Wat er ook zal gebeuren, deze zondagmiddag zal ik nooit vergeten. Ik kan een heftige hersenschudding krijgen, ik zal elk detail onthouden.

Mijn broer James lag in zijn bed, hij wou er niet uitkomen, maar we moesten het dorp in om te kijken hoe de burgers werken. Mijn moeder Ghislaine legde haar hand op zijn voorhoofd. 'Francis!' riep ze. Mijn vader stormde binnen. 'Ghislaine! Gaat het?' Mijn moeder knikte en gebaarde naar James. Zij zat op de linkerkant van het bed, en ik aan de rechterkant.

Snel stond ik op en ging ik naar de kamer van mijn zus. 'Veronique? Mag ik binnenkomen?' 'Ja hoor!' zei ze enthousiast. Ik deed de deur open en Veronique bekeek mijn kleren kritisch. 'Ga je hiermee het dorp in?' vroeg ze spottend.

Snel liep ik de kamer uit. Mijn zus had er altijd kritiek op als ik iets aan had wat ook maar een beetje casual was. Maar die keer had ze wel een punt. Het jaarlijkse bezoek was erg belangrijk voor ons. Maar ik moest niet iets aandoen wat ontzettend chic was. We moesten geen Anastasia en Drizella worden. Dus ik deed mijn lange, blauwe jurk aan. Mijn moeder vond altijd dat het goed bij mijn ogen kleurde.

Ik ging weer naar Veronique's kamer. 'Zo goed?' vroeg ik nerveus. Ze vond niet veel goed. Maar ze knikte met een glimlach. 'Mooi,' zei ik. 'Goed, ik ga make-up opdoen!' Ze stak haar duim op en ik liep naar mijn kamer.

Ik was net bezig met mijn lippen toen mijn moeder binnenkwam. Haar gezicht was bezweet, en ze zag er gestrest uit. 'Eleonora, James, is ziek, maar we moeten toch gaan! Doe je formele schoenen aan, we moeten nu weg!'

Ik deed snel mijn hakken aan en liep naar de poorten. James kwam ook aanlopen. Hij was ontzettend bleek en zag er erg slecht uit. Ik legde mijn hand op zijn schouder en hoopte maar dat dit geen ramp zou worden. Toen wist ik nog niet dat het wel een ramp zou worden, maar dan ook weer niet. Want die zondagmiddag, 23 oktober, 15:04, veranderde ons leven.