TW// Abuse, Blood.

I woke up exact 10 AM dahil late na din kami maka-uwi kagabi. Tinapos namin ang buong paskuhan. Sinulit na namin dahil hindi namin alam kung kailan ulit namin makikita ang Ben & Ben. Now I realize that I love that kind of event. It's a part of my healing process.

I did so much enjoy last night. Hindi ko alam pero grabe ang saya ko kagabi dahil doon. It's my first time to be there. We did a great night.

Kahit na inaasar kami ng kaibigan namin na umalis kami sa harap nila dahil ang sakit daw sa mata.

Kinusot ko ang aking mata at nagsimula ng gumayak. Naligo muna ako at nagbabad ng matagal sa tubig.

Nang matapos ako ay bumaba na rin ako para kumain ng umagahan. "Gising ka na pala, Anak," bungad ni Mama. "Ano mayroon Mama?" I asked dahil ang dami niyang niluto. "Wala naman Anak." she said.

Kryz and I decided na hindi muna gumala ngayon at magpahinga muna kami. "Ang dami mo naman niluto Ma, eh tatlo lang naman tayo," reklamo ko. "Hayaan mo na Anak, gusto ko lang magluto ng maraming pagkain," she smiled. I knew something was bothering her, but she still remained silent, keeping it a secret to me. Based on her actions.

Hindi ko alam ang rason bakit hindi ito sinasabi sa'kin ni Mama. Baka dahil niya ako mag-alala pero mas nag-alala ako kapag ganito siya.

"Ma, ano po ba talaga problema?" I asked. "'Nak...'yung bumaril sa'yo...nakatakas," mangiyak na sambit ni Mama. Agad kong nabitawan ang hawak kong kutsara at tinidor sa gulat. "Ma..kailan pa?" nakaramdam agad ako ng matinding takot at trauma sa sarili ko. I'm too scared what might happen to me and to my family.

Sana biro na lang ang sinabi ni Mama. 'Yung saya ko kanina ay napalitan ng takot at pagkabahala. "Kagabi lang daw. Wala na sa matinong pag-iisip si Annalise daw, tumakas siya ng wala sa sarili niya," she said. Nababaliw na si Annalise hindi 'to maaari.

Nawalan ako ng gana na kumain dahil sa bigat na nararamdaman ko. "'Nak huwag ka mag-aalala, hinahanap na siya ng mga awtoridad. Pinakalap na din ito ng Lolo mo sa lahat ng police station dito at mga dswd. Nakikipag-ugnayan na din daw ang magulang niya. Hinahanap na din daw nila," puno ng takot na sambit ni Mama.

I can't calm myself. May naramdaman akong pumasok sa unit namin. Agad kong nakita si Rio. "Hon," he immediately hugged me when he reached me. "Are you alright?" he was worried. "S-si A-annalise," na-iiyak kong sambit. Agad naman ako inalo ni Linderio. "I know, don't cry. We will protect you at all cost," he said. "I'm scared of what will happen," I cried. Si Cindy ay dinala ni Mama sa playroom nila dahil masiyado pa siyang bata para intindihin ang sitwas'yon ko.

Nakita ko naman bumaba na si Mama. "Mas mabuti siguro 'Nak hindi muna kayo gaanong lalabas ng sa gayon ay maging ligtas kayo hangga't hindi pa din nakikita si Annalise," she explained and we both agreed. It's better we stayed muna in our homes. Hindi kami puwedeng umalis ng ganoon na lang.

Naglagay na din daw ng security si Lolo Daddy sa labas. We are not safe anymore...how cruel my life was. How mess it is.

"Hey, everything will be okay. Don't let yourself stress too much," he said. I didn't have the strength to agree because I was too exhausted...I'm too suffocated from this. I'm fucking tired.

I'm tired. But he was here...he was trying to light up my mood. He was trying to calm me because my trauma got triggered again.

Anxiety attacks me again.

Siya ang pahinga ko at pinagkukuhaan ng lakas ng loob na harapin lahat ng takot na mayroon ako. He was my safest place.

"I'm too scared..." I said. "Don't be too scared Love, nandito naman kami. Hindi ka namin papabayaan," he rest assured that everything will be in peace.

Sana mahanap na nila si Annalise. Gabi-gabi siya ang nasa mga panaginip ko. She was the one who gave me nightmares. I'm still meditating for my traumas that she's caused me.

He was there for me; they are here for me.

An hour ago, wala pa din lead kung nasaan si Annalise. Hindi daw nila ma-trace.

Natatakot ako sa puwedeng gawin sa'min ni Annalise, at kung ano man ito dapat na lang maging handa kami.

