Chapter 20

I CAN'T let myself fall in a deep sleep knowing the fact that Juvian was the one who did that to Dexter.

Inuusig ako ng konsensya sa pananahimik at hindi pagsabi ng totoo kay Dexter na kilala ko ang taong iyon.

Dexter is so down and I can't ease the pain he's feeling because Juvian, my husband, caused it in the first place. Ang tanging nagagawa ko na lang ay ang damayan si Dexter at sabihing nandito lang para sa kaniya.

"Mom?" tawag ng anak ko.

"Bakit ang aga ni'yo naman 'ata nagising ngayon? May pupuntahan ka?" takang tanong niya.

"Ah, wala anak. Maaga lang talaga akong nagising, hindi na rin ako makatulog kaya gumayak na lang ako. Ikaw? Why are you up this early?"

Napakamot ito sa ulo. "Magdya-jogging sana ako. P'wede po ba?"

Natawa ako sa kaniyang paghingi ng permiso. "Of course! You can, but careful, okay?"

"All right, mom, I will." He kissed my cheeks and bid goodbye after that.

Naghanda na ako ng makakain namin mamaya at sinimulan nang maglinis ng bahay pagkatapos.

Nakarinig ako ng katok kaya agad akong napatigin sa pagtutusok ng iihawin. Dali-dali akong napahugas ng kamay sa lababo at nagtungo sa pinto.

When I opened the door, a man with  a red cap and shirt is giving me something.

"Ma'am, pinapa-deliver po."

My forehead knotted for an instance. I can't remember that I purchase something online. I pointed myself and can't believe that it's mine. Baka isa ito sa modus ng mga online seller ngayon at ako pa ang nadale.

"Para sa 'kin po? Wala po akong in-order na kahit ano."

"Ikaw po ba si Ridaya Sujede—Soliven, ma'am?"

Nanlaki ang mata ko dahil totoo ngang sa akin nakapangalan ang parcel.

"May babayaran po ba ito manong?"

"Wala po ma'am. Pirmahan niyo lang po ito." Nilahad niya amg isang papel kaya pinirmahan ko amg received.

Nginitian ko si manong at nang umalis na ito at doon ko lang naisara ang pinto. Taka kong ininspeksyon ang box.

Walang balot na kahit ano kaya napakuha ako ng cutter para mabuksan ang seal ng box.

Dahan-dahan kong isinilid ang cutter at binuksan iyon. Bumungad sa 'kin ang isang puting tsinelas, heels at dress. May roon ding bente pirasong t-shirt na iba-iba ang kulay at lahat ng iyon ay sa isang sikat na clothing line.

Napakunot noo ako at sinukat iyon. Laking gulat ko at saktong-saktong lahat ng size sa katawan ko.

Hinalughog ko ang bawat sulok ng kahon sa pag-aakalang may sulat iyon galing sa nagpadala pero wala rin akong nakita.

I don't know who sent this but something in my mind says that it's from Juvian.

Agad akong napailing, hindi ito galing sa kaniya. Asa naman. Walang pakialam iyon.

Tinago ko na lang ang box na iyon sa ilalim ng kama at bumalik sa ginagawa. Hindi pa man nag-iinit ang pang-upo ko sa plastic stool ay may kumatok na namang muli sa pintuan.

"Sandali!" sigaw ko at dali-dali na namang naghugas ng kamay.

"Hello, beautiful," he winked after I opened the door.

I rolled my eyes for what he did. "Alam mo, Dexter---"

"Hindi," agap niyang putol sa sinasabi ko kaya nahampas ko ito sa braso. Sarap na sarap talaga ito sa pang-aasar sa'kin. "Aray! Wala pa nga ako isang minuto sa apartment mo at heto ka nananakit," ungot niya kunwari at napanguso.

Mas lalo akong napangiwi sa ginawa ni Dexter. Aminado akong cute siya pero ang sagwa kapag nagpapa-cute lalo. Nakakasuka masyado.

Napabalik-ako sa ginawa at naghugas muna si Dexter ng kamay bago ako tulungan.

"Ang aga mo naman yata ngayon?" puna ko.

Alas nueba pa lang ng umaga at kapag napapagawi siya rito ay mga alas dose ng tanghali o mahigit.

I heard him heaved a heavy sighed as if he's lifting every problem in this world. Napatitig akong maigi sa kaniya.

Kakasimula pa nga lang ng araw and he's here, feeling exhausted. Nahabag ako sa nangingitim niyang mata. Natitiyak kong hindi ito nakatulog ng maayos.

"Ganoon din ang sagot ng mga restaurant at fast food chain na inaplayan ko," nawawalang pag-asa niyang sagot.

I wanted to tell him that it's my husband doing. Muli na namang nilukob ng konsensya ang sistema ko. Hindi ko alam kung anong pampalubag ng loob ang sasabihin ko sa kaniya sa mga oras na ito.

Marami akong gustong sabihin pero walang lumalabas sa bibig ko. May parte sa 'king nagsasabi na dapat mag-ingat sa kung ano mang lalabas na kataga sa bibig ko.

"Makakakita ka rin ng trabaho, Dex. Basta andito lang ako kapag kailangan ko ng pera, ha? Huwag kang mahihiya," iyon na lamang ang nasambit ko.

Nakarinig na naman kami ulit ng katok ngunit pagkatapos no'n ay bumukas ang pinto. Bumungad sa 'min si Daneil na pawis na pawis.

"Andito na po ako, mom."

"Gutom ka na ba, anak? Kumain ka na at may pagkain na r'yan sa mesa."

Napatango ito. "Magbibihis lang po ako, mom."

