijk wat je je familie aandoet, hoe je Lucio aan het huilen brengt en Paloma afschrikt. Kijk dan wat je aanricht Tara!' Beledigt kijkt Tara naar de vrouw voor wie ze eens het grootste respect had. 'Wat ik aanricht?' herhaalt ze met trillende stem, dit keer niet van furiositeit, enkel van verdriet.

Het is ook dan dat er de akeligste stilte valt in het huis die er ooit gevallen is en zal vallen. Evelyn realiseert haar dat haar woorden wellicht te ver zijn gegaan, iets wat ze nooit zal toegeven vanwege haar trots, terwijl Alfonso wrang tussen vrouw en dochter kijkt. Dit nieuws had iets moois moeten zijn, had gevierd moeten worden. Niet moeten uitlopen op een ruzie zo erg dat het misschien wel de familie uit elkaar zou kunnen drijven.

'Weet je wat,' verbreekt Tara kwaad de stilte. 'Ik vertrek.' Daarbij heft ze haar handen hoog in de lucht, om haar ouders er nog even van te weerhouden om een reactie te geven. 'En aangezien jullie er blijkbaar geen enkel probleem mee hebben om Mateo te vervangen, zal het verder ook niet zo'n punt zijn dat ik weg ga. Er zal wel weer voor een ander kind worden gezorgd om het gat te vullen.'