"Please do something Chief Garry, hindi ko na kaya na nakikita nahihirapan Anak ko dahil walang hiyang Annalise na iyan!" My Mom pleaded the Chief that do something for my safety. "Ginagawan na po namin ng paraan Misis, lahat ng police station na may contact kami ay tinawagan na namin na bantayan ang lugar nila at kung makita man nila si Annalise ay hulihin at dadamputin agad namin," Chief Garry said.

"Make it fast as soon as possible," singit ni Rio.

Samantalang ako ay malalim ang iniisip. Hindi maka-galaw at maka-kilos ng maayos. Naramdaman ko naman ang paghawak ni Rio sa kamay ko. Napa-tingin lang ako sa kaniya. Kita ko sa kaniyang mukha ang pagkabahala at pag-aalala sa'kin.

I smiled at him so that he couldn't worry about me anymore. I don't want din naman to make him worried.

Nakita ko si Lolo Daddy na naglalakad papunta sa kung nasaan kami. "Any lead Chief?" bungad nito. "Hanggang ngayon Sir Wilson, ay wala pa din lead kung nasaan si Annalise," Chief Garry explained. "Do something!" he yelled.

Lahat kami ay nagulat dahil sa pag-sigaw ni Lolo, hindi kami sanay na ganito siya. Siguro ay dahil na din sa stress na nangyayari. "Dad, baka ma-high blood ka," suway ni Mama. "How can I calm? When my grand daughter was in danger because of that crazy young girl!" he yelled.

Napa-iyak na lang ako ng wala sa oras. "Shh, don't cry. Tara na sa taas," alo agad sa'kin ni Rio. Pumayag naman sila Mama na i-akyat na ako sa kuwarto dahil pagod na ako kakaiyak.

Nakita ko pa si Lolo Daddy na stress. Mas lalo akong na-istress sa mga nangyayari sa buhay namin.

"Pahinga ka na Mahal, you deserve to take a rest for a while," inihiga niya sa kama ko at tinabihan niya agad ako. "My life was in a mess again," I tried not to cry. But I failed. I cried again.

"Hindi Mahal, you're just tired." he said. Sina Cindy ay dinala muna kila Tita Annalyn dahil masiyadong magulo pa din dito sa bahay. Sila Tita Jillian ay nandito din. "Pagod na ako sa mundong ito Rio, lagi na lang ako pinahihirapan," iyak kong sambit.

Inalo naman niya ako. "Don't give up Mahal, makakaya natin ito. Nangako tayo 'diba?" he said. "Yes, we make a promise but how can I say that hindi pa ako pagod kung alam ko naman sa sarili ko na pagod na ako," I expressed my self. "Nandito kami Mahal, handang akuin lahat ng hirap mo," he said.

"This is my own battle Mahal," I said. "I know but huwag mo naman sarilihin ang lahat dahil lahat kami ay handang tulungan ka hanggang sa maging okay ka na ulit," he said.

The whole day, he didn't leave me alone.

Hindi din siya puwedeng mag-stay ng matagal dahil nag-aalala din ang parents niya sa kaniya. I heard that his relationship with his parents are okay now. Gaya ng gustong mangyari ni Tita Iris.

Sana tuloy-tuloy na din iyon.

Anxiety was killing me inside. "If something is bothering you up, please call me immediately," bilin nito sa akin bago umalis. I nod. Wala akong gana para mag-salita.

Ang daming nangyari ngayong araw na ito. Nakakapagod. Pinagod ako.

"Anak, matatapos din 'to," My mom was trying to cheer me up. "Kung kailan Mama masaya na ako bakit bigla pa susulpot lahat ng problema?" hindi ko na naman ulit napagilan umiyak. "Ganoon talaga 'Nak, kusa talaga itong dadating ng hindi natin namamalayan. Alam mo 'Nak you're strong enough to handle every situations you had, but this is different dahil grabe ang impact sa buhay mo. Alam ko at alam namin na makakaya mo ang lahat ng dadating sa buhay mo 'Nak, nandito lang ako bilang Mama mo. Gusto kong akuin lahat ng hirap na nararanasan mo, pero hindi ko magawa ngunit nandito ako...nandito ako upang gabayan ka sa araw-araw," she comforted me.

How I hate my life was...

"Ma, hindi ko na kaya...nakakapagod," I cried in her arms. "'Nak huwag mong sukuan, makakaya mo ang lahat ng ito 'Nak," she said. "Hanggang kailan ako magiging ganito Mama?" I asked while I'm still crying. "You will make it through, just pray always. I know God was listening to us. He will protect us," she said.

Bakit ako pinagod ng ganito? Hindi pa naman naghihilom ang sugat na dinanas ko, may dumagdag naman.

I thought I could heal myself. But I was wrong because hindi ako naghihilom sa sugat na natamo ko.

"Magpahinga ka na Anak, masiyado ka ng pagod." she commanded. Pumayag na rin ako, mugto pa din ang mata ko. I'm scared...

