Środki stylistyczne to środki używane w literaturze po to, by wzbogacić ją pod względem emocjonalnym, uczuciowym, czy obrazów. Warto znać chociażby kilka z nich, by nasza opowieść pozwoliła wyobraźni działać. 

EPITET - lub jak ja to mówię opisujący przymiotnik. Jeśli uda wam się podłapać ode mnie te określenie, na pewno zrozumiecie o co chodzi z epitetem, lecz nie sądzę, by na egzaminie przyniosło to wam wysoką punktację. 

Dajmy słowo - kobieta.

Co nam to mówi? No niewiele. Człowiek, zapewne. Znamy płeć. Pytanie tylko, czy to wystarczy, by stworzyć obraz w naszej głowie?

Nie.

Dodajmy teraz epitet - piękna kobieta.

Myślę, że teraz jest łatwiej. W naszej głowie pojawiają się już coraz wyraźniejsze obrazy, tworzymy naszą definicję piękna, wyobraźnia zaczyna szaleć.

I po to, drodzy państwo, są właśnie epitety. 

PORÓWNANIE - zestawienie dwóch podobnych do siebie rzeczy. Zabawne, że te najprostsze rzeczy, najtrudniej wytłumaczyć, więc od razu przejdę do przykładu.

"Gorąco."

Czasem jedno słowo nie wystarczy, by dokładnie wyjaśnić co mamy na myśli. Wtedy z pomocą przychodzą porównania. Jeśli jest gorąco, to znaczy, że temperatura jest zbyt wysoka i nam nie odpowiada. Jednak należy pamiętać, że każdy człowiek odczuwa gorąc nieco inaczej.

"Gorąco jak na pustyni."

O, i już mamy więcej faktów. Rany, musi być naprawdę gorąco. Pustynia kojarzy nam się z suchym miejscem, bez wody, bez cienia, wysoką temperaturą. I tutaj właśnie idealnie sprawdza się porównanie.

HIPERBOLA - krótko mówiąc, wyolbrzymianie. Czasem, by dodać nieco dramatyzmu do naszej wypowiedzi, mieszamy trochę fakty. Używając hiperboli, nie możemy nazwać tego kłamstwem. Najlepiej wyjaśni to przykład:

"Kurde, Karol! Mówiłam ci już tysiąc razy, żebyś nie zostawiał tutaj skarpet!"

Czy nasza bohaterka na pewno powtórzyła to tyle razy? Dokładny tysiąc? Zapisała to gdzieś? Podliczyła? Nie. I to właśnie ma na celu hiperbola.  

ONOMATOPEJA - wyraz dźwiękonaśladowczy. Autorzy używają onomatopei do opisywania dźwięków w tekście. Jako że nie jesteśmy w stanie ich usłyszeć, są one starannie dobrane tak, by nasz mózg był w stanie odtworzyć je w naszej głowie.

W tym wypadku, dla przykładu, dodam fragment wierszyka z naszego dzieciństwa autorstwa Juliana Tuwima. 

Onomatopeje w tym tekście to m.in. buch, uch, puff, uff, które mają poruszyć nasze zmysły i wyobrazić sobie dźwięk, w tym wypadku, sapania, dyszenia i dmuchania lokomotywy.

PERYFRAZA - zastąpienie wyrazu przez szereg innych. To dobry element do wzbogacenia treści naszego utworu. Na przykład słowo węgiel, będzie dużo lepiej brzmiało jako czarne złoto, a wcale nie będzie traciło na swoim znaczeniu. 

ANAFORA - zabieg, w którym każde zdanie zaczyna się od tego samego słowa, czy zwrotu. Moim zdaniem jest to bardziej ozdoba dla tekstu. Przykładem anafory może być zwrot z czasem, z wiersza Daniela Naborowskiego - Do Anny

PYTANIE RETORYCZNE - czyli pytanie niewymagające odpowiedzi. Często pojawia się ono w monologach postaci. Na przykład: Po co było mi to wszystko?