Ik hoor geschuifel in de gang en trek mijn deken verder over mijn hoofd.
"Katy, dit gaan we niet weer doen!" zegt mijn moeder terwijl ze de gordijnen opentrekt. Ik kreun en begraaf mijn hoofd verder in het kussen.
"Janet wacht beneden op je", zegt ze enthousiast. Ik gluur van boven mijn deken en zie haar heupwiegend weglopen.  Langzaam trek ik mezelf overeind en zucht diep uit.
Een hoge gil galmt door het huis. Geschrokken wrijf ik in mijn ogen. Janet komt schreeuwend aanrennen en duwt me overeind.

"Katy, je vertelt me nu alles. Ik heb van je moeder waarschijnlijk het grootste deel al gehoord."
Zuchten rol ik met mijn ogen en vervloek mijn moeders geroddel in stilte. Ik laat me weer achterover vallen en trek mijn deken over mijn lichaam.

"Het begon.... perfect, je weet het, Daimon kan niet anders."Janet knikt als teken dat ik verder moet gaan. Ik vertel haar over het rolschaatsen, de massage en het eten. Ze staart me dromerig aan. "Wat wordt je verwend zeg!" Ik voel dat ik begin te blozen en knik.
"Nu komt het beschamende gedeelte. Ik lag bovenop Daimon, oke dat klinkt raar, niet op die manier", giechel ik. "We stonden op het punt te gaan zoenen maar toen kwam mijn moeder op het dak. We schrokken ons kapot en het moment was voorbij. Ik moest een smoes verzinnen en ja, daarna was het klaar. Hij zette me thuis af, we gaven een knuffel en dat was het." Ondertussen heeft Janet een pijnlijke gezichtsuitdrukking op haar gezicht.

"Dàt... dat is echt heel awkward... Maar bekijk het van de positieve kant! Jullie gingen zoenen!" roept ze om me op te beuren. Ik trek de deken over mijn hoofd heen. "Ik ga niet naar school vandaag! Ik kan hem niet zien!" gil ik.

''Wil je dit echt weer doen?'' zucht Janet. Nog voordat ik antwoord geef, trekt ze de warme dekens van me af. De kou slaat me om mijn lichaam en ik slaak een harde gil.
Janet staat ondertussen al bij mijn kast en haalt er een legergroene, wollen trui uit, die net niet over mijn knieën valt. Dan pakt ze nog een mailot, een zwarte riem en korte zwarte laarsjes.
''Sta nu op, voordat ik je ook nog eens ga aankleden'', zegt ze streng.

Ik ril bij de gedachte en spring op. Ik geef haar een dode blik en grijp de kleren uit haar armen. Snuivend loop ik de badkamer in en trek de kleren aan. Ik bots tegen de verwarming aan die toch wel heel lekker warm is. Rustig ga ik er tegenaan staan en warm mezelf op. Een agressieve klop klinkt op de deur.
"Katy! Wat zit je toch allemaal te doen?" roept Janet dreigend. Ik zucht diep uit en maak mezelf los van de verwarming. Een rilling gaat door mijn lichaam. Ik verberg mezelf dieper in mijn trui en loop de badkamer uit.

Janet kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik geef haar een sarcastische blik terug en wil weer op mijn bed neerploffen. "Nee nee nee Katy!" roept Janet terwijl ze me tegenhoudt. Ze haalt een borstel door mijn haar en duwt me mijn kamer uit. Ik loop de keuken in en maak een boterham met kaas voor mezelf. Janet staat in de gang te fluisteren met mijn moeder maar ik negeer het. Hoe moet ik Daimon nog onder ogen komen? We willen allebei duidelijk meer maar hoe gaan we dat doen? Wat moet ík doen?

Janet komt de kamer binnengelopen en pakt mijn tas op. Ze stopt er wat eten en een fles water in. "Kom, we moeten gaan. Daimon was al weg zei hij, geen idee waarom", zegt Janet. Een gevoel van opluchting raast door mijn lichaam. Gelukkig hoef ik hem nu niet meteen te zien. Op school ga ik wel met hem praten. We hebben het eerste uur samen Nederlands dus daar kunnen we wel kletsen. We gaan even wat dingetjes verduidelijken. Ik prop het laatste stuk brood in mijn mond en sta met een glimlach op. Wat stelde ik me toch ontzettend aan. Daimon is Daimon, daar kun je gewoon mee praten.

Janet en ik fietsen naar school en komen net voor de bel binnen. Snel geef ik Janet een knuffel en loop naar mijn lokaal. Zachtjes doe ik de deur open en loop naar binnen. Rustig adem ik uit, maar ik voel de zenuwen al opborrelen. Ik denk er verder niet bij na en loop automatisch naar de plek waar Daimon en ik samen zitten. Als ik opkijk stokt mijn adem in mijn keel. Vera. Met een triomfantelijke glimlach kijkt ze me aan. Ik probeer oogcontact met Daimon te maken maar hij is te druk bezig met prutsen aan zijn schrift. Ik klem mijn kaken op elkaar en speur de klas af. Fijn. Nog maar één plek. Haastig loop ik naar de stoel en zet mijn tas neer.

Ik voel dat iemand me van de zijkant grijnzend aan zit te kijken.

"Met het verkeerde been uit bed gestapt schatje?" vraagt een onbekende stem. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem aan. Een schokje gaat door mijn lichaam en een beetje verbluft staar ik hem aan. Er ontstaan lachrimpeltjes rond zijn ijsblauwe ogen. Hij haalt een hand door zijn zwarte volle haar. Grijnzend knipoogt hij. Blozend kijk ik weg en pak mijn spullen uit mijn tas. Ik adem via mijn neus in en kom met nieuw zelfvertrouwen overeind.

''Nee. Het gaat prima. Perfect zelfs!'' zeg ik met onnodige handgebaren. Geamuseerd staart hij me aan en fluit hij. Een rimpel verschijnt tussen zijn wenkbrauwen, waardoor het kleine litteken erboven meer opvalt.
Nonchalant herpak ik mezelf en plof neer op mijn stoel. Tenminste, op de plaats waar ik dacht dat mijn stoel was. Ik plof neer op de grond.

Geen betere manier om hem te laten zien wie ik ben.