I'm scared that hindi ko namamalayan nandiyan lang pala si Annalise na umaaligid ngunit hindi siya nakikita.

Pag-pasok ko sa kuwarto ko ay naghilamos muna ako at nagtoothbrush bago pumunta sa kama.

Nang matapos ako ay inabot ko muna ang cellphone ko. Nakita ko naman mga message ng mga kaklase ko at mga kaibigan ko.

Larisa Azurin: Hey, are you okay??? We heard the news about kanina. We are worried.

Keriza Lopez: Mars, okay ka lang ba? Hindi kita mapuntahan diyan, busy na kasi ako nag-peprepare sa finals. Tawag ka ha kapag hindi ka okay.

Zaynab Fernandez: Sis, ano nangyari? Okay ka lang ba?

Lazarus: Rachel, okay ka lang ba? Nag-aalala na kami.

Caitriona Laxama: Kumusta kaaa? Okay ka lang???

Everyone was asking if I was fine. Wala akong lakas na sagutin ang lahat ng mga tanong nila. Ilang araw na lang ay pasko na bakit naman ganito ang salubong sa'kin ng pasko?

Rio: Jgh, mahal. Mahal na mahal po kita
Rio: Mahal? Are you alright?
Rio: Mahal?
Rio: Mahal, just text me right away kapag hindi ka na talaga okay. Nag-aalala na ako Mahal sa'yo. Kaya ayokong iwanan ka.
Rio: "When life gives you a hundred reasons to break down and cry, show life that you have a million reasons to smile and laugh." I just saw this on the internet. Fighting mahal, lalaban tayo. Makakaya natin ito. Huwag mo ako susukuan kasi ako walang balak na sukuan ka Mahal.
Rio: I love you, Mahal.

That his last message. I cried again, so hard. Bakit ba kasi humantong sa ganito ang buhay na mayroon ako ngayon? bakit napapagod na akong intindihin ang sarili ko?

****

3 days had passed, until now wala pa din lead kung nasaan si Annalise. Hindi kami makalabas ng bahay dahil hindi ako safe, hindi kami safe ni Linderio dahil kaming dalawa ng punterya ni Annalise.

Mamaya ay sasalubungin namin ang christmas eve. Sasalubungin namin ng may saya kahit ngayon lang, hindi muna namin intindihin ang lahat ng sakit na naramdaman ko.

"How are you right now love?" he asked. Nandito siya. Nag-paalam daw siya na sa'kin muna siya sasama magcelebrate ng christmas kahit ayoko kasi para iyon sa mga pamilya pero wala akong magawa, ang kulit. Sa new year naman sa bahay niya na siya magcecelebrate kasama ang kaniyang pamilya. Inaaya niya ako, pumayag naman si Mama dahil doon daw sila kay Lolo Daddy mag-nenew year.

It's our first time celebrating this event together. "Yes Love, I'm fine." I assured him that I was fine dahil ayokong mag-aalala na naman siya sa'kin dahil sa nangyari sa'kin sa nakaraang tatlong araw.

Kailangan kong maging masaya muna kahit ngayon lang, ngayon christmas at new year.

"It's okay Love, if you're not, don't just pressure yourself. I don't like to pretend to you that you're not okay," he straightforwardly said. I nod.

Ang hirap maka-hanap ng tao handang tumulong sa'yo, pili lang ang mga taong puwede mong mapagkakatiwalaan sa panahong nahihirapan ka na at wala ka ng masandalan.

But I found my safest place, him.

I could never ask for more but to stay by his side 'til he gave up on me.

We just prepare the food on the table. "Ate, ano regalo mo sa'kin?" biglang tanong ni Cindy. "Secret," I said.

Noong isang araw ay kahit hindi pa okay ang lahat ay nagawa kong mamili ng mga puwede kong regalo sa mga pinsan ko at kay Cindy at Mama. Ngayon lang ako babawi kila Mama dahil hindi ko naman maisingit na ibili sila Mama ng regalo tuwing christmas dahil lagi kaming kapos sa pera kaya mahirap.

Mga kaibigan ko naman ay laging nagpupunta dahil laging chinecheck if I'm fine which is I'm not. But I was always saying that I was fine so that they could stop meddling or worrying about me. All I want for them is to see me that I was fine but inside of me wasn't.

"Si Ate naman!" ungot na sambit ni Cindy. I know she was excited to see my gifts on her. I laughed. "Malalaman mo din mamaya, chill ka lang." I answered. "Pa-thrill naman 'tong ate ko," sabay kamot ng ulo.

Natawa naman ako dahil ang cute niya. Si Theo ay malapit na din mag-one year old. I'm excited to see him walking cutely.

