MILA RASMEN

Vandaag slaapt Jason weer thuis. Het moest van zijn vader, omdat hij zijn biologische opa en oma vandaag gaat ontmoeten.
Ze komen bij hem op bezoek.

Hoe raar is dat?! Jason heeft een andere opa en oma dan ik. Niet dat de mijne nog leven, maar toch.

Voor ome Rick is alles nog veel heftiger. Hij gaat vandaag zijn ouders ontmoeten. Kan je je dat voorstellen? Dat je na ongeveer 45 jaar je ouders weer ontmoet. Nou ik niet.

Ik heb mijn vader ook nooit gekend, maar....

'Mila ik wil niet' haalt Jason me uit gedachten.
Verward kijk ik op. 'Huh wat?'.

'Ik wil die mensen niet ontmoeten' herhaald hij serieus.
Ik kijk hem met medelijden aan. 'Dat snap ik, maar....'.
Maar wat? Ik heb geen idee wat ik moet zeggen.
'Maar.... je zou wel moeten denk ik?'.
Jason zucht diep. 'Ik weet gewoon zeker dat ze nooit zo aardig zullen zijn als onze opa en oma, ik bedoel mijn peetoma en peetopa' zegt hij met een verbeten gezicht.
Ik knik zwijgend. Ik heb geen idee wat ik moet zeggen.

'Wat als het verschrikkelijke mensen zijn?'.
Ik haal mijn schouders op. 'Dat zien we dan wel weer'.
'Ga nou maar' dring ik voorzichtig aan.
'Anders krijg je later spijt dat je ze nooit hebt ontmoet'.
Hij kijkt me lang aan. Ik zie de pijn in zijn ogen. 'Je hebt gelijk' zegt hij dan toch.

Hij staat op en loopt sloom naar de deur.
'Wens me succes'.
Ik sta op en trek hem in een knuffel. 'Succes'.

JASON SMITH

Ik sluit zacht de voordeur van mijn achter me. Zo langzaam mogelijk loop ik door de gang. Ik ben hier lang niet meer geweest.

Vanuit de woonkamer klinkt een gesprek.
'Jason is hier over een paar minuten' hoor ik mijn vader zeggen.
Op dat moment stap ik de woonkamer binnen.
Het gesprek valt stil en iedereen kijkt mij aan.

Voor me zitten ze. Mijn opa en oma. En ik kan je één ding vertellen....
Ik haat ze nu al.

Mijn opa ziet er groot en lomp uit, hij kijkt op mijn vader. Ik durf te wedden dat hij net zo agressief is. Geen wonder dat mijn vader uit huis is geplaatst.

Mijn oma is klein en tenger. Ze kijkt me met minachting aan.

Mijn vader is de eerste die iets zegt. 'Jason, jongen'. Hij probeert vrolijk te klinken, maar slaagt daar niet in.

'Goedendag' begroet mijn oma me, met een hoge en bekakte stem.
Ik knik naar haar. 'Hoi' zeg ik ongemakkelijk.

'Hallo' zegt mijn opa met zijn zware brom stem.
'Hallo'.

Ik loop naar de bank toe en ga naast mijn moeder zitten.
'Jason dit zijn Trace Smith en Maria Smith'.
Trace en Maria. Gatver wat een verschrikkelijke namen.

'Trace, Maria, dit is Jason, onze zoon' stelt mijn vader me voor.
'Leuk je te ontmoeten jongen' bromt mijn opa.
Ik kijk hem kort aan. Wat een vreselijke man is het.

'Jason' fluistert mijn vader in mijn oor. Een por in mijn zij volgt.
'Ingelijks' antwoord ik dan toch maar.

'Je lijkt er op je vader' merkt mijn oma op.
'En bedankt' fluister ik net iets te hard.
'Pardon?'. Verward kijkt ze me aan.
'En bedankt!' Herhaal ik opgefokt, nu wat harder.
'Sorry jongeman, maar jouw vader is wel onze zoon!' Gaat ze tegen me in.
Ten eerste waarom noemt ze me jongeman?!
Ten tweede. 'Dus?'.
'Ik heb liever niet dat je zo over hem praat'.

