Chapter 4

NANG imulat ko ang mga mata, binati ako ng nakasisilaw na sinag ng araw na sumisilip sa bintanang malapit sa kinalalagyan. The scent and aura of the room made me realized that this was mine.

Agad na sinapo ng kamay ko ang sumasakit na ulo sa biglaan kong pagbangon at pikit matang inaalala bakit ako napadpad sa kuwartong kong ito.

I was contemplating everything happened before I loss consciousness. Doon ko naalala ang libing ni mommy.

I hope it was just a dream but I know in my heart that it was not. Totoo ang lahat ng iyon, hindi isang kathang-isip lamang.

Mabilis na nangilingid ang luha ko nang maalala 'yon. Marahan kong kinuha ang picture frame na nasa bed side table at pinalibot ang bisig doon.

Now, I woke up without her in my side. I can no longer eat her cooked foods. She will not able to prepare us breakfast and eat with us. Wala na akong makakasama sa garden at tanawin ang asul na langit during weekends.

Ilang minuto akong umiyak sa k'warto at nang wala ng luhang maluha ay napagpasyahan kong maligo at mag-ayos ng sarili. Nang matapos ay bumababa akong maga ang mata sa kaiiyak na ginawa ko. Doon ko nadatnan si dad sa dining table, nakatingin at tulala sa upuan ni mommy.

I gazed on the clock, it was 9:30 in the morning yet our home is so gloomy. Nakabibingi rin ang katahimikan, ultimo tunog na ang nahiyang bumisita sa lugar namin.

Binati ako ni Yaya Doring kaya napansin ako ni daddy. He smiled on me but it didn't reached his eyes. I tried harder to contain my tears seing the sadness on his face. Parang ayaw kong lumapit pa kay dad dahil baka umiyak ako lalo sa nakikita ko sa kaniya pero pinili ko na lang na magpatuloy.

I kissed his cheeks at naamoy ko ang paboritong perfume ni mom sa kaniya. Kinagat ko ang pang-ibabang labi at mas lalo kong pinag-igihan ang pagpipigil ng iyak.

"Good morning, dad." He weakly smiled on me. "Ikaw po nagluto?" pinasigla ko ang boses para sa kaniya.

"Yes, anak. Your mom want to cook for you every single day but she can't, kaya pinagbilin niya ito sa akin," mahinang saad ni dad.

Napatingala na ako para huwag malaglag ang luha. Ayaw kong simulan ang araw ni dad na nakikita niya akong umiiyak.

We eat in silenced after that. Ayaw ko munang magbukas ng topic about kay mom dahil hindi ko pa kaya.

Bawat subo ko ay nakikipaglaban ako sa namumuong luhang nasa mata ko na handa nang bumagsak. Nang matapos ay tahimik lang kami ni daddy, hanggang sa magpaalam na itong pupunta na siya sa trabaho.

I have remaining 2 weeks leave, siguro I need to used it na lang to fixed myself. Hindi ko pa rin kasi kayang magtrabaho considering that mom was not here anymore. The wound was fresh and I'm not able to act normal in this way.

○••○••○••○
TIME flies really fast and my 2 weeks leave ended. Nag-aayos na ako ngayon para pumuntang trabaho after a long break. I think, I can handle myself na at kaya ko ang sarili sa trabaho.

Pumapasok pa rin naman si mom sa isip ko, oo nakalulungkot na nawala na siya pero 'gaya nga nga sinasabi niya sa panaginip ko, I need to move forward. I need to keep going because time will not stop because she was gone. She may be not here with us but she will always guide us and keep an eye for me and dad.

After we talked to my dreams, parang gumaan ang pakiramdam ko. Biglang nawala ang mabigat na parte ng puso ko dahil sa sinabi ni mom sa panaginip ko. It's like a dream but it seemed like it's a reality.

Ang mas tumatak talaga sa isip ko ay ang ngiti ni mom sa panaginip ko. No pain, sorrow and sadness on her eyes,  just purely peace. Nang niyakap niya ako, ramdam na ramdam ko ang init ng yakap niyang iyon ultimo paggising ko ay parang totoo.

Napabuga ako sa hangin at inayos na ang buhok na nakakulot sa pang-ibabang parte. I put a light make up and a pink lip gloss. Nakasuot ako ng puting formal dress na above the knee at pinaresan ko rin ng puting heels. When all was set, umalis na ako sa k'warto para bumaba.

Nasa may bungad na ko ng main door ng mapasulyap ako sa garden. I imagined mom was there, planting flowers while smiling widely.

Umihip ang malamig na hangin na naging dahilan para maglakad na ulit ako papunta sa kotse. I droved to our company having the thought of mom occupying my mind. And before I knew it, nasa harapan na pala ako ng kumpaniya. Ganoon ba ako kalutang habang nagmamaneho nang hindi man lang napapansin ang tinatahak?

I parked my car and got out. Naglalakad na ako papasok sa kumpaniya at may mga bumabati sa akin.

"Good morning," bati ko at ngumitibpabalik sa kanila.

I miss this.

Habang naglalakad papunta sa office ni daddy ay napapansin kong iba ang aura ng iilang mga empleyado. Parang hindi mapakali na ewan ang nasa finance department kaya minabuti kong magtanong.