"Tulungan mo na lang si Mama na mag-gayak doon, aayusin ko pa itong mga gist," I said. Si Rio din ay tinutulungan si Mama, si Theo ay kasama ko naglalaro sa kaniyang crib. Ang gwapo niya kapag lumaki siya dahil ngayon pa lang kita mo na ang mga features niya. Marami itong papaiyakin kapag nagka-taon. I laughed on myself while seeing him playing with his cute toys.

"Hey," Rio approaches me. I smile at him while I was continuing what I was doing. Madami din kasi kami pinamili. Hindi na ako puwedeng lumabas ng walang kasamang security just for my safety kahit si Linderio ay binigyan na din ni Lolo dahil mas delikado siya kaysa sa'kin.

"'Tapos na kayo doon?" I asked. "Yes, let me help you with this," tinulungan niya akong ayusin lahat ng mga regalo ko sa family at friends ko. Bukod ang kaniya, nasa kwarto ko kung saan hindi niya iyon makikita. He doesn't want me to buy gift for him but I want to kaya I secretly buy him. Pinadeliver ko na lang para hindi niya iyon makita.

"It's our first time to celebrate this," he said while he's still helping me. "Kaya nga 'tapos hindi pa naging maganda ang simula dahil kay─ ah nevermind," ayoko munang alalahanin dahil gusto kong maging masaya kahit ngayon lang muna. "Makikita din siya," he said.

Tumingin ako sa kaniyang mata, I'm still wishing Rio na makita na siya. We're still looking for hopes that one day she will find and get out of our sight.

"Sana nga," I only said. Naramdaman ko naman na tumabi siya sa'kin while I'm still looking at floor not looking intently on him. "Mahal, magtiwala ka. Makikita natin siya, mahuhuli din siya. Hindi ako papayag na hindi pa siya nakikita or nahahanap. Ipapalayo ko siya sa'tin dalawa kung maaari para wala ng panganib na mangyari sa ating dalawa," he cupped my face gently in his hands. He kissed my forehead.

"Kahit anong mangyari, nandito lang ako. Handang sagipin ka kapag nahihirapan ka na," he comforted me. Do I deserve this kind of Man? how can I deserve this? Ang dami niya ng ginawa sa'kin, samantalang ako ay wala pa.

"Do I deserve you? Look, ang dami mo ng ginawa sa'kin samantalang ako ay wala pa. Nahihiya ako sa'yo dahil you sacrificed everything on me," I expressed. "Mahal, you deserve me and I deserve you because you're who caught my heart all of my body even my soul. You prove to me that everything is has a purpose, hindi lang pera ang habol, everyone deserves you. You also saved me, you sacrificed your life just to protect me from those damn bullets na dapat ako 'yun...na dapat ako ang nabaril hindi i─" I cut him off. "I want to protect you kahit ako na 'ang masaktan," I said.

"Ganoon din ako sa'yo, hayaan mo akong gumawa ng paraan kung paano natin mahahanap si Annalise, hayaan mo ako this time gawin ang dapat na ginawa ko noon," he said.

"'Nak tara na," putol ni Mama sa'min. Binuhat ko naman si Theo. "Excited ka na?" tanong ko kay Theo kahit alam kong hindi pa siya nagsasalita. He just gave me a cute smile. I kissed him on his cute cheeks.

Madaming hinanda si Mama na pagkain kaya ganoon na lang ang pagka-sabik ni Cindy dahil hindi naman kami ganitong maghanda noon. Kung ano lang kinaya ng budget namin 'yon lang handa namin.

"Cindy!" suway ko ng kinamay niya ang icing ng cake. Natawa naman si Mama no'ng sinusuway ko si Cindy dahil ang kulit. "Let her Love, she was just a kid," pag-babawal sa'kin ni Rio. "Kaya nga," gatong ni Mama.

Hinayaan ko na lang din si Cindy, "Huwag ka lang makalat ha, matatapunan damit mo. Sige ka pangit ka mamaya sa picture," bilin ko dito.

She cutely noded. "Let's take a picture muna," suggested ni Rio. We agreed. Sinet-up niya ang camera at nilagyan niya ito ng timer. "Ready?" he asked. We nod.

We took photos, mamaya naman ay sa christmas tree kami.

We enjoy eating na nakahain sa hapag kainan namin. We never expected na dadating sila Lolo Daddy because they said na sa kaniya-kaniya nilang bahay sila. Maybe it was a surprise. I don't know.

"Merry christmas Dad, sakto madami 'yung hinain kong pagkain," natatawang sambit ni Mama. "Hindi naman kailangan ng madaming pagkain, basta sama-sama tayo," he said.

How sweet my Lolo was. Nandito din si Mamita, lahat ay kumpleto as in. Si Rio ay tahimik na naman sa isang sulok. Tinignan ko naman si Kuya Ash. Eh kaya naman pala. "Kuya Ash, huwag mo naman takutin si Rio," suway ko. "What? Wala naman akong ginagawa eh," tanggol ni Kuya Ash sa kaniyang sarili. Binatukan naman siya ng kapatid niya. "Siraulo ka Kuya! Ba't mo naman tinatakot 'yung bata!" singhal ni Ate Brenda.

