*JB*

Za niecałe 15 minut kończę prace. Pierwszy dzień nie był taki zły. Moim współpracownikiem jest trzydziestoletni mężczyzna o imieniu Jeff. Ma on wnikliwie niebieskie oczy, brązowe włosy oraz lekki zarost. Jest dobrze zbudowany i wysoki. Myślę, że ma powodzenie u kobiet. Niebieskooki jest bardzo miły i tłumaczy mi wszystko jako nowicjuszowi. Podczas wymiany zdań stara się mówić wolno, abym wszystko rozumiał. Myślę, że dobrze będzie nam się razem pracowało.

-Na dzisiaj kończymy prace. Podwieźć cię gdzieś?- zapytał Jeff siedzący za kierownicą samochodu firmowego.

-Jakbyś mógł to pod agencje reklamową w centrum.

-Hmm a co to? Chcesz zostać modelem czy może kręcą cię modelki?- zapytał zabawnie ruszając brwiami, rozbawił mnie ten gest.

-Nie. Nic z tych rzeczy. Moja dziewczyna pracuje tam od niedawna jako pomoc techniczna. Niedługo powinna skończyć.

-Ahh rozumiem. A już myślałem że może masz jakieś ciekawe znajomości.

*SooJin*

-Chwila. Czyli za niecałą godzinę przyjdzie tutaj twój znajomy Henry, który pomaga nam z formalnościami związanymi z pobytem w tym kraju? Dobrze rozumiem?

-Tak.

-Do jasnej cholery jak ty mogłeś tu kogokolwiek zaprosić. My w tym domu nawet herbaty nie mamy, a ty zapraszasz znajomego. Gratuluje geniuszu!- krzyczałam na niego i skierowałam się w stronę korytarza.

-Gdzie idziesz?

-Do sklepu po herbatę. No przepraszam, ale ja się nie będę kompromitować.

-Poczekaj, idę z tobą.

-Nie, pilnuj domu. Za pięć minut wrócę.- zawołałam i wyszłam z domu.

Jejku, ten człowiek w ogóle nie myśli. Zaprosić kogoś do domu i nawet nic do picia nie mieć. Podczas drogi do sklepu pomyślałam, że jednak zrobię większe zakupy, ponieważ nasza lodówka świeci pustkami. Napisałam krótkiego Sms'a do Myungsoo informującego że wrócę później.

*ChaRin*

Wyszłam z gabinetu mojego szefa. Dał mi on rozkład godzinowy na ten tydzień oraz powiedział dokładnie na czym polega moje zadanie jako "obsługa techniczna". Wychodząc z budynku zauważyłam JB. Chłopak widząc mnie szybko do mnie podszedł i mocno przytulił.

-Jak tam w pracy?- zapytał wypuszczając mnie ze swojego uścisku i łapiąc mnie za dłoń.

-Wszystko w porządku. Szef miły, ludzie na razie się nie czepiają. A co u ciebie?

-Jest świetnie. Mam bardzo przyjacielskiego współpracownika, a robota nie jest taka ciężka.-uśmiechnął się uroczo.

-A tak zmieniając temat. Czemu tu jesteś?

-No wiesz, tak sobie pomyślałem. Kończę pracę moja dziewczyna niedługo też, więc czemu by jej nie odprowadzić do domu.

-Kochany jesteś wiesz?- szybko cmoknęłam go w policzek i ruszyliśmy w stronę domu.

*SooJin*

Wróciłam do domu z dwiema torbami pełnymi zakupów. Z salonu słyszałam rozmowę i śmiech. Zaniosłam reklamówki do kuchni i szybko poukładałam produkty na odpowiednie miejsca. Następnie weszłam do salonu. Siedział tam mój chłopka i zapewne ten jego kolega- Henry. Muszę przyznać, że był całkiem przystojny, ale nikt nie przyćmi blaskiem mojego L'a.

-W końcu wróciłaś-zaczął Myungsoo zauważając mnie- zaczynałem się martwić-przytulił mnie i złożył delikatny pocałunek na moim czole.

-No nie przesadzaj. Nie było mnie ledwie ponad godzinę, jestem dużą dziewczynką i potrafię o siebie zadbać.- odsunęłam go od siebie i spojrzałam na jego kolegę, który stał i patrzył się na nas z szerokim uśmiechem na twarzy.

-A tak, pozwólcie że was sobie przedstawię. Henry to moja dziewczyna SooJin, Jin to mój kumpel Henry.

-Miło mi poznać- uśmiechnęłam się i podałam mu rękę, na co on niespodziewanie ucałował mnie w wierzch dłoni.

