Odama ışığın girmediğini sanırdım.

Odamın, evimin, bedenimin, ruhumun, yüreğimin ışığının Ali olduğunu anladım.

O varken, odam karanlık olsa bile ruhum aydınlıktı. Bedenim üşüse bile yüreğim sıcacıktı. Şimdiyse bir an geliyor, en harlanmış yangınlarda yanıyorum. Bir başka an geliyor bütün uzuvlarımla, hatta beynim ve kalbimle donuyorum.

Fırtınalarda savruluyorum. Yokluğunda kayboluyorum.

23 Aralık. Üç gece oldu gideli.

Neredesin Ali?

Gel ki ömür mahpushane olmasın bana, yaşamı basayım bağrıma. Sen yokken her bir nefes, parmaklıklarda çınlayan bir ses. Her bir dakika, duvara atılan bir çentik seninle kavuşmaya yaklaşan zamanda.

Ali, gel.

Bilmezdim hiç, yaşam bu muymuş... Dünya rengini yitirdi, zemheri vaktinden önce geldi. Tüm insanlar mutsuz, sanki hepsini terk etmişsin bir gece ansızın.

Gel Ali.

Yaşayamıyorum,

23 Aralık 2012, Pazar
3. gece

  ''Ey giden kişi, kendinle kırılan bir kalbi götürdün

Ey gönlümün aşina olduğu... ben varken gel

eğer bana gelmezsen vah bana...''