Natawa naman kami maski si Rio ay nakitawa na din. "Hoy! Wala akong ginagawa ah!" tanggol ni Kuya sa kaniya. Para na kasing maiiyak 'to. "Chill, hindi naman niya ako tinatakot," natatawang sambit ni Rio. "You sure? Kilala ko kasi itong kapatid ko kapag ganiyan maka-tingin," paninigurado ni Ate Brenda.

Feeling ko tuloy ang tanda na ni Ate Brenda dahil mas matured siyang mag-isip kaysa kay Kuya Ash. "See? Wala naman talaga akong ginawa," proud na sambit ni Kuya.

Puno naman ng tawanan ang hapag kainan dahil doon. "Ijo, hindi ka ba papagalitan ng parents mo na dito ka mag-cecelebrate ng Christmas?" Mamita asked. Legal na kami. "Actually po hindi po, okay lang naman po sa kanila dito ako mag-celebrate ng christmas," he explained. "Mabuti naman kung ganoon," Mamita said.

We continue eating our food. I can't believe that I will celebrate this Christmas eve with my whole family.

"May regalo nga po pala ako sa inyo," sambit ko ng matapos kami kumain. Kinuha ko ang mga regalo ko para sa kanila.

Isa-isa kong binigay sa kanila ang mga gifts ko.

"Nako, sana hindi ka na nag-abala iha," sambit ni Tita Jillian, "Pero salamat sa effort mo ha, we really appreciate it," she thank me.

"Thank you din Pinsan!" tuwang sambit ni Kuya Ash. "Nauulol ka na naman Kuya Ash," pang-aasar ni Ate Jallaine. I just laugh with them.

They appreciate my lil' efforts with them. "Pasensiya na po, ito lang po kasi ang nakayanan ng budget ko. Babawi na lang po ako next christmas, pasensiya na po," I apologize.

"You don't need to apologize; we appreciated it, Apo," Mamita said. "Yes, apo. We appreciate this simple effort of yours," she added.

"By the way may regalo din kami para sa inyo," Tita Annalyn said. "Sana 'di na po kayo nag-abala," nahihiya kong sambit. "Ganoon din kami sa'yo kanina, kaya hayaan mo na," she said.

I don't know what to say. Ang dami nilang binigay sa'min nila Cindy. Tuwang-tuwa ang kapatid ko dahil sa mga bago niyang laruan. Sila Ate Brenda din ay binigyan ako ng regalo, hinayaan ko na lang dahil baka magalit pa sila sa'kin kapag nagreklamo ako.

May binigay din sila kay Rio, tinuring na talaga nilang pamilya ang taong mahal ko. It felt my heart warmed, because of that.

Puro bags at damit na mamahalin ang mga binigay nila sa'min ni Mama. Hindi ko naman kailangan nito. Mas gusto ko nandito lang sila kahit wala ng regalo.

"Thank you po mga tita't tito, sobra naman po ito," nahihiya kong sambit. "Ano ka ba? You deserve it naman eh," singit ni Ate Yelena. Do I?

Nag-thank you na lang ako sa kanila. "Oh ito naman regalo namin sa'yo ng Mamita mo," Lolo Daddy gave me a small gift. I wonder what is inside of it. "Go open it," he said.

Sinunod ko naman ang gusto niya. Hindi ko alam mararamdaman ko ng makita iyon. It was a car key!

"Para saan po ito Lolo Daddy?" I asked. "It's our christmas gift for you," Mamita said. "Sobra naman na po ito, hindi─" hindi ko natuloy ang sasabihin ko dahil pinutol nila. "Huwag mong ibalik, sa'yo talaga iyan. We want it to gave it to you for being a intelligent student." Mamita said.

Puwede naman iba na lang ang iregalo nila but here it goes, bawal ko naman bawiin na. Hays.

"Sana all binibigyan ng Car," parinig ni Ate Brenda. "Bili ka ng iyo," bara ni Ate Yelena. "Next life kapag super yaman ko na, ibibili ko kayong lahat ng madaming cars," she joked. "Talaga?" lumiwanag ang mukha ni Kuya Ash. "Na laruan," sunod nito.

"Whatever," Kuya Ash rolled his eyes. Nagtawanan naman kami dahil sa kanilang dalawa, grabeng bardagulan ng magkapatid ito parang mga bata.

After a minute, naisipan ko munang umakyat. Hindi ko alam sinundan pala ako ni Rio. "Hey Love," he hugged me from behind. "Akala ko hindi mo ako sinundan," natatawang sambit ko.