Byłam zaskoczona. Mało facetów pamięta o tak szarmanckich gestach. To było naprawdę bardzo miłe i przez chwile poczułam się jak księżniczka.

-Kiedy Myungsoo mówił, że ma dziewczynę nie spodziewałem się ujrzeć takiej piękności.- rzekł i posłał mi seksowny uśmieszek.

Mimowolnie się uśmiechnęłam i lekko zarumieniłam. Każda dziewczyna lubi kiedy prawi się jej komplementy, a w szczególności kiedy robi to przystojny chłopak.

-Dokończmy najpierw to co ważne, a później porozmawiamy.- powiedział L i odciągnął ode mnie chłopaka- Jin mogła byś zrobić herbaty?

-Tak, pewnie. Zaraz przyniosę.

Wyszłam z salonu wracając do kuchni. Kiedy parzyłam herbatę usłyszałam otwierające się drzwi.

-Wróciliśmy.- usłyszałam wesoły głos ChaRin.

-Kuchnia.- odpowiedziałam aby wiedzieli gdzie jestem.

Po chwili w pomieszczeniu stała już urocza parka przytulająca się.

-Mamy gościa.- szepnęłam.

-Co? Kogo?- zapytał z widocznym zdziwieniem JB.

-Znajomy Myungsoo. I właśnie się dowiedziałam, że nam pomaga.

-Co, ale że jak pomaga?-dopytywał chłopak.

-Formalności i te sprawy- powiedziała szybko Rin.

-To ty wiedziałaś?!- właśnie ja i JaeBeom dostaliśmy mentalnego liścia. Czemu my nic o tym nie wiedzieliśmy mimo, że nasze drugie połówki to planowały? No nie wieże.

-Tak, wiedziałam. Znam się z Henrym dość długo. Kiedy byliśmy mali mieszkał w mieszkaniu naprzeciwko mnie. Wyprowadził się kiedy chyba mieliśmy 10 lat. Ahh nie ma co, stare dobre czasy. A i ostrzegam-przyjaciółka spojrzała na mnie- to flirciarz.- poklepała mnie po ramieniu i wyszła z pomieszczenia.

*HyunYoo*

Skończyliśmy z Tae pracę i udaliśmy się do domu. Ku naszemu zdziwieniu mieliśmy gościa i jak mam być szczera, to nie byle jakiego. Nie mogłam oderwać od niego wzroku. Był bardzo przystojny. Miał brązową czuprynę i wnikliwe brązowe tęczówki, jego uśmiech był uroczy oraz było widać, że pracuje nad swoim ciałem. Witając się z nim zostałam ucałowana w rękę. O boże, prawdziwy dżentelmen.

Niedługo rozmawialiśmy kiedy ChaRin szepnęła coś na ucho JB i wstała mówiąc tylko:

-Nie przeszkadzajcie sobie.

-Tak właściwie to skąd się znacie?- zapytałam SooJin chłopaków.

-Jakoś tak wyszło. Kiedyś musiałem pojechać ze swoimi rodzicami na ważne spotkanie, jednak nie mogłem siedzieć z nimi na konferencji.-mówił L- Wtedy siedziałem na korytarzu i podszedł do mnie oto ten wariat- wskazał na Henrego.

-Moi rodzice mają sieć restauracji-kontynuował Henry- i również nie mogłem wejść na sale, więc znalazłem sobie przyjaciela. Mieliśmy wtedy około 12 lat.

Rozmawialiśmy tak przez pewien czas, aż w końcu wróciła Rin.

-Obiad podano.- powiedziała uśmiechając się.

-Mam nadzieję, że twoja kuchnia smakuje tak dobrze, jak ją zapamiętałem w dzieciństwie- zaśmiał się nasz gość.

-Pff nie wierzysz w mój talent kulinarny?

-Gotujesz najlepiej na świecie.- mówił już z buzią pełną jedzenia.

-A co wy na to, żeby później pójść się gdzieś zabawić?-zapytała entuzjastycznie brunetka.

-Ale my mamy pracę..- powiedziała SooJin.

-No to pójdziemy do niej z wami. A po robocie dołączycie do zabawy. Pasuję?

-Tak!- krzyknęli wszyscy i dalej delektowali się pysznym obiadem.

Dziękuje mojej kochanej Suzy_1004 za napisanie dla mnie, podczas jakże interesujących wykładów, początku poprzedniego rozdziału oraz za podsuwanie mi pomysłów podczas różnych lekcji w szkole.

Dziękuje też osobą które komentują to naprawdę mnie motywuje do pisania kolejnych rozdziałów.