Yağan yağmuru, gözyaşlarını saklamak için kullanıyordu Rüya. İstemsizce akan gözyaşlarını kimseye göstermek istemiyordu. Gök gürültülü ruhunu dizginlemek için en sevdiği mekana doğru atıyordu adımlarını. Ayağını her yere bastığında, yerdeki çamur birikintileri pantolonuna farklı bir deseni imzalıyordu.

Pencerenin önüne dizilmiş ve ışığın altında duran kitapları görmek, kırmızı gözlerini bir nebze de olsa susturabilmişti. Kitapçının kapısını açmasıyla birlikte yüzünü ufacık bir gülümseme sarmıştı. Kitapları seviyordu. Aslında onlara aşıktı Rüya. Elinde olsa bütün gününü onlarla birlikte geçirirdi.

Kitaplar onun için kelimelerin oluşturduğu sayfalardan daha fazlasıydı. Bazen en korkunç kabusu, bazen de en büyük umuduydu. Eski diyarlarda sihirli bir yaşamı tadıyordu bazen ve bazen de sevmeyi yeniden öğreniyordu.

Bugün yaşadıklarının ardından kitaplara sıkı sıkı sarılmak istiyordu. Gözyaşlarıyla sayfaların mürekkeplerini dağıtmak istiyordu. Eski dostunu ve eski sevgilisini bir arada görmek canını yakıyordu. Üstelik ikisinin nişanlı olduğunu bugün öğrenmişti. Aynı iş yerinde çalıştıkları yetmiyormuş gibi bir de buna katlanmak zorundaydı. Güçlü olmak için uğraşıyordu ama ne zamandır ayakta bile durmuyordu.

Kitapçıya attığı ilk adımın ardından içini saran sıcaklıkla birlikte rafların arasında dolaşmaya başladı. Gözünü kitapların üzerlerinde gezdirirken görüşünü kapatan saçlarına dokunmuyordu. İnsanların, vampire benzeyen gözlerine bakmasını istemiyordu. "Neyin var", "lütfen ağlama" ya da "sil gözyaşlarını" gibi cümleleri kulaklarında hissetmek istemiyordu. Gökyüzüne "yağma" diyemiyorsak neden ruhumuza "ağlama" diyelim ki?

Gözleri hala kitapları süzüyordu ama nasıl bir dünyaya kaçmak istediğinden emin değildi. Ruhuna neyin huzur vereceğini bilmiyordu. Aslında şu an için kendisinde kitap okuma isteği dahi uyanmamıştı. Belki de eve gidip kafasını deve kuşu misali yastığın içine gömmeliydi. Aklında düşünce yaprakları birbiri üstünden uçuşurken gözüne bir tane kitap takıldı. Kitabın içeriğine biraz göz gezdirmesinin ardından kitabı almaya karar vermişti ki birden bir ses duydu.

- Rüya!

Birisi kendisine seslenmişti. Ses biraz kalındı ve bir erkeğe aitti. Her ne kadar kimin seslendiğini bilmese bile ses tanıdık gelmişti. Kitabı rafa bırakıp biraz etrafına bakındı ama kimseyi görememişti.

Eve gelmiş, üzerini bile değiştirmeden koltuğa gömülmüştü. Boş gözlerle tavana bakarken telefonun çalmasıyla koltuktan kalkmak zorunda kaldı. Kardeşiyle yaptığı yarım saatlik konuşmanın ardından üzerine pijamalarını geçirmişti. Sıcacık kahvesinden bir yudum alırken dertlerinin kahvenin dumanıyla birlikte uçup gidişini hayal ediyordu.

Koltuğa sırtını dayayıp kitapçıdan aldığı kitabı araladı. Kitabı açmasıyla içinden ikiye katlanmış sarı tonlarına sahip kağıt usulca üzerine kondu. Kağıdı eline aldığında parmaklarıyla dokusunu hissetti. Diğer kağıtlara nazaran daha nazik bir dokuya sahipti.

Merakla kağıdı açıp yazanları okumaya başladı.

"Bugün yine kitapçıya geleceğini biliyordum. Her zaman olduğu gibi yine bir kitap alacaktın kendine. Sana olan hislerimi söylemek için bundan daha iyi bir fırsat olabileceğini sanmıyorum.

Seni ilk gördüğüm anı hatırlıyorum. Parkta güvercinlere yem atıyordun. Yüzünde bir çocuğa ait gülümseme vardı. Saçların, pembe yanaklarına değiyordu ve ben o an saçlarını kıskanmıştım. Sadece birkaç saç teli sana benden daha yakın diye kıskandım onları. Ne kadar saçma değil mi? Sırf senin yanında olabilmek için ağladığında kuruyacağını bildiğim gözyaşın olmak isterdim.

Şimdiyse sen, sana yazdığım aptal bir aşk mektubunu okuyorsun. Çünkü karşına çıkıp ta "seni seviyorum" diyebilecek kadar cesur değilim. Belki de beni asla tanımayacaksın. Seninle hiçbir zaman yüz yüze gelemedim ve gelince de nefes alabileceğimden de emin değilim. Sanırım ben her zaman senin bir adım arkanda kalıp seni izleyeceğim. Buna rağmen seni her şeyden koruyacağıma yemin ediyorum. Sana gölgen kadar yakın olacağım."

Mektubun yazarına dair bir iz yoktu. Sadece mektubun sonuna kan kadar kırmızı bir damla mürekkep damlatılmıştı.