"May gift ako sa'yo," he said. May binigay siya na maliit na box. Nang buksan ko iyon isang moon necklace ang nakita ko. "Ang ganda naman nito, pero mahal ito," singhal ko. "Mahal naman kita, kaya okay lang," he said. "Kahit na," I said. "You deserve it," he said.

"Akin na at suot ko sa'yo itong necklace." abot niya sa'kin ng necklace. Sinuot niya iyon sa leeg ko. It was pretty. "May regalo din ako sa'yo," I remembered. Agad ko naman kinuha 'yung gift ko for him. "Sabi ko sa'yo huwag muna ako bilhan ng regalo kasi ikaw lang ay regalo na sa'kin," he said.

"Gusto kong bigyan ka ng makakapag-paalala sa'yo na sa'kin ka," I said. "I was yours." he simply said.

Binuksan naman niya iyon, it was couple bracelet, sinuot ko na din 'yung akin. "It was infinity bracelet it means of it everlasting affection and Love. My Love for him will be at last.

"Bagay sa atin Mahal," he said. "Mas bagay ka sa'kin," banat ko naman sa kaniya. Nakita kong namula ang kaniyang mukha at tenga dahil sa banat ko sa kaniya. "I love you," I whispered. "I love you too, forever." he said.

"Palagi lang ako nandito para sa'yo, Mahal." he added. "Ganoon din ako sa'yo Mahal," I said. "Merry Christmas Love," he greet. "Merry christmas din." I greet him back.

We just enjoy the whole christmas eve. Hanggang sa mag-decide ng umuwi si Linderio. It's past 3 AM ng umuwi siya, sila Tita naman ay dito na lang natulog dahil masiyado ng gabi. Si Linderio ay hinatid na lang body guards ni Lolo para masigurong, safe siyang makakauwi.

Madami man ang mangyari. Isa lang masasabi ko. Kinakaya ko dahil nandiyan sila. Nandiyan siya.

Madami man ang dadating na hindi natin inaasahan, may masasandigan tayo.

*****

For the past 10 days wala pa din lead kung nasaan si Annalise. We're still not safe. I'm scared of what might happen to us. For the safety of both of us.

"Ano ba laging sinasabi ko sa'yo?" tanong ni Rio. "'Wag ako mabahala dahil makikita din siya," I repeated what he said. "Oh. huwag ka ng mag-alala Mahal, makakaya naman natin 'di ba?" he asked. "Makakaya nga ba?" I asked back. "Oo naman Mahal. Siyempre, makakaya natin dahil kinakaya naman natin eh," he said.

"You always here, to motivate me kahit alam mong hindi na talaga ako okay. Pinipilit mo akong maging okay pa'no ka naman?" I said. "Okay lang ako, gusto ko lang maging okay ka kahit hindi na ako," he said. "Hindi naman puwede iyon," sambit ko.

"Okay ako samantalang ikaw hindi? Gusto ko din okay ka habang nagiging okay ako," sambit ko. "Oo Mahal," he said.

Hanggang kailan? Hanggang kailan magiging ganito?

****

Today is new year's day. Gaya ng sabi ni Linderio, doon ako sa kanila mag-sasalubong ng bagong taon.

Maaga pa lang ay sinundo na ako ni Linderio, kaya naman binaon ko na lang 'yung susuotin ko mamaya sa salubong.

Pagdating namin sa bahay nila ay sinalubong ako ng Mommy niya. "Magandang Araw po Tita," magalang na bati ko. Nag-mano na din ako sa kanilang mag-asawa.

"Buti naman iha, pinayagan ka ng Mama mo?" she asked. "Si Rio po ang nag-paalam Tita kay Mama eh," I answered. "Hay nako talagang bata na iyan," napa-iling na sambit ng Mama niya. Napa-kamot na lang ng batok si Rio. Natawa naman ako dahil doon. "Hayaan niyo na po gusto ko rin naman po makasama siya," naka-ngiting saad ko.

"Sige doon muna kayo sa sala, hinahanda ko palang handa natin mamaya," she commanded. Sumunod naman kaming dalawa. "What do you want to watch muna?" he asked. "Kahit ano," sambit ko.

Siya na ang pumili ng papanoorin namin, this time hindi na siya thriller, kung baga romance movie naman. I'm not into this genre, ewan ko ang cringe lang. Hinayaan ko na lang.

The Movie title was "All the Bright Places." The girl is my fave actress as of the moment I watched the movie.

Hindi ko alam pero ang ganda din pala ng movie na 'to. I love the plot of this movie. I salute to those writer of this story. Hindi ko alam pero may pagka-relate ako sa kaniya. I thought it was romance movie! It was tragedy movie!

"Hey, why are you crying?" he immediately asked me. "Nothing. It was because of the movie. Damn! Bakit iyan pinanood natin?!'' singhal ko sa kaniya. "Chill babe, I'm sorry I don't know that you are having a soft spot on a movie like this," he chuckled. "Kainis ka!" I said.