'Want?' Vraag ik.
Mijn oma kijkt me gefrustreerd aan, maar geeft geen antwoord op mijn vraag.
'Als jullie zo blij zijn met mijn vader als jullie zoon. Waarom hebben jullie hem dan ooit uit huis laten plaatsen?!' Roep ik boos.
Ik veer overeind.
'Jason rustig' probeert mijn vader me te kalmeren.

'Rustig?' Herhaal ik vol ongelooflijk. 'Hoe kan ik nou rustig blijven?'.
Iedereen kijkt me aan nu.
'Deze mensen' zeg ik wijzend naar mijn opa en oma.
'Hebben mijn hele leven verwoest!'.
'Jongeman' stamelt mijn oma weer.
Ik geef haar nog één boze blik. 'Ik hoef jullie nooit, maar dan ook nóóit meer te zien!' Schreeuw ik voordat ik de kamer uit stamp.
Ik stap in de auto en rij regelrecht naar het huis van Mila.

MILA RASMEN

Ik staar wat uit het raam als ik de voordeur hoor opengaan.
'Hey Jason' hoor ik mijn moeder zeggen.
Een paar seconden later gaat mijn kamerdeur open.
'Hey jij bent snel terug' begroet ik hem.

Verslagen kijkt hij me aan.
Zijn ogen zijn rood van de tranen.
'Gaat het wel?'.
Hij slikt. 'Nee'.

Meteen sta ik op en trek ik hem in een knuffel.
Hij slaat zijn armen om me heen en trekt me dicht tegen zich aan. Zijn hoofd verbergt hij in mijn haar.
Een tijd lang blijven we zo staan. Zijn schouders bewegen schokkerig op en neer.

'Slaap je toch maar weer hier dan?'.
Hij knikt. 'Als dat mag'.
'Natuurlijk mag dat'.

Ik kijk op mijn wekker. 'Zullen we maar vast in bed gaan liggen?'. 'Dan kun je me alles vertellen als je weer ene beetje tot rust gekomen bent'.
'Prima' antwoordt hij zacht.

Jason trekt ongemakkelijk zijn broek uit en gaat in zijn boxer en T-shirt alvast in mijn bed liggen.

Ik trek ook mijn broek uit en pak een groot T-shirt uit mijn kast.
Wanneer ik het aan heb trek ik mijn bh eronderuit.

Ik verwacht dat Jason op dit moment naar me kijkt. Zoals hij altijd doet.
Maar dit keer staart hij alleen maar naar het plafon.
Normaal zou ik hier blij om zijn, maar dit keer ik me alleen maar zorgen.

Ik stap ook mijn bed in en kruip dicht tegen hem aan.
Voorzichtig leg ik mijn hoofd op zijn borst.
Ik voel hoe hij langzaam adem haalt.

Hij slaat zijn armen om me heen en trekt me dichter tegen zich aan.
'Wil je erover praten?' Besluit ik dan toch maar te vragen.

Een kleine zucht verlaat zijn mond. 'Ze waren vreselijk'.
'Je opa en oma?' Vraag ik ter verduidelijking.
'Noem ze niet zo'. Zijn stem klinkt gebroken.
'Sorry'.

Ik draai me om zodat ik hem aan kan kijken.
Hij probeer wanhopig zijn tranen in te houden door op zijn lip te bijten.

'Het geeft niet Jason'. Hij kijkt me kort aan.
Een traan ontsnapt uit zijn ooghoek.
Meteen veegt hij hem weg.

'Lijk je op ze?'.
Hij knikt. 'Ik lijk op mijn opa'. 'Net als mijn vader'.
Ik vorm een o met mijn lippen, omdat ik niet weet wat ik moet zeggen.

'Hoe kan het eigenlijk dat wij zo op elkaar lijken?' Vraag ik zacht.
Hij grinnikt door zijn tranen heen.
'No idea'.

Hij glimlacht zwakjes. 'Ik ben blij dat ik jou nog heb'.
Ik glimlach terug. 'Ik ook'.

Hij drukt zacht zijn neus in mijn haren. 'Weltrusten' fluistert ik, wanneer ik zijn ademhaling zwaarder hoor worden.
Hij slaapt al en antwoordt niet meer.

Nog even een hoofdstukje, want....
It's my birthday!🎉