Vandaag is een bijzondere dag. 

Het kleine meisje dat vannacht precies om 1:00 uur is geboren, is het mooiste meisje dat ik ooit heb gezien. Maar eigenlijk  lieg ik dat, mijn zoon was ook de mooiste baby. Maar dat is misschien moeder instinct, elke moeder zegt dat haar baby de mooiste is.

De moeder van dit kleine meisje is in diepe slaap. Niemand weet ook dat ik hier nu ben. Het bezoekuur van het ziekenhuis is al lang voorbij. Ik moet even alleen zijn met deze kleine meid. 

Mijn zoon is hier natuurlijk ook aanwezig, maar ook hij ligt in een stoel diep te slapen. Zijn hand heeft hij lichtjes op de benen van zijn vrouw rusten, alsof hij haar wil beschermen.

Heel stil loop ik naar het kleine wiegje dat naast het bed staat, waarin de vrouw van mijn zoon slaapt. 'Hallo kleintje' fluister ik zacht. Ik weet haar naam natuurlijk allang, dat heeft mijn zoon in een te enthousiaste bui aan mij bekend gemaakt. Ik mocht absoluut niks zeggen tegen zijn vrouw, ander was hij er geweest zei hij.

Ik pak het handje van de kleine vast en fluister haar naam toe. Ze begint meteen zachte geluidjes te maken. Mijn hart smelt er van als ik bedenk dat ze mijn kleindochter is. Mijn kleindochter met dezelfde gave als ik. Ze moet nog enige tijd wachten tot ze haar gave mag ontdekken. Maar ik weet heel zeker dat ze haar bijzondere gave, heel goed gaat gebruiken. Net zo als ik heb gedaan.

Ik ben nu al enorm trots op haar.

'Welkom op deze wereld, lieve kleine meid' wees trots op wie je bent en blijf vooral sterk' zacht fluister ik haar deze worden toe en buig dan voorzichtig voorover en geeft haar een klein kusjes op haar voorhoofd. Uit mijn jaszak pak ik een kleine groene steen en breng deze even naar mijn lippen om er een klein kusje op te geven. Vervolgens verstop ik de steen in het wiegje van mijn kleindochter.

Als ik net de steen heb verstopt hoor ik wat gemompel in de kamer. Vlug kijk ik op en zie dat mijn zoon nu recht op zit en zich even uit strekt, voor hij met een hand in zijn ogen wrijft.

'Bent u dat zuster Donna?' hoor ik hem vragen. Vervolgens gaapt hij luid en staat hij op vanuit zijn stoel.

Ik verstijf even van angst. Maar ik herpak mij zelf snel en verlaat zo stil mogelijk de kamer.  De kamer waarin mijn zoon, kleindochter en schoondochter liggen te slapen. Althans waarin mijn kleindochter en schoondochter nog liggen te slapen. Mijn zoon heeft mij bijna betrapt.

Maar ik ben net op tijd weg.

Niemand weet dat ik hier ben geweest.

En dat is precies mijn bedoeling.

Nu is het wachten tot de kleine groot genoeg is, om te ontdekken wat haar gave is.