Hindi ko alam pero ako ang nasaktan ng sobra kay Violet the character. She survive from her trauma, tinulungan siya ni Theodore Finch, the boy who died. All the struggles had been made for the both of them, hindi mawawala ang sakit na mararamdaman mo. Theodore Finch has a Bipolar Disorder. He almost commit suicide or go away far away.

The film emphasizes the impact that one person can have on another's life and the beautiful moments they leave behind. The ending credits of the movie dedicate themselves to those struggling with mental illness and thoughts of suicide, encouraging all to reach out to their own "bright places" in their lives.

They both meet because the destined bind them but sadly, they destined has a purpose to end it.

"What bothers you again?" he asked. "Nothing, it seems familiar to me but it was okay. I was okay." I said.

"Let's just enjoy this new year's eve hmm?" he said. "Oo naman, we will enjoy this," I said.

"Oh tama na muna iyan, gumagayak-gayak na kayo. Simba muna tayo," Tita Iris said. Natawa naman kami. Kaya gumayak na ako. I bought two dresses dahil sabi ni Rio is magsisimba kami, which is fine din naman.

I just wore the simplest dress and light make-up, bumaba na din ako.

"You look perfect," he said. "Oh tama na pang-bobola, nakakarami ka na." natatawa kong sambit. "Hindi naman ako nambobola ah," kamot niya sa ulo niya. "Okay fine, tara na." aya ko sa kaniya.

"Ganda mo Iha," bungad ni Tita Iris. "I told you, hindi ako nambobola," he whispered. "Oo na sige na," natatawa kong sambit.

"Tara na, sa van na tayo sumakay para safe tayong lahat," sambit ni Tito Arden. We are all agreed.

Sumakay na kami sa Van, ang dad ni Rio ang nag-drive kaya naman nasa likod na lang kami.

We remained silent until we reached the church. He held my hand.

Pumasok na kami sa loob ng simbahan, saktong nagsisimula pa lang ang misa.

Nakinig kami buong misa. Hanggang sa matapos na 'to.

May kinita muna sila Tita Iris bago kami umuwi sa kanila.

After a minute nakasakay na kami sa van. Nag-simula ng paandarin ni Tito Theandro ang makina.

"Are you ready later?" he asked while we're on Van. "Oo naman kasama ka eh," sambit ko. "Enebe," kinikilig na sambit ni Rio. "Bakla," asar ko sa kaniya.

"Huwag mo ako sabihan niyan, makikita mo. Nandito lang sila Dad," pagbabanta niya. Binelatan ko na lang siya. I saw his smirk on his side of his lips. Alam ko na 'to. May kabal-balan na naman gagawin 'to.

"Just kiddin' Babe," he said. As if maniniwala ako. Kabisado ko na utak nito.

Inirapan ko na lang siya. Buti na lang at hindi kami naririnig ng Mom at Dad niya baka mahiya ako sa ka-buwisitan ni Linderio. Lagi na lang kasi pinagtitripan ng siraulo.

We just want to enjoy this moment.

Maya-maya lang ay nakarating na kami sa bahay nila. All the food are prepared. I forgot may kasambahay nga pala sila. It was already 10 PM ng makarating kami sa bahay. Kaya naman gutom na din kami. Madami ang ini-handa ni Tita Iris na pagkain hindi ko din alam kung sino pa ang dadating pero sabi naman ni Rio ay wala naman na daw. Ganoon lang daw talaga mag-prepared ng food ang Mom niya.

"Kain lang kayo diyan, masasarap iyan Rachel," sambit ni Tita Iris. I nod. Kumuha na din ako ng pagkain. Gusto ko na rin kumain para naman matikman ko ang pagkain na mga niluto ni Tita.

Ang sarap! "Tita kayo po ba talaga nagluto nito?" I asked. "Oo naman, hindi ba masarap?" malungkot na sambit niya. Agad naman ako nabalisa. "Tita, hindi po. Ang sarap nga po ng luto niyo," I said. "Akala ko hindi mo nagustuhan," she said. "Of course not Tita. Ang sarap po talaga, puwede na po kayo maging chef," I smiled.

Napa-iling na lang siya. "Hay nako, huwag mo na ako bolahin. Sige kain ka lang ng kain para tumaba ka naman," she said. Tumango naman ako.

Bumulong naman sa'kin si Rio. "Dahan-dahan lang Mahal." suway niya sa'kin. Hindi ko napansin madami na pala akong nakakain sa sobrang sarap ng mga pagkain.

"Oo nga pala, ang dami ko ng nakain hala." I said. "It's fine Mahal, but dahan-dahan lang. Baka mabilaukan ka or masuka mamaya," bilin nito. I nod.

Maya-maya lang din naman ay natapos na kaming kumain. Nabusog ako, ang dami kong kinain.

