Terwijl Stacy op bed lag, kijkend naar het plafond, dacht ze aan Finn. Hoe hij schreeuwde tegen haar, boos weg liep en de deur net iets te hard dicht liet vallen.

Nooit, nooit was Finn boos op haar. Altijd waren het twee leuke kindertjes, zoals ouderen het altijd zeiden. Altijd waren het twee kinderen die niet boos konden worden, leek het wel. 

Maar niets is minder waar. Finn was boos op haar en is daarom ook boos het huis uit gelopen.