Gökyüzü kadar ağır hislerim
Ve bir yaprak kadar kalıcı...
Sonbahar, eli makaslı bir cellat!
Koparır dallarımdan
Tomurcuk açmaya yüz tutmuş,
Utancın pembesine gebe goncalarımı
Oysa ben onun kadar kahve, sarı ve kızıldım.
Kaldırım taşlarını gömen saçlarından
Nasibini almış bir mahzunluk taşır,
Her geçişimde dualar ederdim
Ezilince, canhıraş bağıran gidenlerine...
Uçmaya hevesli dallarına,
Rüzgar her yalan fısıldadığında
Koşup, kırılmasın diye sarılırdım.
Hele o fırsattı kuşlar!
Galipte yaş tutan omuzlarının ağırlığında ezilen ellerinden
Parmaklarını koparıp
Kendi mutluluklarına yuva yapmasın diye
Avuçlarımda beş taşla dolaşırdım.
Gökyüzü ağırlığında yağmurlarda ıslanır,
Bin ah taşıtan gecelerde koynuna yaslanırdım.

Sonbahar, eli makaslı bir cellat!
Ben sandığımın aksine yeşil mi yeşilim.
Toy kalbim de bir hazan şarkısı
Başları biraz sıcak sarı
Nakaratı yakan kızıl
Sonu ölü bir kahve...