Nang makapasok ito sa kuwarto ay nagsalita si Dexter, "Na saan pala ang ama ni Daneil, Aya?"

Napatigil ako dahil ito ang unang beses na nagtanong si Dexter sa personal naming buhay. Aminado akong naging iwas akonsa topikong iyon at hindi lahat sinasabi ko kay Dexter.

Matagal na kaming magkaibigan but I realized that he have a least i formation about my personal life.

"Wala na, e."

"Wala na?"

I nodded. "Namatay sa sunog."

"Sorry. Hindi ko alam na ganoon ang sinapit ng asawa mo," malungkot na aniya.

Napailing akong muli. "Hindi ko iyon asawa. Tunay na ama iyon ni Daneil. Inampon lang si Daneil."

Tila nagulat siya sa narinig kaya napatigil ito sa ginagawa. Nang makabawi ay nagpakurap-kurap ito.

"Shocking?" natawa ako. Naiintindihan ko naman ang reaksyon niya dahil kahit kailan ay hindi ito nagduda na hindi ko tunay na anak si Daneil. Nagsabi pa nga ito na kamukha ko si Daneil kapag nag-aalala.

"Alam naman ba. . . niya?" nag-iingat niyang sambit sabay lingon sa pintuan ng kwarto ng anak ko.

"Of course! He's nine when we adopted him."

"A-ano? We? Kayo? May. . . asawa ka, Aya?"

Bigla akong natahimik at kinabahan. Kapag magtatanong  aiya kung sino ang asawa ko, anong isasagot ko? Na siya ang dahilan kung bakit wala siyang malasukang trabaho ngayon?

He will know the truth at hindi ko alam kung ano amg magihung reaksyin niya. Ayokong masaktan o ano man ang maramdaman ni Dexter sa 'kin. Ayaw na ayaw ko na may magtanim ng sama ng loob sa 'kin dahil lang sa isang lihim.

Bubuka pa sana ang bibig nito pero agad naming narinig ang pagbukas ng pinto ng kwarto ni Daneil.

Oh, God! That was a close call! Thanks to Daneil! He save my tounge to hit a lie.

"Kumain ka na, mom?"

"Tapos na akong kumain, anak. Kumain ka lang diyan."

"Tito Dex, ikaw ba? Kain tayo."

"Salamat. Kumain na rin ako kanina sa bahay, Dan."

Napatango ang anak ko at sa huli ay siya lang kumain mag-isa. Siya na tin amg naghugas ng plato at naglinis ng mesa.

"Mom, p'wede ba akong pumunta sa kaibigan ko bukas? Birthday ng lolo niya, bukas, e."

"Sinong kaibigan, anak? Si Keivan?"

"Yes, mom. Can I?"

"Basta huwag uminom, ha? Don't try some stuff, get it?" taas-kilay kong paalala.

"Thank you, mom! Yes, yes, I will."

☆○●○●○☆

"PUPUNTA pala ako ng palengke. Wala na pala akong hot sauce, nakalimutan ko kanina. Sasamahan mo ako?"

Well, it wasn't a question for me. It's like a request. Nasanay akong sinasamahan ni Dexter na tulungan akong mamalengke.

"Sasama ako. Mas mabuti nang may bantay ka kaysa sa wala."

"Ano ako bata?"

"Hindi. Pero hindi na bata ang namemyesta sa katawan mo tuwung mapapapunta ka ro'n. Huwag ka kasing magsuot ng sobramg sexy na damit."

Napabusangot ako. Anong susuotin ko kung ganoon? Gutay-gutay na damit? Mga summer dresses ang dala ko at mga maiikling shorts. Iilan lang ang knee length short na dala ko dahil kakamadali sa pag-alis ko noon sa puder ni Juvian.

Doon ko naalala ang mga t-shirt na pinadala sa 'kin ng misteryosong tao. Iyon na lang ang susuotin ko.

Kumuha ako ng yellow na damit at pinarisan iyon ng itim na leggings. Si uotan ko rin ng loafer at tinali ko ang buhok para huwag mainitan masyado sa palengke.

"Tara na?" baling ko kay Dexter na nakatulala sa 'kin. Pinitik ko ang noo ko kaya agad siyang natauhan.

"Ang ganda mo pa rin kahit naka plain t-shirt lang ang suot," ngiting komento niya. "Dapat ganito palagi ang suot mo."

"Nangbola." O rolled my eyes to him that made him chuckled.

"Totoo naman. Saka, iwas takaw ng pansin sa palengke. Sarap suntukin ng mga lalaking lumuluwa ang mata sa 'yo kapag namimili ka."

Napaismid ako sa mga bulaklaking patutsada ni Dexter. Kung mabilis lang siguro ako ma-fall, ay baka inlove na inlove na ako sa kaniya. Anh kaso ay may Juvian nang nakakulong sa dibdib ko. Kung walang Juvian ay baka ako pa ang unang umanin kay Dexter na gusto ko siya.

Puno ng tawa ang byahe namin papuntang palengke. Doon ko rin nasaksihan ang panglulumo ni Dexter nang wala talagang tumanggap sa kaniya kahit kargador man lang.

Tila pinipilipit ang puso ko sa tanawing walang magawa si Dexter kung hindi ay ngumiti sa 'kin na parang okay lang ang lahat.

This is not all okay! Sobra-sobra naman itong ginagawa ni Juvian. He's abusing his power! Wala ma sa lugar ang lahat ng ito.

Ano ba ang kasalanan ni Dexter sa kaniya? Ilang libo ba ang sinuhol nito sa mga taong ayaw tanggapin si Dexter?