JASON SMITH

Die middag loop ik samen met Violet de bioscoop in. 'Waarom wilde je eigenlijk per see naar deze film?' vraagt ze. We lopen hand in hand door de gangen. 'Oh gewoon,' zeg ik zo nonchalant mogelijk 'ik vond de trailer wel leuk'

Door in te breken in Mila's e-mail kon ik achterhalen voor welke film ze tickets had besteld. Dat kind gebruikt al eeuwen lang het wachtwoord milaisdebeste123.

Wanneer we de wachtruimte voor onze bioscoopzaal inlopen zie ik Mila en Nathan al zitten. Ze zitten samen uit een bak popcorn te eten. Ik probeer snel te gaan zitten achter een paal, zodat Mila me niet ziet, maar het is al te laat.

'Jason?' Hoor ik van achter de paal.
Ik zucht en sta op. Zogenaamd verast kijk ik haar aan. 'Hey jullie ook hier? Wat een toeval.'
Ze trekt haar wenkbrauw op. 'Meekomen. Nu.'

Violet kijkt me vragend aan. Ik rol met mijn ogen om haar duidelijk te maken dat ik het ook vervelend vind dat Mila onze date onderbreekt.
'Ben zo terug' zeg ik haar.
Mila knikt naar Nathan en trekt me dan mee richting de snoepautomaten. Ze duwt me ik een hoekje naast het automaat, zodat we uit het zij van Violet en Nathan staan.

'Wat denk je wel niet?' Sist ze boos.
'Waar heb je het over?'
Ik kan een grijns niet onderdrukken. Ze ziet er echt sexy uit als ze boos is. Meteen betrap ik mezelf op wat ik denk. Focus Jason.

Ze timmert met haar wijsvinger op mijn borst. 'Jij bent niet "toevallig" bij deze film. Je volgt me gewoon sukkel!'
Ik steek mijn handen omhoog. 'Ik heb geen idee waar je het over hebt.'
'Ach hou toch op. We weten allebei dat je hier bent om me in de gaten te houden. Of beter gezegd om Nathan in de gaten te houden.'

Ik lach. 'Je voelt jezelf wel heel belangrijk hè?'
Ze knijpt haar ogen samen. 'Hoezo?'
'Omdat je denkt dat ik je "achtervolg". Ik ben hier gewoon om samen met Violet deze film te kijken. Violet heeft deze film uitgekozen.'

'Je wist dat ik vanavond naar de bioscoop zou gaan.' Ze zet haar handen demonstratief in haar zij.
'Ik wist toch niet naar welke film en hoe laat.'
Ze zucht. 'Dus je bent hier gewoon toevallig bij dezelfde film als ons om precies dezelfde tijd als on op precies dezelfde dag als ons?'
Ik knik hevig.
Ze haalt haar schouders op. 'Het zal wel, laten we terug gaan naar Nathan en Violet.'
Ik knik. Samen lopen we naar hen toe.

Voordat ik ook maar iets tegen Violet kan zeggen vraagt Mila aan haar: 'Wie heeft deze film eigenlijk uitgekozen?'
Violet kijkt haar niet begrijpend aan. 'Jason hoezo?'
Mila kijkt me triomfantelijk aan. 'Oh gewoon interesse' zegt ze sarcastisch. Ik krab ongemakkelijk in mijn nek.

MILA RASMEN

Wat een sukkel. Wat denkt hij wel niet? Dat hij me moet beschermen tegen Nathan?

Op dat moment gaan de deuren van onze zaal open. Ik trek Nathan mee aan zijn arm. Met grote passen been ik de zaal binnen. Jason zoekt het maar uit.

'Was gezellig!' Roept Jason me na. Ik steek mijn middelvinger op en kijk niet om.

Nathan en ik zoeken onze stoelen en nemen plaats. Al die tijd heeft hij niks gezegd. 'Sorry voor mijn neef' verontschuldig ik me.
Hij haalt zijn schouders op. Ik denk dat het hij bedoelt dat het niet erg is. Of zoiets.

Zodra de film begint kijk ik onopvallend de zaal rond. Ik zie Jason nergens. Vreemd. Misschien zijn hij en Violet weggegaan.

Dan hoor ik zijn stem. Met ene ruk draai ik me om. Ze zitten precies een rij achter ons.
Hij vangt mijn blik op en houdt grijnzend zijn kaartje omhoog.
'Stoelnummer acht- en negentwintig. En stoelnummers kun je niet kiezen Mila.'

Ik negeer hem. Het irritante is dat hij nog gelijk heeft ook. Van alle stoelen die beschikbaar waren heeft hij toevallig de stoelen achter ons gekregen. Ik draai me weer om en besluit van de film te gaan genieten.
Wat aardig lukt, totdat Jason en Violet om de seconde beginnen te giebelen. Alsof ze een verliefd stel van dertien zijn.

'Kan het iets zachter?' Vraag ik geïrriteerd.
Jason trekt zijn wenkbrauw op. 'Sorry, ik wist niet dat je er last van had.'
'Nou wel dus' snauw ik.

Het blijft een minuut of twee stil en dan beginnen ze weer te giebelen. De kleuters.
'Kan het even wat zachter?' Ik schrik van de hardheid van mijn stem. Hier en daar klinkt er 'sssstt' vanuit de zaal.

Jason knikt lachend. 'Sorry we doen ons best.'
Natuurlijk beginnen ze daarna weer. En dan, zonder enige aanleiding, grijp ik Nathans kraag vast en zoen hem vol op zijn mond.
Ik voel hoe Nathan terugdeinst, maar dan meegaat in wat ik doe.
Ik hoor Jason achter me kuchen.

Dan laat ik Nathan eindelijk los. 'Laten we gaan' zeg ik zacht. Nathan knikt en we staan allebei op. 'Jouw of mijn huis?' Vraag ik uitdagend, terwijl ik een wenkbrauw naar Jason optrek. Hij kijkt hoofdschuddend weg. 'Bij mij is niemand thuis' voeg ik eraan toe.
Nathan bromt iets onverstaanbaar en loopt dan richting de uitgang. Ik zwaai Jason en Violet gedag en loop ik achter hem aan.

Ik zal Jason eens laten zien hoe hard ik hem nodig heb....