Het geluid van de bel galmt door de lokalen en ik slaak een zucht van verlichting. Ik heb er een hekel aan mijn schooldag af te moeten sluiten met wiskunde, maar op maandag is dit helaas altijd het geval.
De docent mag mij niet zo erg. Hij verwacht dat ik 45 minuten lang aandachtig luister naar zijn uitleg en actief antwoord geef op zijn vragen. Mijn korte concentratieboog maakt dit jammer genoeg niet mogelijk. Dit is ook de reden dat ik absoluut faal in wiskunde. Ik heb al eerder Daimon om uitleg proberen te vragen, wat me het laagste cijfer van het jaarlaag opleverde. Nooit meer doen dus.
Op het feit dat wiskunde niet bepaald mijn sterkste vak is na, ken ik ook nog eens niemand in mijn cluster. Daimon en Janet zitten wel in hetzelfde cluster. Ik voel me dus verveeld en eenzaam.

Nu de bel mijn vrijheid heeft aangegeven, spring ik dan ook als eerste op en gooi mijn boek en pen in mijn tas.
"Dag meneer Verhagen, het was weer een interessante les!", roep ik terwijl ik het lokaal uitren. Ik kijk niet achterom, voor het geval dat hij het nodig vind om mij terug te roepen.

Buiten adem kom ik aan lopen bij mijn kluisje. Daimon staat daar al op mij te wachten. Ik glimlach naar hem en trek mijn kluisje open. Snel doe ik mijn wiskundeboeken erin en sla hem weer dicht.

"Hoe was de le-"

"Niet eens vragen, Daimon", zeg ik terwijl ik wegloop. Hij haalt zijn schouders op en volgt me naar buiten. We gaan elke dag na school naar mijn huis. Deze ligt hier namelijk het dichtst bij. Hier maken we eventueel ons huiswerk of doen we iets leuks tot het etenstijd is. Dan besluiten we, aan de hand van wat onze moeder hebben klaargemaakt, bij wie we willen eten.

"Heb je nog huiswerk?", vraagt Daimon terwijl we op een drafje naar mijn huis lopen.
"Ja wiskunde, maar ik ben mijn boeken in mijn kluisje vergeten", lieg ik. Ik vind wel dat ik genoeg wiskunde op een dag heb gezien.

"Alweer vergeten? Net zoals vrijdag. En donderdag. En woensdag. O ja, en dins-"
"Valt het zo erg op?" onderbreek ik hem lachend.
"Een beetje maar", zegt hij sarcastisch. Ik glimlach onschuldig en sta stil voor onze deur. Snel haal ik mijn sleutels uit mijn tas en doe de deur voor ons open.

"Mam, we zijn thuis!" roep ik door het huis.
"In de keuken!" roept ze vrolijk terug.

We lopen naar de keuken en gaan zitten op de stoelen aan de kookeiland.
"Hoe was jullie dag jongens? Ik zet alvast thee voor jullie klaar."

"Het was....interessant", zegt Daimon beleefd.
"Interessant?" snuif ik, "Het was gewoonweg verschrik-". Daimon zet me aan het zwijgen door een harde kneep in mijn been en de tranen springen mij in de ogen.

"Hoe het ook was, wij gaan gamen", zeg ik terwijl ik van mijn stoel afspring.
"Jij gaat helemaal nergens naartoe", zegt mijn moeder streng, "Hebben jullie je huiswerk al gemaakt?"

"Nee, maar Katy is spijtig genoeg haar wiskundeboeken in haar kluisje vergeten", zegt Daimon medelevend.
"Alweer?" vraagt mijn moeder ongelovig, "Hoe het ook zij, Fay heeft morgen een bakesale op school. Jullie gaan lekker cupcakes bakken!"

Ik kijk naar Daimon's veel te blije gezicht en ik rol met mijn ogen.
"Nee mam, dat gaan we niet", zeg ik terwijl ik een poging doe Daimon van zijn stoel af te trekken. Ik krijg hem er niet af en kijk hem aan. Met een pruillipje en zijn puppy ogen blijft hij zitten.
"Ik wil cupcakes bakken", smeekt hij. Een extra harde zucht verlaat mijn mond.
"Vooruit dan maar", mompel ik.

Mijn moeder, Josie, loopt naar de bloemen toe die ik gister slordig in een vaasje heb gezet. Ze ruikt eraan en knikt.
"Mooie bloemen maar waar komen ze vandaan?" vraagt ze terwijl ze haar blik op mij richt. "Heb ik soms een geheime aanbidder?" grinnikt ze. Ik trek een wenkbrauw op.
"Mam, nee dat heb je niet. Nu gaan wij cupcakes bakken doeiii!" zeg ik waarna ik haar de keuken uit duw. "Je hebt er wel opeens heel veel zin in, of probeer je iets te ontlopen?" zegt ze met een zwoele blik. Sarcastisch kijk ik haar aan. "Nee mam, ik heb dit liever gewoon snel klaar", lieg ik. Ik zie aan haar gezicht dat ze er niks van gelooft dus sluit ik gewoon de deur.

Ik klap in mijn handen, pak twee roze schorten uit de la en gooi er één naar Daimon. Hij doet hem om en poseert erin. Ik maak een duckface met een modellen pose. Samen lachen we en beginnen het recept te lezen.
"Honderd gram bloem, tachtig gram boter, twee eieren en driehond gram suiker", leest Daimon voor.

"Driehonderd gram suiker!? Dan wordt ik hartstikke dik!" Gil ik als een typisch zeikende vrouw. "Deze cupcakes zijn gelukkig ook niet voor jou bedoeld", zegt Daimon terwijl hij zijn handen om mijn middel legt. "Wat dacht je? Dat ik er niet een paar voor mezelf achter ging houden?" grinnik ik.
Een lach verlaat Daimon's mond. "Oja, dat had ik kunnen weten."

We stoppen alle ingrediënten in de kom. Ik pak de mixer en begin te mixen.
"Aaaaah", gil ik paniekerig. Ik probeer de mixer uit te zetten maar al mijn pogingen falen. Daimon drukt het goede knopje in en kijkt me met open mond aan. Zijn hele gezicht zit onder het bloem en ik onderdruk mijn lach. "Katy! Bloem kan je niet zomaar mixen! Dan stuift het op en ligt het overal!" roept Daimon.
Ik kan mijn lach niet meer inhouden en begin hard te lachen.

"Dit gaat nog wel eventjes duren", mompelt hij terwijl er een grijns op zijn gezicht verschijnt.