Naghintay muna kami ng ilang minuto bago lumabas. Bumili si Tito Arden ng losis at fountain para mamaya sa pagsalubong sa bagong taon.

"Let's go outside!" aya ng Mommy niya.

Sumunod naman kami and he held me on my waist.

Ilang minuto na lang bagong taon na. Panibagong pagsubok na dadaan.

"10!"

"9!"

"8!"

"7!"

"6!"

"5!"

"4!"

"3!"

"2!"

"1!"

"HAPPY NEW YEAR!!!!" we yelled.

"Happy new year, Mahal," he greets. I smiled at him. "Happy new year din, Mahal," I greeted him back.

"Too many years with you," he said. "Too many with you to Love," I said.

We just enjoy the whole celebration of the new year.

Binati ko na din sila Mama at sila Tita.

*****

The next day, I woke up in an unfamiliar place. Ah I remember, dito ako natulog kila Linderio nga pala.

Ayaw nga pala ng Mom at Dad niya umuwi ako dahil delikado pa din sa daan. Hindi namin alam baka nag-aabang si Annalise sa'min.

Bakit ang bigat ng bewang ko? Tumingin ako sa paligid nakita ko siya sa tabi ko. Siya pala ang nakayakap sa bewang ko.

"Good Morning," I greet him kahit alam kong tulog pa siya. "Wake up sleepy head," I said. Mas lalo pa niyang hinigpitan ang yakap sa'kin. "Rio!" suway ko.

"Later please." he groaned. "No, tara na sa baba," I said.

Kinalas ko ang yakap niya sa'kin. Bumangon na din siya at lumapit sa'kin. "Good Morning too," he kissed me on my forehead.

I smiled dahil sa mga sweet gestures niya sa'kin. I feel blessed to have him.

I've wished for too many years with him.

Bumaba na kami, naabutan namin ang Mom at Dad ni Rio. Bakit parang hindi sila okay? Kinabahan ako bigla dahil doon.

Napansin din siguro iyon ni Rio, "Mom what's goin' on?" he asked his Mother. "Rachel," napatingin sa'kin ang Mom niya.

"Your Grandfather was in a critical condition," she said. Biglang gumuho ang aking mundo. "T-tita a-ano nangyari?" nanghihina kong sambit. "May nanloob daw sa bahay ng Lolo mo, kung saan naganap ang celebration nila for new year. Hindi naman daw totally na nilooban ang Lolo niyo dahil wala naman daw kinuha na gamit. Mukha daw ikaw ang punterya ngunit nakita siya ng Lolo mo nanlaban daw ang suspect," she explained.

Nanghihina ako. Hindi ko namalayan umiiyak na pala ako. Tumingin ako kay Rio. "R-rio tara na sa hospital," iyak kong sambit. "Huminay ka muna Iha," tahan ng kaniyang Ina sa'kin habang si Rio ay gumagayak na. "T-tita kasalanan ko po," iyak kong sambit. "Shh, hindi mo kasalanan," pag-aamo nito sa'kin.

Maya-maya lang ay bumaba na si Linderio dala na din ang gamit ko. "Let's go," aya nito sa'kin Sumunod naman ako sa kaniya. He drove me off to the hospital where Lolo Daddy are healing.

Nang makarating kami ay agad kong nakita si Mama na galing lang sa iyak. Lumapit ako sa kaniya. "Mama," iyak kong sambit. "'Nak! Salamat sa Diyos at ligtas ka," mangiyak-iyak na sambit ni Mama, niyakap niya ako. "Ma, asaan si Lolo?" I asked. "Nasa ICU," malungkot na sambit niya.

"Ma, ano nangyari?" I asked. "We think that was Annalise, siya lang naman ay may pakay sa'yo," she said. "P-Pa'no?" utal kong sambit. "Hindi namin alam pero pinapa-imbestigahan pa namin," she said.

Nanlumo ako at mas lalong nabahiran iyon ng galit dahil kay Annalise. "Mama, I'm sorry." I apologized. "Mama, dapat ako 'yon. Hindi si Lolo Daddy ang nahihirapan dito." I said. "Hindi mo kasalanan Anak," pag-aamo niya.

I don't know what to do anymore. I feel suffocated. Nakakasakal na. Nakakapagod na. Hindi ko na alam paano kami makakaahon dahil dito.

"Hey Love, nandito lang ako para sa'yo," he said. "Hindi ko na alam gagawin ko Mahal," napasalampak 'ko sa sahig. Si Mama naman ay pumunta muna sandali sa ICU. "Hey, don't lose hope. Don't worry, mahahanap din natin agad si Annalise. Okay?" he was trying to cheer me up. But he failed.

"Hindi ko siya mapapatawad," I said.

Hindi ko alam kung ano puwede kong gawin doon. Kapag nakita ko siya.