Sen, kalamazsın kadın buralarda.
Gururun el vermez ki kalmaya.
Çekip gidersin çarpılmış kapıların, dökülmüş anıların ardına.
Giderken; asaletini giyer, güzelliğini dolarsın boynuna.
Portakal çiçeği kokun bir de acı kırmızı rujun eşlik eder, dimdik duruşuna.

Sen, yaralarını saramazsın kadın acılarla.
Saklarsın her birini; kapanmaktan bir haber, dikiş tutmayan yamalarla.
Gülüşüne gizlersin hep; tam da gamzeli olan sol yanağına.
Her kıvrılışında o öpülesi çukura;
Bir parça daha gömersin, akmayan göz yaşlarınla.

Sen, geceleri sevemezsin kadın ucu sönmeyen sigaranla.
Yastığına gizlersin haykırışlarını.
Yorganınla örtersin hıçkırıklarını.
Sabaha karşı saklarsın birde hep;
Bıçak sırtı rüyalarının dibine, ustura ağzı şiir kokan yaralarını.

Sen kadın!
Sen, yağmurları hep severdin.
Ondan belki de...
Artık  gidişi her toprak kokusunda özlenensin...