Kilka dni później

— Nie zostanę tutaj! Nie rozumiesz tego? — krzyknęłam w stronę ojca.

Od kilku dni siedziałam w wieży, bo wiedział, że jeśli wyjdę to nie spotka mnie już. Musiałam mu powiedzieć, gdzie miałam swoje rzeczy, bo po pierwsze ktoś musiał w końcu odnieść te dokumenty do opieki (choć za kilka dni będą już w wieży), a po drugie nie chciałam, aby ktoś ukradł moje rzeczy, które miałam ze sobą. Była to skrzynia i plecak z paroma rzeczami.

— Jestem twoim ojcem i masz się mnie słuchać — powiedział twardo Kapitan.

— Znalazł się ojciec od siedmiu boleści — powiedziałam. — Radziłam sobie bez ciebie, to i teraz sobie poradzę.

Czy on nie może zrozumieć, że przez długi okres czasu dawałam sobie radę, to teraz też sobie bym poradziła? Odwróciłam się na pięcie i spróbowałam wyjść z tego cholernego budynku, ale drogę zastąpiło mi dwóch agentów. Spojrzałam za siebie i zobaczyłam ojca.

— Zostajesz — oznajmił twardo ojciec.

— Czego nie rozumiesz w słowach, że nie zostanę tutaj? — zapytałam.

Chciałam jak najszybciej stąd wyjść, ale chyba, raczej i na pewno na to się nie zapowiadało. Wróciłam do swojego pokoju. Westchnęłam. On mnie stąd nie wypuści. Zrobi wszystko, żebym tu została. Po co on to robi? Odszedł od mojej matki, a teraz zależy mu na mnie? Nie chce mi się w to wierzyć.

Usłyszałam lekkie pukanie do drzwi, gdy leżałam sobie na łóżku.

— Jeśli jesteś moim ojcem, to możesz od razu sobie iść — powiedziałam głośno i wyraźnie.

— Tutaj Natasha, mogę wejść? — zapytała kobieta.

— Możesz — odpowiedziałam siadając na łóżku.

Po chwili do pokoju weszła rudowłosa kobieta.

— Co chcesz Natasho? — zapytałam jej.

W obecnej chwili nie miałam ochoty z nikim rozmawiać.

— Chciałabyś pójść na zakupy? — zapytała Romanoff.

— Niech zgadnę. Ojciec kazał ci przyjść pogadać ze mną? — zapytałam unosząc brew.

— Dlaczego go tak traktujesz? — zapytała.

— Odszedł od mojej matki. Kiedy wróciłam dowiedziałam się, że nie żyje, a mnie uznano za zmarłą. Chciałam go tylko poznać i tyle. Potem miałam wyjechać do Star City i zacząć nowe życie — powiedziałam.

— Ale on nic o tobie nie wiedział — usprawiedliwiała go kobieta.

— Wiedział, czy nie wiedział, to nie zmienia stanu rzeczy — odpowiedziałam.

— Mhm, to idziesz na te zakupy? — zapytała Natasha.

— Nie boisz się, że ucieknę? — zapytałam.

— Złapię cię — odpowiedziała Wdowa.

— Poprzednio mnie nie złapałaś z Bartonem — powiedziałam uśmiechając się.

— Nie byłam przygotowana na to, że masz geny Kapitana, a to dużo ci daje — powiedziała kobieta. — Chodź.

Po trzydziestu minutach byłyśmy z Natashą w galerii z kartą Tony'ego. Po trzech godzinach kupiłam najpotrzebniejsze ubrania i bieliznę. Brałam najtańsze i nie byłam wybredna. Brałam to, co było wygodne i dało się w tym biegać i trenować. Na żadne imprezy nie zamierzałam chodzić, choć nie wiem, czy ojciec w ogóle wypuści mnie samą z wieży. Jednak Natasha zmusiła mnie do kupienia chociaż jednej sukienki i szpilek. Wróciłyśmy do Stark Tower z czterema torbami moimi i dwiema Natashy. W drodze do pokoju spotkałam ojca. Minęłam go bez słowa. W tej całej sytuacji nie wiedziałam, co mam robić. Stawało się to, coraz bardziej bezsensowne.