Küçükken oyunlar oynardık .

Saklanırdık biri bizi bulsun diye .

Geceler sabah olmazdı bir türlü .

Şimdi kimse bulmuyor . Bizde saklanmıyoruz .

İçimizdeki çocuk yavaş yavaş kayboluyor .

Ama budan kimin haberi var ki ?

Bir bakmışsın sarılarak uyduğun oyuncağın yok .

Ağlarken de yanında kendin gülerkende kendin var .

Yaralar kabuk bağlamadan kanıyor .

İçimizdeki çiçekler birer birer soluyor .

Dışarıdan baharsın . İçeriden yakıyorsun .

Bu öyle bir ateş ki düşmekten kaçamıyorsun .

Yavaş yavaş can çekişerek büyüyorsun  .