⦓ Kanlı Koza || 4 ⦔

-4-

27 Temmuz 2014 Pazar

-ESİN'İN GÜNLÜĞÜ-

Eski masalarımızı hatırlıyorum mesela. Annem, babam, ben, abim... Tüm aile beraberken, en sıcak hâlimizle yerdik yemeklerimizi. Hele bir de hava güzelse annem bahçeye kurardı sofrayı. Kuş cıvıltıları eşlik ederdi çatal kaşık seslerimize. Mutluluk çığlığı gibi gelirdi kuşların cıvıltısı. Bazen o günleri öyle çok özlüyorum ki...

Şimdilerde ailemizin o sıcak masasında biri eksik. Abim yok. O masada üç kişi kaldık. Babam ve abim küsler uzun süredir, konuşmuyorlar. Biz İzmir'deyiz, o İstanbul'da. Babam abimin Leyla yengeyle evliliğini onaylamadığı için büyük tartışmalar yaşadı ve abim gitti. Bir daha babamı hiç aramadı. Babam da onun adını anmıyor evde. Ama zaman zaman bizi arıyor abim. Bazen annemi, bazen beni. Hep hâlimizi hatırımızı soruyor. Leyla yengeyle evlendi. Çok mutlular. Murat abim mutlu olmayı çok hak eden bir insan. Leyla abla da çok iyi biri. O yüzden onlar adına çok seviniyorum. Ama bazen, aile ağacımızdan uzaklara savrulan o yaprağın yokluğunu hissediyor insan.

Mesela ben üniversiteyi kazandım, ailecek çok mutlu olduk. Babam bugün bizi yemeğe çıkardı. O an gerçekten mutlu oldum. Annemle ve babamla oturdum kutlama yemeğimize. Ama eksik bir mutluluk... Abim arayıp tebrik etti beni, Leyla yengeyle de konuştuk. İkisi de çok mutlu oldu. Ama ne bileyim... Hani birlikte olsaydık, günbegün büyüyen bir aile gibi otursaydık o masaya. Gülüşmelerimiz birbirine karışsaydı, abim yine eski sofralarımızdaki gibi takılsaydı bana. Leyla yengem de her zamanki gibi abime ağzının payını verseydi. Umarım bir gün eski günlere dönebiliriz. Babam ve abim o eski baba oğul gibi birbirilerine sarılıp hayata sırt sırta devam edebilirler.

Çünkü hayat birbirine kırılıp küsmek için çok kısa...

Esin

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top