"What's happening? Bakit ganiyang ang mga mukha ni'yo?" I asked, confused while poiting some of my workmates.

Napahinto si Flornimae sa gawi ko habang may mga papeles na hawak-hawak. "Rid, huwag kang mabibigla ha?"

Nangunot lalo ang noo ko. "Bakit ano ba kasing nangyari?"

"Ano kasi. . . n-ninakawan ang kumpaniya habang. . . nagluluksa kayo kay Ma'am Jeyneil."

My eyes widened for what I heard. Kailan pa 'to? Bakit hindi ko man lang alam? Alam na ba ito noon pa man daddy?

Doon ko napagtagpi-tagpi at hindi maipintang mukha ni dad minsan. Hindi ko akalaing hinaharap niya ang problema ng ito na nag-iisa. Kahit minsan ay hindi niya man lang binanggit ang tungkol dito.

Kamamatay pa nga lang ni mom tapos ganito agad problema sa kumpaniya. Napahilamos ako sa mukha at malalaking hakbang na tumungo sa office ni dad.

Napag-alaman kong ilang milyon ang ninakaw sa kumpaniya. We are not a big company kaya malaking pilay na ang milyong iyon sa amin. May mga investors na rin na nag-pull out sa kumpaniya dahil malapit nang lumubog ito.

Sa kaalamang lulubog ang kumpaniya ay para ring pinipiga ang puso ko. Katuwang ni daddy si mommy sa pagpapalago ng kumpaniyang ito, ang Sujede Corporation, hindi ako papayag na mawala ang alaalang iyon.

Kakatok na dapat ako sa opisina ni dad pero natigil lang iyon nang makitang hindi iyon nakasarado. May maliit na siwang iyon kaya rinig na rinig ko ang pinag-uusapan ng kausap niya.

"I'm sorry, Mr. Soliven but I can't do that to my daughter. I don't want her to experience that kind of misery. Gusto kong mabuhay siya naayon sa kagustuhan niya hindi bilang isang taga salba ng palubog na kumpaniyang ito."

"I think that's a no, Mr. Sujede."

"I can't take that offer, Mr. Soliven."

"It's okay. Alam kong mahal na mahal mo ang anak mo pero makasasalba ba ng pagmamahal mong iyan pinakamamahal na kumpaniya na kayong dalawa ni Mrs. Sujede ang nagpatayo?"

For that, alam ko kung ano inalok nito sa daddy ko. Napakuyom ako sa kamao sa tono ng boses niya habang nakikipag-usap kay dad. Can he have respect? Makapagsalita parang siya 'yong mas maganda sa kanila ni daddy.

Hindi ako nakarinig ng sagot mula kay daddy. Tumahinik ang opisina. Knowing him, hindi siya basta-basta papayag kapag kaligayahan ko na ang pinag-uusapan. He's such a good father. He do everything for me to have a comfortable life and now, he's sacrificing the company inorder for me not to lose my freedom.

I want to cry but I coudn't. I hold back my tears and entered the office. Gulat na gulat si dad nang makita ako but that man, Mr. Soliven, just arched an eyebrow to me at inalis ang tingin sa akin.

I have this strange feeling whenever our eyes met. My heart was skipping a beat and there was a lump in my throat that I was not able to speak for a moment. Napaiwas ako ng tingin sa kaniya at napunta iyon kay daddy.

His eyes are sad. Nakaiinis dahil ngayon ko lang napansing namamayat siya. Maitim ang ilalim ng mata at halos hindi nga nakapagsuklay ng buhok.

Gusto kong sabunutan ang sarili dahil hindi ko nagawang alagaan si daddy. Ang tangi ko lang ginawa ay magpokus sa sariling kalungkutan. I didn't even check dad for what he feel, tanging sarili ko lang ang iniisip.

Napakawalang kuwenta kong anak. I'm so sorry mom. I failed to take good care of dad.

Napasulyap akong muli kay Mr. Soliven. His emotionless eyes was like saying something to me but I don't know what it was.

Napabalik ulit ang tingin ko kay dad na hindi pa rin magawang makabawi sa pagkagulat.

Nahabag ako kapag tinititigan ko si dad ngayon.  There was something on me pushing that I need to do something about that. Gusto kong mawala agad ang problema niyang ito na naging dahilan para makapagdesisyon ako.

I need to do this, for dad and for mom. I want to save our company. Kahit itong pagkakataon man lang ay may magawa ako. Ako na lang palagi ang iniisip nila, ni dad, kahit na ang kapalit pa no'n ay isang malaking dagok sa buhay niya. Now, I want to sacrifice something, ako naman.

"Mr. Sujede, I think I need to go. Call me if you change your mind," aniya at akmang aalis pero hinarangan ko lang ito. Nasaksihan ko ang pagtaas ulit ng kilay niya.

I gathered all my courage that I can muster for the moment and fixed my gazed on him. "I agree for your offer," salita ko.

"And what was my offer?" he mocked.

Narinig ko ang pagsaway ni daddy sa akin. Tila pinipigilan ang sasabihin ko.

I'm sorry dad but I need to do this for you.

"To be your wife," I answered.