bir iki üç

bir iki üç

bir iki üç

ölüm saati 23.59

koridorların arasında bir koridor

benimki sonuncusuna bakar

açık kaldı kapılar

aceleyle odaya giren doktordan sonra

yaşamamı istiyordu

ölmemden korktuğundan daha fazla

ölmekten korkarak

söylemedi kimse

metal bir masanın üzerinde

nefes almak isterken

boğazımın acımaya başladığını ve

artık arzularını gerçekleştirebilen değil

kendi arzlarından arınan biri olduğumu

sadece hemşirenin biri

ağzını kıpırdatır gibi oldu

ve ben öldüm

ertesi güne bir kala