Anneme ne zaman neden tek çocuk olduğumu sorsam annem bana, "Bir midyeden sadece bir inci çıkar kızım" derdi. Bu cümle bana buruk bir mutluluk verirdi. Hem evin tek incisi olma mutluluğu, hem de tek çocuk olmanın burukluğu ile bugünlere kadar geldim. Fakülte yıllarında ailemden uzak kaldığımda bunun acısını daha derinlerde hissettim. Çevremdeki insanlardan kardeş hikayelerini dinlerken aklımda hep aynı soru vardı. "Neden bir midyeden sadece bir tane inci çıkar?" Madem bir tane çıkartabiliyorsa pek ala iki tane de çıkartabilirdi. İnci çok mu büyüktü de yanına başka birine yer yoktu. Ya da midye çok mu küçüktü bir taneye anca yer ayırabiliyordu. Hiç aklıma gelmesini istemesem de en acı ihtimal galiba midye ikinci inciyi istememişti. Bir yıl sonra avukat olacaktım ama daha içimde ki bu sorgudan bir türlü çıkamamıştım. 

Mezuniyet günü kep fırlatmak için bir araya geldiğimizde, "İşte" dedim, "Seni gerçek hayat başlıyor." Bu zamana kadar sana arkadaş olan insanlar sana rakip olacaklar. İki karşı savunurken göreceğiz birbirimizi. Benim haklı bulduğumu onlar suç olarak görecekler. Ya da tam tersi.. Birlikte sabahladıklarım ayağıma çelme takmak bile isteyecekler. İşte bu gerçek hayat.