Chapter 33

Juvian's POV

THE day that Daneil punched me, realization totally awakened my soul.

I need to confess this fucking love verbally to Ridaya. Their disapperance to our house made me want to kneel in front of them and begged for forgiveness.

I'm a fucking bastard and I have a lot of sins that I can atone forever. I badly want them back and thinking that they are gone is killing me.

If only I can turn back time, I will surely be true to what I felt towards Ridaya.

"Sundan mo ang asawa ko. Huwag na huwag kang magpakita," mahinang usal ko sa secret bodyguard nito.

"Opo, sir."

Nalaman kong nasa Iloilo sina Ridaya at Daneil at agad na lumipad papunta ro'n.

I silently watched them from afar everyday and I always admiring how beautiful Ridaya is.

Ridaya's selling barbeque and I called a kid nearby.

"Bata," tawag ko at ngumiti but instead of walking towards me, a face full of fear immediately plastered on her face.

Shit! Umiyak! Damn it.

"Mama!" iyak niya.

Nataranta ako at lumapit sa bata pero mas lalo lang itong umiyak.

"Hoy! Anong ginagawa mo sa anak ko? Kidnapper ka 'no?!" paratang ng ale.

"Ma'am, hindi ako kidnapper, kinakausp ko lang ang anak mo," mahinahong paliwanag ko.

"May masamang balak ka! Huwag mo akong pinagloloko! Aalis ka o tatawag ako rito ng pulisya?" galit na banta niya.

"Ma'am, I'm not—"

She cut me off and shouted, "May kidnapper dito! Kidnapper!"

Nagtinginan ang mga tao malapit sa 'min kaya agad akong tumalikod.

Instead of arguing and insisting the truth ay mabilis akong umalis at pumasok sa dalang sasakyan.

Doon ako napatingin sa sarili kung bakit ako tinawag na kidnapper. That's the time I realized what I'm wearing.

Kaya naman pala. Tsk. Damn you, Juvian!

I'm wearing a black cap and a black mask paired with a sunglasses much alike to what a kidnapper wearing all the time.

Napailing ako at natawa bigla sa sarili. Kinuha ko ang suot  sa mukha at naghintay ng ilang minuto para mawala ang mag-inang iyon.

I got off my car and take a pictures of Ridaya. Muli, may nakita akong batang babae kaya tinawag ko.

"Hey, kid," tawag ko sa atensyon nito at napatingin sa gawi ko.

She run towards me and smile. "Yes po?"

"Here. Bili ka ng barbeque. Doon." Tinuro ko si Ridaya. "Ulamin niyo at pwede ka ring mamigay sa mga bata, ha?"

She nodded. "Maraming salamat po!" After that she run towards Ridaya.

I hide myself nang sumulyap si Ridaya sa gawi ko and I smiled for what I'm doing right now.

Bakit parang tingin ko ako na 'yung pinakatangang tao sa mundo? Nailing ko ang sarili. Seriously?

****

"SIR Dm, nandito po si Sir Lupin."

"Papasukin mo," I ordered to my secretary.

"Yow!" bungad ni Lupin.

"Why are you here?" I ask but he crossed his arms and put his feet on my table.

"Wala lang. Gusto ko lang mambwisit sa pinakatorpeng lalaki sa buong mundo at pinakatanga."

I end him dagger looks. "I'm not!"

Napabuga siya ng hangin at tinuro ako. "You? Not?" he laughed hard. "Are you serious about that Soliven? Hindi mo nga maamin sa asawa mo na mahal mo siya. Ang simple lang kaya umamin dude. Ito turuan kita."

Lupin stand and kneel in front of the office chair. Hinawakan nito ang arm rest at mas lalong nilapit sa katawan ng gago.

"Ridaya, can we get married again? This time it's not about the money but it's our love story. I love you." Nilapit nito ang mukha sa office chair at nginuso ang bibig.

Gross!

"What the fuck, dude?" Tinapunan ko si Lupin ng nilamukos na papel na tumama sa mukha nito.

"Tinuturuan ka na nga eh! Pro tips 'to!"

"Get out of my office!"

"Ayoko nga!"

"Tss."

"Maiba ako. Is your okay in Iloilo? Balita ko may umaaligid na lalaki sa kaniya. Dexter ang panglan. Mas gwapo siguro 'yon, ano? Balita ko rin mabait 'yon at close sa anak mong si Den-Den. Hmmm. . . ingat ka baka maunahan ka," asar nito sa 'kin.

My hand balled in instant. Fuck this friend of mine. Araw-araw na lang akong sinusumbatan sa mga mali kong nagawa sa asawa ko at asar nang asar sa 'kin para magselos. And fuck him dahil tumatala ang pinagaggawa niya sa loob ko!

"Shut up, Lups!"

"Selos ka lang, eh."

"I'm not!" depensa ko kunwari.

"Mamatay? Kahit hindi na bumalik si Ridaya sayo at magpakasal na lang do'n sa Dexter na 'yon?" natatawang anito.

"Umalis ka sa harap ko at baka tawagan ko yung ex mong patay na patay ka."

Lupin's face instantly turned blank at nawala ang mapang-asar na mukha. "Fuck you, bro!"

I smirked that I hit the spot.

***

"DO a background check on the guy that I will send to you. I need it instantly." Binaba ko ang telepono at napamasahe sa sentido.

That guy! Tsk.

Ilang oras lang ay natanggap ko na ang pinapagawa sa isang private investigator. I read about Dexter's background for about a minute.

I visited Ridaya in Iloilo again and found out that Dexter's been there everyday. I was jealous as fuck and want to send that man into the pits of hell and did terrible things on him.

I can't control my emotion that time that I decided to use my connection para mawalan siya ng trabaho. But that decision almost tear my heart. Naging dahilan iyon para magsama sila araw-araw.

Mas lalo lamang akong napakuyom.

Umalis ako sa lugar na 'yon at nagmaneho sa malapit na tindahan para bumili. And destiny is really amazing that I spotted Daneil in that store.

"Ano? Aangal ka bansot? Baguhan ka lang dito kung umasta ka  parang ikaw na 'yung pinkamayaman dito, ah?"

Tinulak siya ng isang lalaki kaya napasandal ito sa pader. Akma na siyang susuntukin pero agad kong hinawakan ang kamay no'n at hinigpitan ang hawak para masaktan ito.

"A-aray! Bitiwan mo 'ko!" nasasaktang aniya.

"Daneil have wealth more than your life. He can send you to prison whenever he want to," I coldly said.

"Bitiwan mo ako!" anito kaya nilakasan ko pa ang pagkakahawak sa kamay nila bago bitawan.

Nagsitakbuhan sila palayo kaya hinarap ko si Daneil.

"Bakit ka nandito?" inis na aniya.

"I'm visiting you."

"Hindi ka namin kailangan." He turned his back on me.

"Daneil I'm sorry," I sincerely apologized. "I love you and your mom, please come back."

Lumingon siya sa 'kin na may nakakamatay na tingin. "Sorry? Makukuha ba no'n ang sakit na nararamdaman ni mommy ngayon dahil sa 'yo? Palagi siyang palihim na umiiyak dahil sa mga kagaguhan mo dad!"

I didn't hesitate to kneel down on the floor. "I'm really sorry."

I didn't receive any response from him that made me raised my head. Hindi na ako nagulat ng wala na siya at pinagtitinginan na ako ng ibang tao sa convinience store.

I stand and started my car's engine again with a huge rock in my heart.

Why did it end up like this? Huli na ba ang lahat? Fuck this life.