Jason zit, zoals ik had verwacht, aan de vijver in het park.
Hij gooit boos steentjes in het water terwijl zijn schouders schokkerig op en neer gaan.

'Jason'.
Hij reageert niet.
'Jason?'.
'Ga weg' zegt hij zacht.

Ik negeer hem en loop door. Langzaam laat ik me naast hem op het gras zakken.

'Jason luister' zeg ik en ik haal diep adem.
'Het is helemaal niet belangrijk of we wel of geen familie zijn, het gaat er om of we om elkaar geven'.

Met betraande ogen kijkt hij me aan.
'Je snapt het niet Mila'.
Ik zwijg. Ik weet niet wat ik moet zeggen.

'Ik haat mijn ouders' zeg hij, nu luidt snikkend.
'Ik heb jou, je moeder en onze opa en oma altijd als mijn enige familie gezien'.
'Ik heb zielsveel van jullie allemaal gehouden en dat doe ik nog steeds, maar vanaf nu....'.

Ik slik de brok in mijn keel weg.

'Vanaf nu is alles anders' zegt hij.
'Vanaf nu sta ik er alleen voor'.

'Dat moet je niet zeggen' ga ik huilend tegen hem in.
'Je kan altijd bij ons terecht dat weet je'.

Hij knikt en veegt met de rug van zijn hand wat tranen uit zijn gezicht. 'En toch zal het anders zijn'. 'Op mijn vader en moeder na heb ik geen echte familie meer'.
'En mijn ouders voelen niet eens als familie'. Boos gooit hij nog een steentje het water in.

'Smith' mompelt hij dan. 'Ik haat die naam nu al'.
Ik zucht diep en sla een arm om zijn nek. 'Het spijt me voor je' fluister ik in zijn oor.
'Het spijt me ook voor jou' antwoordt hij.

'Fuck' mompelt hij, terwijl hij met zijn handen over zijn gezicht wrijft.
'Waarom moet ons dit overkomen?'.

Ik trek hem in een knuffel. 'We blijven altijd beste vrienden' mompel ik tegen zijn T-shirt aan.
'Altijd' fluistert hij terug.

~~

Pas de volgende week gaan Jason en ik weer naar school.
Mijn familie moest nog veel regelen met onze administratie en ook onze school moest natuurlijk ingelicht worden.
In die tijd heb ik Daisy en mijn andere vriendinnen ingelicht. Jason heeft hetzelfde gedaan bij een paar vrienden van hem.
Toen ik Josh het nieuws vertelde reageerde hij niet echt zoals ik had verwacht.

Hij zei dat hij het naar voor me vond, maar dat het volgens hem niet echt uitmaakt of mensen familie zijn. 'Als ze maar van elkaar houden' had hij gezegd.

Ik snapte hem wel, hij had wel gelijk, maar toch had ik gehoopt op iets meer begrip.

~~

Vandaag is het maandag. Jason heeft vannacht weer een keer thuis geslapen en haalt me op om naar school te gaan.

'Goedemorgen' zegt hij, terwijl ik instap.
'Goedemorgen' antwoord ik, nog steeds met mijn ochtendstem.

'Klaar voor deze dag?' Vraag ik. Voorzichtig bestudeer ik zijn gezicht.
Hij ziet er moe uit.
'Mwah' antwoordt hij.

'En jij?'.
'Ik hoop dat het geen roddel gaat worden' zeg ik.
'Het is prima dat iedereen het weet, maar ik heb geen zin om deze hele week in de belangstelling te staan'.
Jason knikt. 'Ik ook niet'.

Alsof het zo moet zijn klinkt ineens ons nummer weer door de radio.

Hey brother! There's an endless road to rediscover.

Ik wissel een blik met Jason.
Het voelt raar om dit nummer nu te luisteren. WE ZIJN GEEN FAMILIE MEER!!!!
Ik kan het nog steeds niet beseffen.

Hey sister! Know the water's sweet but blood is thicker?

Gaat het verder.

Ik zie de pijnlijke blik in Jason's ogen en zet de radio snel op een andere zender.

In mijn hoofd gaat het nummer verder.

Hey brother! Do you still believe in one another?

Een zucht verlaat mijn mond.

Hey sister! Do you still believe in love? I wonder.

Ik kan het niet laten om mee te neuriën met de tekst in mijn hoofd.

Ik zie aan Jason's reactie dat hij meteen het nummer herkent. 'Mila niet nu' zegt hij zachtjes.
Ik knik. 'Sorry'.

Hij zucht. 'Het is alleen....' hij maakt zijn zin niet af doordat hij voor een auto moet uitwijken.

'Kijk uit je doppen mongool!' Schreeuwt hij hard. Met zijn vuist ramt hij op de toeter. Een middelvinger volgt.

'Je moet het niet afreageren op anderen Jason' zeg ik zacht. Ik hoop dat het er niet al te betweterig uitkwam.

'Die maloot kon gewoon aan de kant hoor' zeurt hij door.
Een zachte zucht verlaat mijn mond. Ik besluit om er niet verder op in te gaan.

~~

JASON SMITH

Zwijgzaam lopen we door de gangen van de school.
We worden constant nagekeken en om ons heen klinkt geroezemoes.
'Smith?' hoor ik een meisje vragen. 'Serieus?'. 'Dat had ik echt nooit verwacht' zegt een jongen.

Ik wissel een blik met Mila. 'Niks van aantrekken' zegt ze zacht. Ik knik.

'Waarom deden ze dan altijd alsof ze familie waren?' Hoor ik iemand vragen. 'Wacht dus ze zijn een setje?' Klinkt van achter me.
'En zij dan?'. 'Wat? Smith?'.

Ik steek mijn arm voor Mila zodat ze stopt met lopen. Samen komen we tot stilstand. Meteen valt het geroddel stil. 'Dat dacht ik al' mompel ik.

'Hey Jason, verrader!' Roept iemand. Hoezo ben ik nou weer ineens een verrader?
'Ons lekker allemaal voorliegen hè!'. 'Je zou wel willen dat Mila je nichtje is'. 'Kan je lekker aan haar zitten enzo!'.
Dan gaat er een knop om.

'Wie zei dat!' Schreeuw ik door de hal. Mila kijkt me angstig aan.
'Jullie moeten allemaal jullie facking muil dichthouden of ik doe jullie wat!'.
Verbaasd wordt ik aangekeken.
'Niet doen Jason' zegt Mila zacht. 'Ze zijn het niet waard'.

Het gepraat gaat weer verder en Mila trekt me aan mijn arm mee naar onze volgende les. Ze heeft gelijk. Ze zijn het niet waard.