Ik hoor de deur dichtgaan wat betekent dat mijn moeder naar haar date is. Ik wil echt dat ze blij is, ze verdient het maar ik weet niet of mijn hart het kan verdragen. Ik zucht en pak mijn wiskunde boek erbij. Ik moet nog twee paragraven maken. In de les heb ik er maar één afgekregen. Belachelijk dat je er drie per week moet maken, hoe kan ik dat nou doen als ik er niet eens iets van snap?

Ik begin aan de eerste som. A snap ik, dat is altijd zo'n flutvraag, maar bij B geef ik het al op. Ik leg mijn hoofd in mijn handen en wrijf over mijn slapen. Hoe moet ik nou weten wat de afstand van het ene punt naar het andere punt in een parabool is? Ik gooi mijn potlood neer en besluit Daimon te bellen. Heel misschien kan ik zijn uitleg toch wel gebruiken.

"Hey Katy", neemt Daimon op.
"Hey, misschien moet je me toch wel uitleg gaan geven over wiskunde", mompel ik, hatend om mijn ongelijk toe te geven.
"Maar alleen omdat ik geen andere keus heb! Anders had ik het wel aan iemand anders gevraagd! Ik zal die 1,7 niet vergeten van de vorige keer."
Ik weet dat hij nu staat te grijnzen aan de andere kant van de lijn.
"Vooruit dan, ik ben me nu net aan het omkleden van softbal dus ik ben er in een uurtje", zegt hij.
Plots stel ik hem voor zonder shirt en ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen. Die brede schouders, lichte sixpack en goudgebruinde huid. Ik sla mezelf in mijn gezicht en schud mijn hoofd door elkaar. Hij mag dan wel knap zijn, maar niet op dié manier.

"Katy?" Hoor ik hem door de telefoon zeggen.
"Ja sorry, is goed. Tot zo, doei" , zeg ik vluchtig waarna ik snel ophang. Ik plof op mijn bed neer en kijk naar het plafond. Ik heb er foto's opgeplakt van allerlei dingen. Bijvoorbeeld van toen ik in London was, foto's met Fay, met mijn moeder en met Daimon. Vooral Daimon staat er heel vaak op. Ik loop naar mijn computer en print de foto van het vieze gezicht vol bloem van Daimon af. Ik kies een mooi plekje uit en plak hem daar op.

Om de tijd te doden leg ik mijn spulletjes voor wiskunde recht en plof vervolgens neer op mijn bureaustoel. Ik open Instagram en kom langs een foto van Vera. Ze hangt om de hals van een jongen en geeft hem een neppe zoen op zijn wang. De jongen heeft zijn handen om haar heupen en lacht breed. Zijn witte tanden vallen op bij zijn gebruinde huid.
Waarschijnlijk ben ik de enige die foto's zo precies bekijkt, ik ben echt geen stalker hoor.

Ik schrik op van het geluid van de bel en loop naar de deur.
"Hoe vaak heb ik nou al gezegd dat je gewoon binnen mag komen met de sleutel onder de plantenpot?" zeg ik tegen Daimon. Hij wuift het weg en stapt naar binnen. "Jaja, zal ik doen de volgende keer."
Hij loopt naar boven en ik loop hem achterna. Hij neemt plaats aan mijn bureau en buigt zich over mijn boek.

"Dít snap je niet?" vraagt hij ontzet. Ik geef hem een sarcastische blik. "Nee", snauw ik. "Oke, rustig, kom maar zitten", hij schuift de stoel, waar hij niet op zit, naar achter zodat ik plaats kan nemen.
"Goed, je doet dus-" ik volg zijn hele uitleg al niet meer. Het enige waar ik me op kan focussen zijn onze knieën die elkaar zachtjes aantikken, onze armen die soms tegen elkaar aankomen en tintelende plekjes achterlaat.

"Katy ik vroeg je wat", Daimon zwaait met zijn hand voor mijn ogen. Ik schiet overeind. "Wat? Ja sorry. De afgeleide van y=2x+10? Dat is y'=2." Antwoord ik. Verbaasd kijkt hij me aan. "Goedzo, we komen vooruit."

De volgende drie uur besteden we aan wiskunde en daarna vertrekt Daimon naar huis. Ik maak nog wat huiswerk voor andere vakken en ben opgelucht als ik klaar ben. Het is pas zaterdag en ik heb alles al af, het is een wonder. Normaal bewaar ik alles tot zondagavond waardoor ik het op het laatste moment moet doen.

Mensen uit mijn klas doen hun huiswerk niet en snappen niet waarom ik het wel doe. Sorry hoor maar anders snap ik er al helemaal niks van op het examen. Ik zit in 5 havo en wil graag slagen, al moet het met veel moeite en bijles van Daimon.
Vermoeid zet ik een kop thee en plof ik neer op de bank. Langzaam nip ik aan mijn thee, maar leg het al snel terug als ik het tipje van mijn tong verbrand. Zuchtend pak ik mijn telefoon en scrol weer een beetje door instagram. Dan beantwoord ik Daimon's appje dat net binnenkomt.

Daimon:
Alohaa

U:
Bonjourrr

Daimon:
Alles goed?

U:
Nee. Ik heb zojuist mijn hele tong verbrand!!

Daimon:
Aaahw. Ben je wel klaar met je huiswerk?

U:
Natuurlijk je kent me toch, ik ben een voorbeeldige leerling.

Daimon:
Natuurlijk, wat jij wilt... Wil je vanavond mee naar de kermis?

U:
Kermis?! JA

Daimon:
Goedd ik haal je over een uurtje op.

U:
Is goed tot zooooo

Daimon:
Tot zo Kate

U:
*Katy

Daimon:
Kate

U:
pfffft

Daimon:
❤

Met een grote glimlach op mijn gezicht leg ik mijn telefoon weg en begin ik me klaar te maken.

Waarom vind ik het zo belangrijk er leuk uit te zien?