Korumaların yanına ulaştığında tüm cesareti ve kararlılığıyla karşılarına dikildi. "Dışarı çıkacağım, kapıyı açın."

"Üzgünüm Irmak Hanım. Giriş çıkışlar kısa süreliğine-"

"Servis dışı mı?" Her zamanki hazırcevaplığı üzerindeydi işte. Delirmenin eşiğindeyken nasıl davranması bekleniyordu ki? Arkasındaki evde, en üst kattaki büyük odanın balkonunda elleri ceplerinde kendisini izleyen adamın farkında değildi elbette.

Korel'se bu durumu gülünç bulsa da hafif bir tebessümden başka tepki vermedi. Merakına yenilip odasından çıktı ve bahçeye yöneldi. Kız ortalarda yoktu. Pes edip gitmişti anlaşılan. Hayret, dedi kendi kendine. Hiç pes edecek bir kıza benzemiyordu oysa. Irmak'la konuşan korumaya neler konuştuklarını sordu. Duydukları onu oldukça eğlendirmişe benziyordu. Ve emin oldu, kesinlikle vazgeçmiş olamazdı. Böyle kızlar dizini kırıp oturmak ne demektir bilmezler, diye geçirdi içinden. Kesin yine hinlik peşindeydi.

Korel'in düşüncesi tam isabetti, çünkü o bunları düşünürken Irmak arka bahçedeki parmaklıklara bir dağ keçisi gibi tırmanmakla meşguldü. Azimle duvarın üst seviyesine çıkmaya çalışırken ardında duyduğu sesle irkildi.

"Hayrola, nereye böyle sabah sabah?"