Bence yalnızlık, pencere önünde
Tek başına ıslık çalan rüzgarı dinlemektir.
Bence yalnızlık, lacivert gecenin bitmesini istememektir.
Kendi sessizliğinde
Bence yalnızlık, kelimeler altında kalan hayale kurtarma ekibi aramaktır.
Bence yalnızlık, dünyanın durmasını dilemektir.
Bence yalnızlık , ormanda kaybolmuşluktur.
Yani umusuzluktur, kendince
Bence yalnızlık, yıldızları yanına çağırmaktır
Bence yalnızlık, yalnız sandığımız rıhtımlarda oturmaktır,
Gözünde ki bir damla yaşı alıp, gökyüzüne armağan etmektir.
Bir koltuğun köşesinde, saatlerce
Yalnızlık kalabalık bir sahnedir.
Ve yine yalnızlık köşede kalan perdedir, aynı zamanda.
Aynada bir topluluk görebilme çabasıdır.
Gürültü kirliliğine maruz kamış kimsesizliktir.
Ve bence yalnızlık, dipsiz bir kuyuya düşüpte sesini duyuramamaktır.
En kötüsü de, bu hayat moronunda koşup, birinci olduğunuzda yanınızda kimse olmamasıdır.
Çünkü o kadar hızlı koşmuşuzdur ki, hayatımızdakilerin nefesi yetmeyip, arkada kalmışlardır.
Bence yalnızlıktan kurtulduğumuz an, tempolu yürüyüp, sevdiklerimizin hızına ayak uydurduğumuz andır.