Sonsuzluk tepesine tırmanıp zamansızlık uçurumundan bıraktım kendimi.

Düştüm!

Bilinmezliğin mavi karanlığına gömüldüm.
Boğuldum önce, sonra dirildim.
Çırpınarak kurtardım arta kalanları,
Sürükledim o uçsuz mavilikten kıyıya.

Siyahla beyazın kesiştiği,
Griliğin patladığı o cümbüşün ortasında sadece bir noktadan ibaretti bedenim.

İşte! Hayat buydu.
Renksiz, ruhsuz, küçük bir leke parçasıydı sadece...